Une copine (iemand om mee te praten)

Een stel arriveert op een motor. We kennen ze vaag. Nederlanders, vrienden van vrienden. 12 jaar geleden hebben we een keer in hun restaurant gegeten. Nu zijn ze een weekendje weg in ons hotel. Ondanks het mooie weer draagt zij ook een muts. Mijn man serveert ze hun avondeten buiten op het terras. Terwijl we de afwas doen zegt hij tegen mij: 'Ga nou gewoon even gedag zeggen, ze zijn echt heel aardig'. Uiteindelijk loop ik er toch maar naar toe. 

En een uur later zit ik er nog. Zij wordt in hetzelfde ziekenhuis als ik palliatief behandeld, al meer dan 10 jaar. Zelf noemt ze het liever chronisch. Al die jaren konden ze het met hormoontherapie onder controle houden, maar sinds kort heeft ze weer chemo nodig. We praten over van alles: pruiken (draagt ze niet: rotdingen), okselkliertoilet (auw), nagels, hormoontherapie, borstreconstructies ('het hoeft niet, hè', zegt ze, 'je mag ook plat blijven'), andere Nederlanders in de streek met borstkanker (wat veel!), hoe dingen gaan in een Frans ziekenhuis (iets anders dan in Nederland), hoe zij het gedaan hebben met hun restaurant. 'Het is wat het is', zegt ze. Ik wou dat ik ook maar een beetje van haar zelfcontrole had. Ze geeft me haar telefoonnummer. Ik mag haar altijd en over van alles bellen. Zo fijn, iemand om mee te praten.