DwaasBanaan

Scheet

Het gekraakte huisje van die Kale staat in de vervallen wijk Bospolder-Tussendijken in Rotterdam. Door de smeris ook wel gekscherend het indianendorp genoemd vanwege de vele werkeloze punks, speedfreaks, schizofrenen en ander tuig van de richel.

Daar zit ie dan. Met een kaal hoofd, zwarte oogschaduw en ringetjes door zijn oren. Hij is een aparte vogel. Die Kale.

Hij zit in zijn woonkamer die leeg is. Op veel stapels laminaat na, dat vijf jaar geleden is afgeleverd maar dat ie nooit heeft gelegd. Hier en daar ook wat Grolsch beugels,  anarchistische blaadjes en hashpeuken op de betonnen vloer. Zijn krolse zwarte kat zit in de hoek klagelijk te miauwen.

Die Kale is in zichzelf gaan draaien na het drinken van teveel Grolsch beugels. Hij laat een flinke scheet. Een sluipmoordenaar.

Hij is vandaag behoorlijk geil en gaat wat Duitse GGG- porno kijken. Hij schuift de VHS- videoband in de lade en na een tijdje wil de recorder die rotzooi eindelijk slikken. Eindeloze beelden van inelkaar bewegend vlees, een bio-industrie, die geluiden van raspend gekreun en gehijg uitstoot.

Die Kale wordt er door gehypnotiseerd. Hij gloeit helemaal!

Dan ligt ie daaar op zijn vervaalde bruine corduroy bank. Met zijn gulp open en slappe lul. Hij ziet nu alleen vies zaad, speeksel en pis op lichamen met pukkels en rode plekken. En huilende gezichten met een horny grimas. Hij weet niet hoe snel ie de recorder moet uitzetten.

Hij denkt, waar heb ik in godsnaam naar gekeken.

Dan slaat hij zijn handen voor zijn gezicht en denkt: waarom ben ik eenzaam, waarom ben ik lelijk.

Hij gaat pitten.

In een droom ziet hij zijn vader die hem met een kwellende kop met een lange zweep de Kanker slaat. Het fragment herhaalt zich in een loop honderden malen totdat hij zwetend wakker schrikt.

"Ik moet verdomme minder gaan zuipen en blowen, zegt hij tegen zichzelf." 

Hij gaat pissen.

Pannenkoek

Die Kale werkt op de redaktie van het blad voor werkelozen, MUG in Rotterdam. Hij rookt ook een pijpje en blaast sterke hashdampen door de ruimte met haar buro 's vol paperassen en ijverig schrijvende Mug- medewerkers. De muren zijn bruin van het teer. Waarop posters, kraken gaat door en kernenergie nee! prijken. Hier en daar staat een uitgedroogde kamerplant. Hij schrijft  stukken over bijstand, kruisraketten en kraken enzo.

 Dat is in die tijd heel radikaal allemaal voor mij. 

Die linxe luizen uit hun kraakpanden geslopen naar een warm pelsdier al vanwaar ze riepen: Ban de Bom!

Die Kale komt naast me zitten. Terwijl ik bezig ben met een artikel dat nooit is geplaatst, over het jongerenjaar. Hij geeft me een kop koffie en zegt,

_Ik wil pannenkoeken eten met jou en je moeder. 

_Maar ik ken je niet goed, zeg ik...Hij heeft mijn moeder ook maar een keer gezien.

_Laten we gaan pannenkoeken eten met jou en je moeder, meer dwingend enthousiast. 

Ik zeg, _Het is goed...gezellig.

Durf in die tijd nog geen nee te zeggen. Was pas twintig jaar ofzo en hij in de veertig.

Ik wilde er vanaf zijn

_Het pannenkoeken eten gaat niet door. zeg ik hem, mijn moeder kent je niet............

Hij begint te huilen en schreeuwen als een wild dier. Kijkt me radeloos aan._Maar we hebben het toch afgesproken. Om samen met elkaar pannenkoeken te gaan eten. 

Dan smekend en druk gebarend, _maar we kunnen elkaar toch leren kennen!.

Kijk hem nou, die kale. Hij is als een dreinend lulletje rozenwater met pikstraf.

_Mijn moeder kent je niet, zeg ik nogmaals.

Een week later hoor ik dat het niet goed met m gaat. Hij is sindsdien niet meer op het kantoor verschenen.

Ons denken in, en ons lichaam veroorzaakt afzondering.

