Taboe ? Of niet ?
Ik vind het best wel een beetje spannend om het over dit onderwerp te hebben. Omdat het een heel persoonlijk onderwerp is maar ook omdat het een onderwerp is waarvan ik weet dat veel mensen er anders over denken. Okeee..., waar heb ik het over..? Over als je er niet meer bent en je achtergebleven partner na jouw dood misschien een nieuwe partner krijgt.
Goed, ik heb het gezegd, het is er uit. Iedereen die palliatief is,( en misschien ook niet- palliatieven, dat weet ik niet ) en een partner heeft zal er weleens aan denken of hebben gedacht , als ik er niet meer ben ontmoet mijn Lief misschien wel iemand anders. Eigenlijk alles wat ik hierover heb gelezen en gehoord eindigt dan met, en dat zou ik heel fijn vinden voor hem / haar want ik gun hem / haar opnieuw geluk in de liefde.
Laat me beginnen met uit te spreken dat wat ik het allermoeilijkste vind aan het palliatief zijn de gedachte is je geliefden achter te moeten laten. De gedachte dat je man en kinderen verdrietig zijn omdat ze zonder hun vrouw of moeder verder moeten is onverdraaglijk. En ook al weet ik uit eigen ervaring , het overlijden van mijn moeder toen ik 13 was en van mijn 1e man in 2007, dat de mens heel veel veerkracht heeft en door kan gaan na verdriet en verlies, en zelfs weer gelukkig kan worden heb ik het hier soms moeilijk mee heb.
Mijn kinderen zijn jongvolwassen en het gaat goed met hen, het zijn fijne mensen en ze staan goed en stevig in het leven. Ik heb er vertrouwen in dat zij met de lieve vrienden en familie die zij om zich heen hebben , naast het verdriet dat er zal zijn er ook weer snel ruimte is voor toekomstplannen en zin in het leven. En dat hoop ik natuurlijk ook voor mijn man.
Want hij blijft alleen achter, en alleen zijn vinden de meeste mensen niet fijn. Ik in ieder geval niet, na 4 jaar alleen te zijn geweest na het overlijden van mijn 1e man ging ik toch op zoek naar een partner, omdat ik het leven zonder partner toch wel kaal en eenzaam vond. En dat stond los van het feit dat wij het met z'n viertjes, 3 dochters en mijzelf , toch fijn hadden en van een stuk gezin van eerst 5 mensen weer een heel gezin van 4 hadden gemaakt.
En ik weet dus dat liefdes zich niet laten vergelijken , ik heb het zelf meegemaakt. Waarom doet het dan nu zeer eraan te denken dat hij na mijn dood misschien met iemand anders zal zijn? Ik zou alleen blij moeten zijn, net als al die hordes mensen die zeggen hoezeer ze hopen dat hun partner snel weer iemand vindt . Maar daar zit nu net de crux , natuurlijk hoop ik dat mijn man weer gelukkig zal zijn, maar ik ben jaloers, ik wil degene zijn met wie hij gelukkig is. Omdat we dat nu ook zijn, het is toch niet raar dat als je nu gelukkig bent samen je het niet een fijn idee vindt dat je partner met een ander zal zijn? Maar ik vind het idee nog meer onverdraaglijk dat hij eenzaam en ongelukkig zal zijn. Thuis komen in een donker huis, geen armen om je heen, het fijne en warme en de knusheid van het goed hebben met elkaar te moeten missen.
Zeggen al die mensen dan zomaar wat, de mensen die zeggen dat ze hopen dat hun partner snel weer iemand zal vinden? Dat denk ik niet, want ik ken sommige van hen en ik geloof hen ook. Waarschijnlijk zijn zij al een stukje verder als het ware en moet ik nog meer van mijn ego overwinnen. Ik voel me er schuldig over. Want ik hou heel veel van mijn man en ik wil niets liever dan hem gelukkig zien. Maar ik wil zelf zo graag degene zijn die hem gelukkig maakt.
De reden van dit blog is denk ik het intervieuw met psychiater Dirk de Wachter op NPO van 18 december( Brainwash ), enorme aanrader trouwens, kijk alsjeblieft, zo goed en warm en troostend. Hij heeft ook uitgezaaide kanker en als deze vraag aan hem gesteld wordt, geeft hij zonder aarzelen ook hetzelfde antwoord. Ik hoop dat mijn vrouw weer iemand anders vindt na mijn dood. Het liet mij achter met veel vertwijfeling, dat antwoord, ook van hem.
