De vrolijke kankerpatient

Vanochtend las ik in de Volkskrant dat redacteur Eelco Meuleman vanaf vandaag een wekelijkse column gaat publiceren over zijn leven als vrolijke kankerpatient . Mijn interesse was gewekt natuurlijk want een vrolijk palliatiefje zijn, daar heb ik wel oren naar! ( Stiekem was ik wat teleurgesteld want nadat ik door kanker.nl was benaderd een paar weken geleden met de vraag of mijn blog post ' Twee werelden ' in de nieuwsbrief mocht worden geplaatst had ik goede hoop een aanbod te krijgen van een krant of tijdschrift om columnist te worden :))

Maar goed, iemand anders met kanker gaat dus in de Volkskrant schrijven, het is niet anders. Het is trouwens heel hip hoor, bijna elke krant of tijdschrift heeft wel een columnist die kanker heeft en daar over schrijft. En dat is op zich natuurlijk helemaal prima, hoe meer begrip er is voor de zaken waar wij zoal tegenaan lopen hoe beter . Maar met dat vrolijke heb ik toch wel een beetje moeite. En ook met de zin ' Het fijne van deze diagnose is dat je echt langzaam naar het moment toe kunt leven'. Een soort voorpret voor het sterfbed dus. Ter verduidelijking , hij heeft nierkanker uitgezaaid in de longen en hij vertelt in het artikel dat hij te horen kreeg dat je dan gemiddeld nog 17 maanden hebt.

Om mee te beginnen , een afschuwelijke diagnose natuurlijk , hij zit in hetzelfde schuitje als zovelen van ons en ik leef met hem mee.  Alle gevoelens passeren de revu, en daarna moet je er nog wat van zien te maken, van dat restant van je leven, waarvan niemand weet hoe lang of kort dat nog zal zijn. 

Zelf denk ik dat ik sinds ik de diagnose heb gekregen nog gewoon dezelfde persoon ben die ik was. Met dezelfde eigenschappen, de goede en de minder goede. Ik voel ook niet zo met de einder in zicht dat ik opeens levensveranderende inzichten heb gekregen, dat ik het leven opeens begrijp of zo. Sterker nog, ik kan me helemaal vinden in de woorden van het blog van Viooltje recent dat het leven onbegrijpelijk is. We modderen maar wat aan en dan ga je dood. Die laatste zin is van mij.

Dus is Eelco Meuleman misschien altijd wel een vrolijke man geweest , dat kan natuurlijk. Maar ik vond het toch wel apart hoe hij dat vrolijke en net doen of er niets aan de hand is zo benadrukte. Alles wat hem  de afgelopen maanden was overkomen had hem vrolijk gemaakt citeer ik letterlijk. Nu heb ik heel wat verhalen hier gelezen maar die zin was ik nog niet tegen gekomen. Nu maar hopen dat dat niet  de nieuwe standaard moet gaan worden . Want dan moeten we en genieten, en positief blijven en ook nog eens vrolijk onderweg naar het sterfbed. Ga er maar aanstaan als palliatiefje, ik heb een redelijk opgeruimd karakter maar dat gaat het niet worden. Maar misschien ben ik gewoon jaloers omdat ik niet uitgekozen ben als kankercolumnist...