Ik heb het leven lief

De dood moet ik simpelweg wel  verjagen met mijn levenslust, dat kan niet anders. Die kan niet bestand zijn tegen zoveel levenszin, blijheid, vreugde en ja, zelfs verwachting.Ik voel alles borrelen en bruisen , het voelt alsof ik de lente zelf ben. En alsof niet foute cellen maar jonge sapstromen door mijn botten bewegen.

Dood, ik verjaag je , Leven, blijf in me.

Het went, leven als een palliatief persoon. Ik begin me zelfs weer helemaal gewoon te voelen. Zoals in, palliatief, dat is een ziekte, maar je kunt er gewoon oud mee worden hoor!

Mensen wennen echt aan alles, zelfs aan die zwarte kraai die op hun schouder blijft zitten. Maar na  de gewenning is ook een ander gevoel ontstaan, een gevoel van berusting.En dat zijn toch echt  twee totaal verschillende dingen.

Het gevoel dat ik beschreef aan het begin van dit blog gaat niet over moeten genieten van elke dag omdat je kanker hebt. En  het misschien wel je laatste lente is , of je laatste zomer , of je laatste verjaardag of je laatste ...  kan zijn.                                                 Maar over het gewoon fijn vinden om nog te leven, er nog bij te mogen horen. Om weer plannen te kunnen maken met het op de achtergrond  echt wel weten hoe ongewis die toekomst is maar dat als een gegeven ervaren.

Vorig jaar is zo'n afschuwelijk jaar geweest dat ik me vergeleken met toen bijna als herboren voel. En dat is gewoon een fantastisch gevoel.In mijn leven als  palliatiefje  zit voor  mij voorlopig een stijgende lijn..     

Liefs, Ingrid