De Dood van mijn Moeder

Ochtend.

Mijn straat is vacuüm getrokken. Alle liefde is uit de lucht. Het bloed trekt uit mijn kop, het speeksel uit mijn bek. De muizen lopen over mijn lichaam. Een mooie vrouw loopt langs. Ze moet mij niet. Het ruikt naar regen.
Dit alles bleek een voorbode van een onheilspellende dag.

Middag

Ik krijg een MRI-scan. Om mijn verkankerde lever gedetailleerder te kunnen bekijken. Misschien ...dat er een curatieve optie is, zeggen ze.....We zien wel.

Het valt me op dat radiologen in het verkeerde vak zijn terecht gekomen. Daar waar de vorige radioloog, de Direkteur van een kermisattractie zou kunnen zijn. Zie ik deze man in zijn La Coste polo brallend een jachthaven runnen. Hij vraagt of ik claustrofobisch ben. Ik ben blij, dat ik iets niet heb.

Ik krijg een infuus voor de contrastvloeistof. Ik neem plaats in het apparaat van een paar miljoen euro. Een grote witte koker die me doet denken aan een ruimteraket waardoor ik zal worden afgeschoten in de ruimte. Waar ik eindig in sterrenstof🌠🌌☄️. 

Piep, kraak, boink, tuut. Ik ben beland in een kakofonie van vreemde geluiden. Het doet me denken aan Herrie's noise programma elke Zondag bij kraakradiopiraat Patapoe! Een  noiseconcert van drie kwartier door het ziekenfonds vergoed. https://youtu.be/jAEM2yljImA?si=iVRWTRrVYEQ9ZOX-   Onderwijl krijg ik instructies: "Adem in, adem uit, houdt adem vast, ademt u door."

Ik krijg een compliment dat ik zo lang helemaal stil lig. Doodstil. Ik zeg dat ik dat heb geleerd door tien jaar beoefenen van Yoga. Een Yogales sluit af met de lijkhouding. 
Savasana, onze natuurlijke staat.

Avond

Voordat ik ga Kickboxen krijg ik een telefoontje van een arts uit het verzorgingshuis de Flesseman aan de Nieuwmarkt. Daar waar mijn moeder van 95 woont. Ik weet gelijk dat't mis is.... 

Ze heeft haar rechterheup en arm gebroken. Gevallen in haar kamer. Botten als mergpijpjes. Ze kan niet meer lopen.
Op die leeftijd een doodvonnis.

De kamer ruikt weeïg. Zoet.
Mijn moeder ligt te kermen van de pijn: "mijn arm, mijn arm doet pijn." Ze krijgt morfine bijgespoten. Na een half uurtje wordt ze rustig. Haar rechter been ligt erbij alsof het niet bij haar lichaam hoort.
Ze vraagt wel tien keer lief of ik goed eet en of ik nog op vakantie ga. 
Ze is verdrietig dat ze niet meer naar haar zithoekje kan. Waar vanuit ze tientallen mandala' s tekende tussen de door haar geplukte bloemetjes, en knuffelhond en kat op tafel. Mijn moeder heeft de knuffelkat zo vaak over haar hoofdje geaaid, dat de zwarte pluche kattenharen daar zijn verdwenen en haar schedeltje nu donker plastic is. 
Soms is ze ook uren tevreden naar buiten starend.
"Wat is het stil",zegt ze.

Mag het licht uit...

Volgende dag

Haar borstkas gaat op en neer als een stoomwals. Botpijn is vreselijk. Als ik vraag of ze pijn heeft zegt ze; "Nee hoor ik heb geen pijn, eet je wel genoeg?"
Haar hoofd ligt vreemd naar achter. Geen kracht meer. De zuster zegt dat ze bijna niet meer eet of drinkt. Ze krijgt weer morfine. 
Waarom is er lijden?

Toen mijn opa stierf, zei hij dat als hij op de rode knop naast zijn bed op het nachtkastje drukte, het plafond open ging en er naakte engelen verschenen! 
De zusters in hun doorschijnende witte jurken werden gek van zijn gedruk op de knop die voor noodgevallen was bedoeld.
Mijn moeder begon nu ook over het plafond te praten. Het enige waar ze nog naar kon kijken. Ze heeft het over, hoe de plafondplaten op elkaar aansluiten. 
Dan wijst ze fanatiek met haar vinger omhoog; "Kijk een puntje daar een puntje, een puntje!" Ik zie nix en weet niet wat ze bedoelt..... Maar beeld me in, dat dit het punt is waarnaar haar ziel toegezogen wordt en zal oplossen in het brandpunt. De overgang naar de Bron. Het kan ook de morfine zijn.

Haar kin is mager en steekt vooruit als een hexje. 
Ik pak haar hand en ze kust me op de wang.
"Ik doe rustig aan, rustig aan", zegt ze." 
Ik doe t licht uit.

De volgende ochtend belt de zuster dat ze is overleden. 
https://youtu.be/mjksn8mEt8M?si=nN47Sw4HfjfKhch-

Overal plukte zij bloemen. Uit de grote mooie binnentuin van de Flesseman (tot vrolijk ongenoegen van de medewerkers). En uit de grote zwarte plantenbakken op de Nieuwmarkt. En natuurlijk overal blaadjes van de bomen en struiken. 
De blaadjes en de bloemen werden door haar als een vrolijk chaotische pracht  tentoongesteld op de tafel van het zithoekje in haar kamer. Vaak was ze bezig de organische plantenkunst te herschikken tot een nieuwe compositie. 
Door haar hoekkraampje schouwt ze de Nieuwmarkt met haar vele dralende toeristen, straatmuzikanten, de grijze, graanetende Duiven/stadsratten, de buurtbewoners en haar stadspoort de Waag. 
"Wat is het stil", zegt ze....  Dan, speelt het radiootje in haar kamer speelt een discodeuntje waarop moedertje hongerig opspringt en de tonen wegdanst!
https://youtu.be/e6GB04zeDeQ?si=VfWVUk02czQAwGwh

Mijn moeder. De Muzikale Bloemenplukster van de Nieuwmarkt.

Krullie

https://youtu.be/qMpldkZEhiQ?si=VcAQJgYKkI9WpA8J