Voorntje

De felrode euthanasie vloeistof loopt via de ader zijn lichaam in. Hij zag het plafond als luikjes opengaan. Heilige Maagd Maria, keek hem met een ondeugende blik aan. Zij tilt haar rok op. De wolken dansten hitsig.

Hij zakt weg met een glimlach op zijn lippen.

Vlak voor zijn dood was mijn opa, wappie van de morfine, ook al aan t geilen op de verpleegsters, met hun doorschijnende jurkjes. Hij was verliefd geworden op verpleegster Petra een vrolijke krullenbol.  En had haar bij het verwisselen van zijn katheter, onverwacht tussen de benen gegrepen.
Die is toen gestopt hem te verplegen. 
Ze had een paar dagen thuis gezeten hoorde ik.
Mijn oma, met wie hij 60 jaar samen was, zag hij niet meer staan. "Wim doet zo raar de laatste tijd. Hij flirttte met de zusters.", Zegt ze tegen mn moeder. Haar wenkbrauwen fronsend.

Oudejaarsavond.
De oudejaarsavond was t enige moment dat onze familie samenkwam. De gepoederde oliebollen werden op tafel gezet. De wijnen werden geproost. En er werd naar de conference van Wim Kan gekeken. Voor de jongere lezers onder ons; Wim Kan was de populairste cabaretier van Nederland na de Tweede Wereldoorlog. Met elk jaar een oudejaarsconference.
 https://youtu.be/mZExhMDfMus
Een opa, die het geweten van Nederland vertolkte.

Na het zien van de conference kwam men in verhitte discussies over politiek terrecht; Ome Chris was een man met door brillantine achterover gekamd haar. Een ouderwetse mannenjas en een dikke sigaar, gereformeerd. Iemand waarbij je blij mocht zijn als ie een keer vriendelijk was. Hij kwam elke oudejaarsavond naar opa en oma aan de Asserweg 34 in Rotterdam.
Mijn opa was een goeige man. Zijn hele leven voor Sociale Zaken gewerkt, sociaal democraat. 
Ome Chris stikkend in zijn sigarenrook en zwaaiend met zijn arm tegen opa: "Er moet meer bezuinigd worden. Leve Wiegel en van Agt!" Waarop mijn opa met rood hoofd en stemverheffing: "We moeten de sociaal zwakkeren beschermen!"
De andere familieleden, die nix van politiek wisten. Beginnen mee te schreeuwen: "Weg met alle buitenlanders!" Het leek op de latere coronadiscussies, die mensen ook uit elkaar dreef.
Mijn oma probeert de boel te sussen met koffie en ragoutpasteitjes; "Zo jongens nu lekker eten." Waarna ze weer in de keuken verdween. 
De keuken was haar thuis.
Ik denk nu, wat maakten jullie je toch druk. Jullie zijn allemaal dood. 
Ik kijk door t raam naar de eend in de sloot aan de overkant. Die de kop van de andere eend met zijn snavel onder water drukt en verkracht. Jullie gaan ook dood.

Kanker.
Mijn opa lag steeds vaker lang op bed. In een bedompt slaapkamertje. Het had de weeïge geur van lichaamssappen en loslatende huidschilfers. Hij lag veel te slapen. 
Een wereld die niemand zag. Er werd niet over zijn ziekte gesproken. Later kwam ik er achter dat hij prostaatkanker had. Dat verklaarde de katheter in zijn lul en t bijbehorende zakje urine hangend om zijn heup over zijn witte opa onderbroek heen. Hij kon niet meer gewoon pissen omdat de prostaat vergroot was door de kanker en tegen zijn pisbuis drukte. Hooguit een paar druppels. Druppel, druppel, druppel.
De prostaat zorgt voor het toevoegen van zaadvocht aan t sperma bij t klaarkomen. Zodat de zaadcellen overleven. Jammer dat zo iets moois als klaarkomen samengaat met zoiets lelijks als kanker.
https://youtu.be/aM_fITcbW4s

Mijn opa was als een vader voor me. Een zachte grimas, grote grijze wenkbrauwen, en met daaronder een DDR-bril. Als hobby maakte hij grote bordspellen voor me. Die we dan samen speelde. Ook gingen we samen vissen. Hij haalde dan altijd het haakje uit de lip van de vis, meestal een voorntje. Met als herinnering, het visslijm als rolletjes aan mijn handen. We wandelden ook door de natuur en verzamelden dan bladeren. Die droogde ik dan, en plakte in een bladeren droogboek met de naam van de boom erbij.
https://youtu.be/k9tLyOfqOps

Bijzonder, om iets samen te doen. 

Op een dag kijkt hij mij zomaar indringend aan, sloeg een arm om me en geeft me een knuffel. 
We mochten elkaar.

Einde oefening.
Ik krijg een telefoontje van oma. "Het is mis met opa!", zegt ze. De prostaatkanker bleek uitgezaaid en deelde laatste mokerslag uit.....
In noodvaart ga ik op de fiets naar het Sint Franciscus Gasthuis Ziekenhuis. Daar ligt mn opa, zwaar en langzaam ademend, met een infuus in zn arm. Half dood dus. Mijn oma, moeder en wat moeilijk kijkende artsen staan om hem heen.

Druppel, druppel, druppel.....  .... ... .. . . . . .De laatste druppel.

In een droom, verscheen mijn opa voor me. 
We omhelsden elkaar. Echt stevig. Onze tranen vloeiden. We bleven huilen.

Ik weet, dat het goed is. 

Krullie

Lukas 9:60
Maar Jezus zeide tot hem: Laat de doden hun doden begraven; doch gij, ga heen en verkondig het Koninkrijk Gods.

https://open.spotify.com/track/47Y6ijNTbDPBpfxlbBypYn?si=AuQY25PwSmqTmC…

De diagnose
De arts zei je hebt kanker
en vroeg of ik dat goed begreep
ik vroeg hoeveel tijd ik had
hij antwoordde: drie à vier boeken
ik zag een week lang bomen
en mijn man die probeerde
om in alles een afgrond te zien
ik weet dat ik zal sterven
toen ik zes was kwam ik al op tv
omdat ik toen ook al dood ging 
nu sta ik in de keuken
te huilen om de broccoli
en de slagvelden in Syrië.
Lieke Marsman