Kankervriendschap

Toen ik eind 2020 de diagnose uitgezaaide borstkanker kreeg na een lange periode van ontkenning van al mijn klachten ben ik nog een aardig poosje in de ontkenningsstand blijven hangen. Hoewel  officieel palliatief verklaard, in m'n hoofd was het nog een ander verhaal. Als iemand voorstelde dat het misschien fijn zou zijn met lotgenoten in contact te komen verwierp ik dit meteen. Ik kon er dan misschien wel niet onderuit te weten dat ik echt kanker had en niet meer beter zou worden maar lotgenoten zoeken en het dan over kanker hebben , ik moest er niet aan denken..

Ik weet niet hoe het precies is veranderd maar een maand of 10 na mijn diagnose, en na de chemo die gelukkig aansloeg , ben ik toch langzaam uit  dat diepe gat van angst waarin ik zo lang gevangen had gezeten gekropen en ben van alles op gaan zoeken over mijn ziekte. En raakte ik toch ook benieuwd naar de verhalen van andere mensen, hoe deden zij het? En kwam ik ook op het forum hier terecht. Stomverbaasd las ik blogs, er kwam zoveel voorbij en er was zoveel herkenning. Ik kwam er ook achter dat sommigen bevriend geraakt waren, soms alleen digitaal ( het was ook nog de Corona periode) maar ook 'echte' ontmoetingen. Ik verslond die verhalen ondertussen, want ik had heel wat in te halen. Maar het heeft nog een poosje geduurd voordat ik durfde te reageren en nog weer een poosje langer voordat ik zelf met een blog startte. 

Door de vele warme reacties onderling en de veilige omgeving hier voelde ik ook de behoefte mensen te ontmoeten en toen er een bijeenkomst werd georganiseerd meldde ik me maar wat graag aan. Hoe bijzonder was het met anderen te praten die ik eigenlijk niet kende maar toch ook weer wel!  Want met veel van hen had ik het over zoveel al gehad, het voelde alsof we elkaar al kenden.. En toen was het hek van de dam want wat een aardige mensen ontmoette ik allemaal! En hoewel het uiteraard vaak over kanker ging was er zoveel meer. En werd er vaak gelachen ook, en niets is  zo leuk dan met andere  'kankerlijers'  lekker zwarte grappen maken af en toe. Dat brengt zoveel lucht, niet te geloven! Maar dan kan  het ook gelijk weer gaan over iets serieus, je begrijpt elkaar gewoon zo snel vaak. 

Intussen heb ik al heel wat mensen ontmoet, bij mij thuis, bij anderen en ook hebben we aktivteiten ondernomen. Door Zweef ' Kamanido' gedoopt, kapot maar niet dood...Ik heb al veel mensen ontmoet maar er zijn  nog veel   mensen die ik ook dolgraag nog wil ontmoeten!

Er wordt weleens gevraagd of ik dat niet erg heftig vind, zoveel met kanker bezig zijn ( ik ben nu ook moderator van de gespreksgroep borstkanker) . Soms is dat het wel, als je weet dat het met iemand slechter gaat, of er komt iemand te overlijden. Dan ben je heus van de kaart en ben je daar mee bezig.  Maar het positieve overheerst, de steun en  vriendschap van lotgenoten is zo ontzettend bijzonder.

Een speciale vriendschap heb ik met Simone, die ik ook op de allereerste bijeenkomst heb ontmoet en daarna nog meerdere keren. We zijn intussen ook collega moderator geworden.  Een paar weken geleden ben ik met meneer Yuki ( wil ik ook een keer schrijven  haha) naar Simone en haar man op bezoek geweest bij hen in Mallorca want daar wonen ze al 14 jaar.  Hoewel Ronald ( meneer  Yuki..) en de man van Simone elkaar niet kenden klikte dat ook goed en hebben we hele fijne gesprekken gevoerd met elkaar. Simone en ik zijn even oud en zitten in bijna hetzelfde schuitje ( en dus Ronald en de man van Simone ook) ,en  we hebben ook kinderen van dezelfde leeftijd dus veel gemeen.  We kijken terug op hele mooie en bijzondere  dagen. Kanker, natuurlijk heb ik het nooit willen krijgen, maar het heeft me nu ik het heb toch ook veel gebracht. Wie had kunnen denken  dat ik dit ooit eens zou zeggen!

Simone staat links op de foto. We knijpen allebei met onze ogen, want dat heb je met al die zon  op Mallorca! :)