Stap voor stap

Ik ga weer doorrrrr. Ik kan weer verder. Stap voor stap heb ik de afgelopen anderhalf jaar mijn traject doorlopen.

Ik kwam van alles tegen. Schrik, angst, onzekerheid, pijn, kracht, verdriet, onbegrip, liefde, vriendschap, tegenvallers, meevallers, mooie dagen en donkere dagen... Een wirwar aan emoties. En dat frustreerde me mateloos. Ik ben niet van de emoties. Die stop ik altijd weg. Emoties kun je uitschakelen en dat deed ik. Ik moest altijd sterk zijn. Ik heb niemand nodig. Ik kan alles zelf. Nuchter in het leven staan. Het komt zoals het komt. Het is zo als het is. Ik zorg het liefst voor anderen. En dat ging een tijd lang heel goed. Ik fietste met een verbazend gemak door de eerste schrik, angst pijn, onzekerheid heen. Totdat ik een complicatie kreeg. Doordat ik zo doordenderde en deed alsof er niets gebeurd was ging het mis en kwam die complicatie op bezoek. Mijn lichaam riep me een halt toe. En daar wist ik niet mee om te gaan. Ineens overspoelden al die emoties mij. 

Op dat moment was het tijd om hulp te zoeken. Via een vriendin kwam ik terecht bij een coach. Een vrouw die behalve fysiotherapeute, lymphetherapeute, huidtherapeute ook lifestyle coach was. Met meer dan 25 jaar ervaring op een mammapoli was zij voor mij mijn reddingsboei. Ze snapte al mijn emoties en leerde mij deze ook te begrijpen en vooral toe te laten. Waarom moest ik altijd sterk zijn? Waarom zou ik die muur om me heen trekken en alles alleen moeten doen? Keihard zijn we aan het werk gegaan. Stap voor stap heeft ze met mij de emoties besproken, me ze laten voelen en me geleerd ze een plek te geven. Kwetsbaar zijn is een kracht. 

En vanmorgen heeft ze me los gelaten. Jij kunt het wel weer alleen, zei ze. Ja! Ik kan het wel weer alleen. Ik voel weer meer rust in mij. Natuurlijk komen de emoties nog wel eens voorbij maar ze overspoelen mij niet meer en ik negeer ze ook niet meer. Ik laat ze er zijn. Kijk er naar, voel ze en geef ze een plek. 

Ik kan het weer alleen... ik kan weer doorrrrr en als ik ergens struikel en even de weg niet meer zie, dan kan ik altijd mijn coach weer bellen. Ze laat me los en houdt me, op de achtergrond, altijd vast.