ChemoZuur

Ik loop op de Lijnbaan in Rotterdam. Ik kijk naar de wolken tussen de hoge Lijnbaanflats door. Wat haat ik de gentrificatie in de stad. Sociale woningbouw die wordt verdreven door flats voor de kapitaalkrachtigen. Geef mij maar een Hans en Grietje huis met een heksje en grote boze wolf.
'Leve de Wolf, weg met de boeren!' 

Gelukkig hebben we veel kraakhuisjes in Bospolder-tussendijken, schertsend door de smeris 'het indianendorp' genoemd. Een soort belofte scheen bij mij door de krakers te worden ingelost. (Voor de helft). Met hun humor, vage feestjes, axies, goede gesprekken, bijzondere mensen. 
Maar ook vooral veel bier en zo

Uit.
Ik ga kijken naar de new waveband Spasmodique in 'alternatief' cafe Rotown, van Fons Burger. 
Ik hoop iemand tegen te komen.
Maar de vrouwen wenden hun blikken van me af en praten met hun vrienden of staren onaanraakbaar. 
Waarschijnlijk omdat ik kanker heb.

 'Warm beer, cold woman.' 
https://youtu.be/0MUXDpYR6YE

Het is net alsof we niet net uit een Corona epidemie komen, waarbij 6,5 miljoen doden zijn gevallen! The show must go on!
Ik zie me nog alleen lopen door t besneeuwde Kralingse Bos, tijdens de lockdown. Het had iets magisch. De witte stad in stilte te bekijken. 
Leegte.

Niets is ook iets.
In Rotown gebeurd nix. Vaak gebeurd er gewoon overal helemaal niets. 
Dan maar bier drinken...🥃
Ik verlaat Rotown bij de laatste snerpende gitaarstrofes van Spasmodique, die gebeurde wel. Toch Iets!
https://youtu.be/czkuoZUIG5U

Mn strot wordt gewurgd door n tumor van verlatenheid.

Op weg naar huis kom ik eenogige Spijker tegen in zn vale jogging broek. Wilde baard,  blonde haren en met een grote joint in zn mond. Een vrije geest, met tomeloze energie: Een buskruitfluitertje met altijd de eindeloze in stacato, vooral verhalen met filosofische inslag. Ik ben stil. Want mn gedachten gaan te snel. Praat ik eens een keertje niet over die Fucking Kanker! 
Des ochtends eet ik soms met Spijker gebakjes. Die bij de de bakker op de hoek, over waren. Een cadeautje voor ons als hongerige 'daklozen.'
In mn kraakpandje in de Bingleystraat 51 eten we ze op. Met een jointje en een koffie. 
Dat was gezellig.
Een lieve gek.
https://youtu.be/Fa1uFcIe1Hk
(Bijzondere docu: De onplaatsbaren. Met een hoofdrol voor Spijker.)

Ik loop door, loop door. Iedereen loopt langs me. Loopt door. En ik weet wel waarom ze doorlopen....

Haar.
Dan denk ik aan haar: Haar mooie zwarte haar dat met wilde lokken over haar voorhoofd hangt met daaronder grote donkere ogen. Als ze een hoofddoekje zou dragen, was ze de Heilige Maria geweest👰. 
Zij ziet me.
https://youtu.be/4gK1ZeBW438?si=pKUzxboMYsU6grST

Thuis.
Superpoes heeft zijn zeik gezeken op mn tweedehands corduroybank. Ik veeg de zeik wat af. Ga zitten en zet de tv aan; Ik moet het chemozuur braken als ik de Volendamse Monique Smit zie zingen bij het Tros Sterren Muziek feest. Voor al die zuipende dansende Mongolen op t plein. 
In mijn vloer wordt door het chemozuur een gat gebrand. 

School.
De volgende ochtend ga ik naar de Sociale Akademie waar ik Sociaal Kultureel Werk Studeer. Iedereen mijdt mij omdat ik naar de kattezeik stink. 
En vast ook omdat ik Kanker heb.

Ik kijk naar buiten. En zie weer een wolk spreeuwen die op een uitgezaaid kankergezwel lijken.

Ik denk aan haar. 
Hoe ze er voor me is. Als ik misselijk, zwetend en boerend van de chemokuur, als een ouwe man verstijfd op de bank zit...Naar Andre van Duin te kijken. Af en toe voor me stofzuigt, afwast. Omdat ik t niet meer kan. Zooo moe! 
'A man needs a maid.' https://youtu.be/JOuQywiRUJo
Hoe ik na een half uurtje praten  al moet gaan slapen. 
Jij blijft. 
Ik denk aan haar lach. Een lach die me even, zo vrolijk maakt! 
Een echt mens.

De wolk spreeuwen zie ik veranderen in meeuwen! De groep meeuwen spat uit een en elke kokmeeuw gaat eigen weg. 
Om op te lossen.

Zij ziet me.

Krullie.

Rip Spijker.

Mijn moeder is mijn naam vergeten
Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam.

https://youtu.be/ZrxVbIt6uYE