Ik hoop dat mijn man en ik nog een hele poos gelukkig samen zijn maar ook dat ik in de loop van de tijd meer ruimte in mijn hart zal krijgen om hem in gedachten met iemand anders te zien en daar blij mee te zijn.
35 reacties
Hi Ingrid
Om een heel lang antwoord kort te houden
Ik zou een stuk rustiger doodgaan als ik wist dat er na mij een opvolger was voor Mevr Willy
Moet ze misschien daar nu alvast mee beginnen? š¤š¤£
Even alle gekheid op een stokkie (niet jouw stokkie), jouw zorg is dat ze het in haar eentje niet redt, omdat ze nu zoveel op jou leunt. En je kunt niet in de tijd die jou nog rest haar zo zelfstandig maken, dat je er met een gerust hart kunt uitstappen. Ik hoop van harte dat als het zo ver is, dat de kleine meneer Willy (die van jou, maar niet dĆe) haar opvangt en zich over haar ontfermt.
Je slaat de nagel op de kop , Zweef .
En ik hoop dus ook dat zoon Willy zich over haar zal ontfermen .
Maar ik hoop dus wel dat die knul de beleefdheid heeft om te wachten tot ik in mijn kist ligt .
Maar het klinkt alsof je het nu alleen over het praktische hebt Willy, of misschien is dat niet zo. Maar je reactie op Zweef leek daar op. Terwijl ik juist op die andere minder mooie emotie doelde, de jaloezie..
Nou Ingrid ,
Nu moet ik toch nog een lang antwoord gaan geven .
Jaloezie is een emotie die mij eigenlijk onbekend is .
Nu ja , zo regelmatig komt Mr Willy een of andere ouwe knar tegen die zijn hele leven gerookt heeft als een turk en gedronken als een tempelier en die dār op zijn 80ste nog kerngezond rondloopt , zo gezond als een vis , geen dag ziek geweest . En daar heeft die zieke kankerlijer het dan wel moeilijk mee . Maar daās eigenlijk meer afgunst , geen jaloezie.
Heeft dus niks met een huwelijk te maken .
Mr en Mevr Willy kennen elkaar nu meer dan 50 jaar . Hebben een zwaar leven gehad . Heel wat moeilijke jaren . Heel wat grote meningsverschillen .
Maar zelfs in de donkerste periodes is er altijd een gevoel van eenheid geweest . Samen uit , samen thuis .
En dat het met iemand anders beter zou zijn ? Goh , het gras is altijd groener aan de overkant van de straat .
En moest Mevr Willy Mr Willy ooit hebben willen inruilen voor een beter model , dan zou Mr Willy kwaad zijn , diep ongelukkig , zān zelfrespect helemaal om zeep , maar jaloers ???
Nee hoor , hij zou haar het beste wensen en ergens in een hoekje wat zitten huilen .
En nu , nu Mr Willy ziek is en waarschijnlijk als eerste de pijp uitgaat ?
Alleen achterblijven , zeker na zoān lang huwelijk , is de grootste ellende die je maar kan indenken . Mr Willy heeft het elders al meermaals gezegd . Ergens , diep weggeborgen in zijn hart , zou hij willen dat Mevr Willy als eerste gaat , onder een tram ( niet die van Andijk ) loopt of zoiets .
Maar zo zal het waarschijnlijk niet lopen .
Om maar te zeggen , moest Mevr Willy nog ergens een prins op een wit paard ontmoeten , goh , Mr Willy zou gelukkig zijn , zelfs al zou dat betekenen dat ie zān laatste jaren alleen moet doorbrengen .
Want wat ie kost wat kost wil vermijden , maar niet kĆ n vermijden , is haar opzadelen met de ellende van een aftakelende terminale man . Dār zijn hier op de site teveel verhalen van wat dat betekent .
En in die optiek is jaloezie het minste van mijn emoties , komt nog niet tot aan de horizon van mijn gevoelens
Lieve Ingrid
Taboes zijn er om doorbroken te worden ,tuurlijk gun je jou man opnieuw liefde in zijn leven als jij er niet meer bent ,maar net zo gewoon vind ik het dat het jaloers makend is hij met iemand anders alles delen ,en wil je het allerliefste dat jij degene bent en blijft om lief en leed mee te delen ,heel mooi blog meissie en denk dat veel mensen dit diep in hart ook zo voelen ,bij ons gaat het nu andersom want ik blijf achter maar we hebben hier vroeger open en eerlijk over gesproken want ook al gunde ik hem alles ik stik van jaloezie als ie met iemand anders wil zijn en ik was heel erg gerustgestelt dat ed zei nee jij bent onvervangbaar voor mij .