Een verdachte slagschaduw

Ik loop met mijn moeder van mijn oma en opa vandaan. We zijn daar elke Zondag. Kijken het politieke praatprogramma Het Capitool en discussiëren dan onderling onder het genot van een gebakje met koffie over die vuile rechtsen. Ik kijk videoclips op MTV om de tijd te doden. Opa rookt nog een sigaar. En Oma bereid s'avonds het eten: Aardappels met bruine bonen en van dat draadjesvlees waar ik me op kapotbijt. Het is altijd saai maar fijn bij opa en oma.

We lopen op de lange laan richting ons huis, naar de Vergeet-mij-niet straat. 

Dan lopen we een kale lange man met vette oogschaduw op tegemoet. Hij heeft een joint tussen zijn vingers.

Bij het langslopen geeft hij mij een een harde klap op mn borst. Als een flits die verbinding wil.

Hij loopt door. Wij lopen door 

Alsof het niet gebeurd is.

_Het gaat niet goed met die Kale, zeg ik dan tegen mijn moeder. _Nee, dat zei ik je toch al, met z'n pannenkoeken eten! antwoord ze.

Dit vreemde incident houdt me tot op de dag van vandaag soms bezig.

Dwaasbanaan

Ik zit in de tram naar huis, na een gezellig etentje bij linkse dikke Sjanie.Een goede vriendin van me, die ik heb leren kennen op het vredesaxiekamp vak-mobiel.

Iedereen in de tram staart voor zich uit, als worden zij afgevoerd naar concentratie kamp Sobibor. 

Stilte is Doods, stilte is Hemels.

Daar zit die lange kale weer! Ik probeer onopgemerkt te blijven door stoïcijns uit t tramraampje te blijven staren naar de bomen die er niet zijn. Hij ziet mij toch!

Hij loopt naar me toe en pakt me dreigend vast aan mn ouwe leren jas. Als klauwen die het leven zoeken. Dan brengt hij zijn artistieke kop dicht bij de mijne. Kijkt me dringend aan en zegt, _Ik ben Transsexueel, ik wil zo graag pannenkoeken met jou en je moeder eten! En dan misschien sex, mag ik je nummer? fluisterend.

Hij blijft proberen, denk ik...

_Een weekje later lijkt me beter, zeg ik hem en _laat me nu verdomme los!  Hij verslapt. Ik verlaat de tram. 

Hij is echt koekoek. Een dwaasbanaan.

Consult

De ruimte is sober. Op de grond een weegschaal. Aan de muren wat posters die de evolutie van verschillende bloedcellen weergeven. Waardoor mijn gedachten teruggaan naar dertig jaar geleden. Naar mijn verloren studie klinische chemie aan 't van 't Hoff Instituut  Rotterdam. 

Achter het bureau in witte jas mijn oncoloog, kankerspecialist Rosanne. Ze zegt dat ik veel pannenkoeken moet eten want uit recent onderzoek blijkt dat dat helpt tegen Kanker.Wel met vier scheppen poedersuiker!

Ik zeg haar dat ik heb gelezen dat de Kanker ook minder wordt door vaak sex te hebben met je oncologe. 

_O wat interessant, zegt ze...._Waar kan ik dat onderzoek vinden?¨. 

_Volgens mij in wetenschapsblad de Lancet, de laatste.

_Ok! Ik ga kijken zegt ze enthousiast!.

https://youtu.be/ig9eMJv6Ngg?si=8YytbjUn9BJfen2w

Krullie

Zo zal het gaan.

Jan Wolkers smeerde nog gauw een boterham

met zelfbereide aardbeienjam alvorens hij

met verve aan zijn volle leven ontkwam.

Zelf ik had eerder aan kwartliter wodka gedacht,

ééntje met zo’n etiket waarop een meisje heerlijk naar je lacht.

Quasi roerloos zal ik dan zitten met een geurige kat op schoot

Mijmerend, geduldig wachtend op een voortijdige milde dood.

Nooit meer gezeur, geen tandpijn of vervelende lieden,

geen duistere gedachten meer die door mijn hersens zieden.

Zo zal het gaan en in mijn allerlaatste gedachten

volg ik het bospad naar het nooit ontdekte meer,

Dan komt het uur, nu hoef ik niet meer lang te wachten

tussen reuzenhoge varens leg ik mijn hoofd gerieflijk neer.

Jan Wolkers