Overladen worden met berichten uit het hart

Bizar, echt bizar hoeveel mensen er met je meeleven op het moment dat je zulk verschrikkelijk nieuws krijgt. De meest lieve kaarten, berichten en telefoontjes heb ik gekregen. De een nog liever, unieker, opbeurender dan de ander. Bossen bloemen, zoveel dat ik geen vaas meer in de kast had staan. 

Alle manieren van blijk van medeleven zijn oprecht en uit het hart. Maar er zit ook een keerzijde aan deze mega lieve attenties. Het herbeleven van het nieuws, de shock, het verdriet. Keer op keer na het gaan van de deurbel of de brievenbus horen klapperen weet ik dat er iets binnenkomt voor mij (ons). Elk kaartje waarop staat 'sterkte, liefs, dikke knuffel, we leven met je mee'  geven mij tranen in mijn ogen. Niet alleen van hoe attent het is dat mensen iets speciaal voor jou op papier zetten maar dus ook die herbeleving en het weer met je neus op de feiten worden gedrukt... ik ben ziek. 

De zwangerschap valt in dit geval in het niet en veel mensen durven dit denk ik ook niet te benoemen. Wat ik ook snap want wat zeg je tegen iemand die mogelijk zijn zwangerschap moet afbreken, zeg je gefeliciteerd of wens je iemand juist veel kracht toe de komende periode... 

Als ik niet zou weten hoe het voelde zou ik ook een mooie kaart met 'sterkte' gekocht hebben bij de boekhandel. Maar nu, nu zou ik kiezen voor een vrolijke kaart, een opbeurende tekst en misschien zelfs een grapje of een knipoog naar iets persoonlijks. Wat natuurlijk niet wegneemt dat elke tekst geschreven is uit het hart. 

Gelukkig na enkele weken kan ik de kaartjes nog eens nalezen, is het nieuws al iets meer geland en voelen de boodschappen in de kaartjes iets minder beladen.