Ascension (hemelvaart)

Mijn haar is dus gewoon terug aan het groeien. Misschien heb ik het voor niks afgeschoren. Ik voel me ook een beetje aanstellerig met mijn chemomutsje, alsof ik de boel loop te bedriegen. 

Na de 2e chemo hang ik een dagje op de bank met een kater en dan gaan we aan het werk. We doen het hotel weer open. Het weer is goed, dus er is al snel aanloop. Volgend weekend is hemelvaart. Dan zijn alle kamers geboekt en de lokale visclub heeft heeft een lunch gereserveerd voor 47 man. 

Mijn schoonvader ligt op dit moment in Nederland in het ziekenhuis vanwege een ontsteking aan zijn voet. Op donderdagavond horen we dat hij wordt overgeplaatst naar de hartbewaking. Op vrijdagochtend dat de familie moet komen. Op zaterdagochtend dat hij is overleden.

Mijn arme man. Het lijkt of zijn hele leven in elkaar aan het donderen is. Ik zeg tegen hem dat we alle boekingen annuleren en direct terug naar Nederland gaan. Maar hij en zijn familie vinden dat commercieel zonde. In de geest van mijn overleden schoonvader, een echte na-oorlogse, Rotterdamse middenstander, wordt de uitvaart pas over 11 dagen gepland. Dat geeft ons de tijd om het hemelvaart weekend en de visclub lunch te draaien. 

Ik begin aan de voorbereidingen voor de lunch en de diners, terwijl mijn man met zijn familie aan de telefoon de crematie en de afscheidsbijeenkomst regelt. Ik moet werken met lange takenlijsten en moet mijn planning keer op keer in mijn hoofd herhalen, want ik heb een geheugen als een zeef. Zou dat het chemobrein al zijn, na nog maar 2 sessies? Ik ben opeens ook heel onhandig. Ik snij en brand de hele tijd mijn vingers. 

Maar de lunch verloopt prima. We serveren 4 gangen aan 47 man. We doen dit met z'n tweeën, dat zijn we gewend. Iedereen krijgt hetzelfde menu. Het is hard werken en als we de boel eindelijk opgeruimd hebben, ben ik best wel af. 

Jammer, maar is er geen tijd om te rusten: hotelkamers schoonmaken, hond uitlaten en door met het avondeten voor de hotelgasten. En dat blijkt dan toch te veel voor me te zijn. Ik kan me niet meer goed concentreren, mijn planning hapert. De gasten wachten te lang op hun voorgerecht. Ik snijd ik me opnieuw, maar dan erg. Het bloed zit tegen de muur. Mijn man zit uiteraard ook niet goed in zijn vel op dit moment en de spanning tussen ons loopt hoog op.

Wat een shitstorm. Ik weet niet hoe we op deze manier een zomerseizoen moeten doorkomen.

We zijn vier dagen in Nederland voor de crematie van mijn schoonvader. We kunnen niet langer blijven, want er komen weer gasten en ik moet naar het ziekenhuis voor de derde EC kuur. De ochtend nadat we terug gekomen zijn, heb ik jeuk aan mijn hoofd. Wanneer ik krab, heb ik een hand vol haar. De rest spoel ik er onder de douche vanaf. Nou is het officieel.