Ik zet mijn masker af. Ik geef me bloot

Ik ben niet preuts. Zo ben ik niet opgevoed. Toch was ik in mijn puberjaren wel degelijk preuts. Ik was onzeker over mijn lichaam en hield mijn “private parts” altijd bedekt.

Rond mijn 20ste zat ik in een vriendengroep die graag naar de sauna gingen. Zij vroegen mij mee.Ik was nog steeds onzeker over mijn lijf maar zij gaven mij vertrouwen en daar raakte ik dat preutse wat kwijt.

Een paar jaar later verloor ik het contact met die groep en ontmoette andere vrienden. Er waren niet veel mensen die ook naar de sauna gingen en ik ging ook niet meer.Jezelf bedekken was de norm. De tijd van top-less zonnebaden ging voorbij. Ik werd steeds zwaarder en daardoor steeds onzekerder.

Ik ging niet meer naar zwembaden. Als we met de kinderen naar een zwembad gingen zat ik het liefst in mijn lange broek en wijd shirt er naast. Maar die onzekerheid die zag niemand. Die hield ik voor mezelf. Toen ik besloot om rigoureus wat aan mijn overgewicht te doen en besloot een maagbandjes-traject in te gaan deelde ik dat met de vriendengroep van dat moment. De reactie was: “oh, joh! Maar jij zit er toch helemaal niet mee, dat je te dik bent?” Ze moesten eens weten. Deze mensen kenden mij helemaal niet. Ze hadden geen idee van wat er in mij omging. Ik was namelijk altijd vrolijk, ik toonde een hoop zelfspot als het om mijn overgewicht ging. Je kunt het tenslotte beter zelf zeggen, vóórdat iemand anders het doet.

Ik liet een maagbandje plaatsen en verloor in 1 jaar tijd 40 kilo. Ik verloor gewicht maar ook wat van mijn haar, ik werd slanker, maar bleef onzeker.

Uiteindelijk bleek het maagbandje niet meer te werken en ik kwam weer kilo’s aan. En zo jojo ik door mijn leven. Altijd onzeker. En altijd probeer ik dat te verbergen. Er zijn maar weinig mensen die mij echt kennen en weten hoe ik me diep van binnen voel.

En toen kreeg ik borstkanker en verloor ik een borst. Juist in een periode dat ik super goed bezig was met sporten en mijn gewicht te beheersen. Het sporten kwam op een zeer laag pitje en doordat ik even iets anders aan mijn hoofd had dan de calorieën kwam ik weer aan.

Een dubbele onzekerheid. Mijn veel te zware lijf én maar 1 borst. Ik ben altijd bezig met mijn kleding, bedekt het mijn vetkwabben en zit mijn prothese wel goed? Ziet niemand dat ik een prothese draag en bedekt mijn shirt wel mijn veel te dikke kont?

Vrienden van ons gaan graag naakt recreëren en hebben ons al vaker uitgenodigd. Ik heb nog nooit de zin van het naakt lopen ingezien. Misschien toch een beetje awkward. Deze vriendengroep is me heel dierbaar, zij geven mij vertrouwen. Deze vriendengroep bestaat uit liefde en respect voor elkaar. Als er een plaats en tijd is om dit eens te proberen is dit de plaats en het moment.

En dus hebben mijn man en ik gisteren de stoute schoenen aangetrokken en onze kleren uit. We zijn een dagje op bezoek geweest bij onze vrienden op de naturistencamping. 

Hoe vonden we dat???? We hebben genoten. Er is geen plek waar je je zo bloot geeft als op zo’n camping, waar je helemaal en totaal jezelf bent. Geen masker, geen veel te wijde kleren, en geen prothese. Helemaal ik. En ja… de eerste stappen waren rete-spannend. Kijkt niemand naar mijn veel te dikke lijf, met die ene borst? Misschien wel maar niemand kijkt er van op. Iedereen ziet alleen maar wie je bent. Zonder oordeel. Daar is namelijk niemand perfect. Want je draagt er geen masker, geen kleding die verdoezelen. En in het zwembad, spelend met een bal, hoefde ik niet steeds te checken of mijn prothese nog wel goed zat.

Ik ben een enorme drempel overgestapt…. Ik heb een berg beklommen, allemaal om er achter te komen dat de drempel en de berg alleen in mijn hoofd zaten.

Wat heb ik een heerlijke, onbezorgde dag gehad.