Liefs hes šš
Dankjewel Hes, lief je reactie, terwijl je nu zelf in zo'n verschrikkelijke moeilijke periode zit. Ik denk veel aan jullie en hoop dat er voor jou wat meer rust komt zodat je alleen je aandacht aan Ed kan schenken.
Dikke knuffel voor jullie ! XXX
Wat een eerlijk verhaal lieve Ingrid. En ik beaam je ambivalentie hierin. Natuurlijk gun je je lief dat hij weer gelukkig zal worden als jij er niet meer bent. Maar ik herken ook dat stukje jaloezie dat om de hoek komt kijken. Ik wil samen gelukkig oud worden.
Toen ik in 2014 net de diagnose had gekregen, met een levensverwachting van een jaar , vertelde een vriend van ons , (onze vriendin was een half jaar daarvoor overleden) dat hij een lieve vrouw had leren kennen. Iedereen was blij voor hem en gunde hem het geluk. Ik gunde het ook wel , maar ik ben er heel erg overstuur van geweest. Ik projecteerde dat gevoel op Lief, alsof hij het was, die zich daar vervolgens natuurlijk ook heel ongelukkig over voelde.Het heeft me zeer geruime tijd gekost om dit gevoel los te kunnen laten. Het is een proces geweest. Ik kan er nu ook anders naar kijken. Ik zie zowel de altijd nog aanwezige liefde voor onze vriendin,en ook het gemis en aan de andere kant hoe hij samen met de andere liefde weer gelukkig is.
Ik probeer het los te laten.
Lieve groet
Lieve Lenneke, dank je voor je reactie. Ondanks dat ik wist dat ik met de billen bloot ging zogezegd vond ik het toch eng om dit blog te plaatsen. Omdat het veel liefdevoller klinkt om ruimhartig te zeggen dat je alleen maar wilt dat je geliefde weer gelukkig wordt. Maar dat wil ik ook natuurlijk! Het voelt als iets lelijks en egoistisch om te zeggen dat je gevoelens van jaloezie ervaart bij de gedachte aan dat toekomstbeeld.
Dankjewel voor het delen van je ervaring, ik kan het me zo goed voorstellen, die dubbele gevoelens van jou en het ongemak van je man. Het proces wat je noemt, daar zit ik nu in, zo voelt dat. En ik denk toch dat het goed was voor mezelf, het plaatsen van dit blog.
En ik ga net als jij proberen dit los te laten. Dat gaat vast lukken .
Liefs, Ingrid
Lieve Ingrid,
die gedachte is niet vreemd, maar dat is omdat jullie elkaar nog te kort kennen. Ook al is het al tien jaar. Jullie hebben elkaar te laat ontmoet en de tijd vervliegt, zeker voor kankerlijers met onzekere toekomst. Ik wil daarmee mensen die elkaar al hun hele leven al kennen niet uitvlakken, maar mensen die meerdere relaties hebben gehad, hebben vergelijkingsmateriaal. Wat ik met mevrouw Zweef heb, heb ik in de bijna vierentwintig jaar huwelijk met mijn ex nooit ervaren en node gemist. Ik weet nu wat ik heb gemist en die tijd kan ik niet meer inhalen. Dat doet verdriet en doet mij ook intenser leven.
Dus ik hoop dat mevrouw Zweef na mijn verscheiden opnieuw gelukkig wordt, maar liever met mij.
Dank je Zweef, voor het delen van zoiets persoonlijks. Misschien zit er ook nog iets anders bij voor me, het gevoel dat iemand anders in mijn stukje niet geleefde toekomst leeft. Ik weet hoe raar dit klinkt maar ik kan het even niet anders verwoorden.
Maar de gevoelens van dankbaarheid en liefde overheersen gelukkig hoor. En ik ben blij dat ik dit ook met hem kan bespreken, tussen ons is het gelukkig geen taboe.
Hi Timo , nu doe je me even slikken .
Mevr Zweef mag zich gelukkig prijzen met zo'n liefdesverklaring .
Nou , in het tempo dat jouw psa aan het stijgen is zal ze zich nog zeker 10 jaar kunnen koesteren in jouw aanwezigheid .
En tegen die tijd zal dat wondermiddel waar we allemaal op hopen er wel zijn zeker ?
