Waarom gaan bloggen? (2/4)

Het schrijven van deze blog(serie) is drieledig. Op de eerste plek merk ik dat het helpt als ik dingen van me afschrijf. Het werkt therapeutisch, tijdens het schrijven zijn er momenten van reflectie en daarbij geeft het me veel kracht.

De tweede reden waarom ik dit schrijf is voor de mensen om mij heen. Ik spreek niet iedereen zoveel als ik zou willen en op deze manier kan ik toch goed duidelijk maken waar ik en mijn gezin doorheen gaan. Eén van de dingen die ik in het verleden ook al geleerd heb is dat in moeilijke situaties als deze de onzekerheid en het gevoel wat erbij komt kijken voor de mensen om je heen vaak lastiger is dan voor jezelf. Ik ervaar wat ik voel, ik weet hoe ik me voel, ik weet waar ik sta terwijl anderen zich het alleen maar voor kunnen stellen.  Ik hoop dat deze blog ook die mensen wat duidelijkheid geeft over wat er in mijn hoofd afspeelt.

Als laatste hoop ik met mijn blog andere mensen die hetzelfde ondergaan, en wellicht mensen die iemand dichtbij hebben met deze ziekte, er enige inspiratie uit kunnen halen. Veel mensen met deze diagnose, of iedere andere vorm van kanker lopen het risico om in een diep gat te vallen. Dit heb ik zelf ervaren. Maar ik weet ook dat het mogelijk is om er weer uit te klimmen en het leven op een andere manier te gaan bekijken. De afgelopen maanden heb ik de ziekte ook wel eens een gift genoemd. Hoe bizar het ook klinkt, je gaat anders kijken naar bepaalde zaken en ik durf zelfs te stellen dat ik als mens gegroeid ben, een levensles die ik graag al eerder in het leven had gehad. Natuurlijk weet ik niet hoe lang mijn leven nog gaat zijn, maar één ding weet ik zeker, je kunt er maar beter het beste van maken. Niet alleen voor jezelf, maar vooral voor de geliefden om je heen. Voor mij voelt het op veel manieren als een verplichting of verantwoordelijkheid maar op het moment dat je een positieve mindset hebt en dit uitstraalt naar de mensen om je heen, dan werkt dit versterkend naar een grotere kring mensen en dit krijg je uiteindelijk ook weer terug.

Mensen hebben de eigenschap een beeld te creëren als ze horen dat iemand ziek is. Voor ook heel veel mensen is het een drempel om een bericht te sturen en te vragen hoe het gaat. Ik denk dat dit voort komt uit onzekerheid en het niet kunnen bevatten wat iemand doormaakt. Aan de andere kant sta ik, momenteel nog in de kracht van mijn leven, met een mentaliteit van ‘het is wat het is’ en ‘we gaan er maar het beste van maken’. Ik zal nooit een wrok koesteren omdat ik eerder verwacht had iets van iemand te horen. Die mensen gaan net zo goed door een proces en ook voor hen kan het moeilijk zijn om hier mee om te gaan. En ik merk dat als mensen mij dan zien het ze goed doet en ik daarmee weer mijn kring van positiviteit kan uitbreiden. Dus als je de behoefte hebt om iemand te spreken ook al heb je even niets van ze gehoord, bel of app ze gewoon en kijk of je iets kunt afspreken. Kanker is niet ineens éénrichtingsverkeer geworden waarbij alles moet komen aanwaaien, het is geen verworven recht dat mensen contact met jou moeten zoeken. Zoek contact met mensen, laat ze vragen stellen, praat erover want ik ben ervan overtuigd ook dit bijdraagt aan een beter verloop tijdens de behandeling. Ga met je ziekte naar buiten, leer mensen omgaan met het proces. De kans is immers groot dat ze hier in de toekomst in hun eigen cirkel ook mee te maken gaan krijgen en door er met jou over te praten help je ook die mensen in de toekomst.