Alleen maar hopen dat ze intussen in Andijk geen tramlijn hebben aangelegd .....
Wat heb je een mooi blog geschreven Yuki waarin je een van je gedachten met ons zo open en kwetsbaar deelt. Ik kan wel schrijven dat ik me jouw gedachte voor kan stellen, maar voor mij is dat niet zo. Natuurlijk hoop ook ik dat ik nog heel lang samen met mijn man mag zijn en ik weet dat ook dat de grootste wens van mijn man is, maar omdat ik weet dat er een deel van de toekomst toch echt zonder mij gaat zijn, zal er altijd een stukje samen en een stuk alleen zijn. Mijn overtuiging is dat we niet gemaakt zijn om alleen te zijn, dat de wereld een stuk leuker is als je alles kunt delen. En omdat ik het al verdrietig genoeg vind dat mijn man straks zonder mij verder moet, denk ik dat het leven daarna een stuk leuker weer kan zijn voor hem als er iemand anders is die hem dan weer wat liefde, geluk en lol in het leven mag gaan brengen. Daarnaast weet ik ook dat hij met enorm veel liefde aan onze tijd terug zal blijven denken. Dat spreekt hij nu ook geregeld uit, dus is er voor mij dan weinig om jaloers op te hoeven zijn.
Ik zou zeggen, geniet van het nu. Nu zijn jullie samen, nu voel je de liefde.
liefs Bianca
Hoi Bianca, dank voor je reactie. Juist deze reactie is de reactie die ik overal hoor en is precies wat ik bedoel. En ik hoop dat in mijn blog duidelijk was dat ik ook hoop dat nadat ik er niet meer ben mijn man weer liefde vindt. Dat heb ik zelf gelukkig ook weer gevonden na de dood van mijn 1e man. ( wij hebben dit trouwens samen niet kunnen bespreken omdat zijn dood onverwacht was maar ik weet zeker dat hij me dit gunde )
Net zoals ik het mijn man later ook gun. Maar ik heb het over de gevoelens die ik nu soms ervaar, niet over later als ik er niet meer ben, dan valt er ook niets meer te voelen voor mij :)) En het is absoluut niet dat ik er de hele tijd mee bezig ben, alleen soms steekt het , doet het zeer. En we hebben het heel goed samen en genieten ook van nu, daar gaat het allemaal niet om. En ik ben er ook niet trots op wat ik voel, maar kan me soms ook niet voorstellen dat ik de enige ben die zoiets voelt. Daarom de blogtitel , taboe of niet .
Maar ik ben blij voor jou dat jij van dit soort gevoelens geen last hebt. En wens jou ook weer sterkte en alle goeds voor de komende tijd!
Liefs, Ingrid
Hoi Ingrid,
Mijn reactie was zeker niet bedoeld om jou aan te vallen of onbegrip te hebben voor wat je voelt. Ik vind het juist goed dat je daar voor uitkomt. Het mag er zeker ook zijn. Het is helemaal niet vreemd dat we het ieder op onze eigen manier ervaren of er mee omgaan, het een niet goed/ slecht/ beter dan het andere. Ik weet wel zeker dat er meerdere mensen zich in jouw verhaal zullen herkennen. Daarom is het ook mooi dat je het hier zo aankaart.
liefs Bianca
Dat wist ik hoor Bianca, en ik ben blij met je reactie. Maar omdat juist jouw woorden zo typerend zijn als je snapt wat ik bedoel haalde ik dat aan. Het zou wat zijn als je je reactie aan zou passen om mij een goed gevoel te geven! Juist de eerlijkheid hier , ook over zulke gevoelige onderwerpen is zo waardevol.
Veel liefs!
Ach, dit is voor mij ook zo'n worsteling geweest. Ik hoorde dit ook overal en je wilt niet weten wat ik dan dacht, dat was echt heel lelijk. Maar het idee deed zo ontzettend veel pijn. Zeker ook omdat ik een zoontje van nog maar 3 jaar heb en er dan dus ook een ander voor hem gaat zorgen. Daarbij ben ik nog maar 36 en pas 7 jaar samen met mijn man. Inmiddels heb ik bijna 6 jaar kanker waarvan bijna 4 jaar palliatief en ik merk dat ik er anders in ga staan en dat ook echt anders voel. Dat ik toch hoop dat mijn man weer een fijne vrouw treft die een fantastische stiefmoeder voor ons zoontje gaat zijn. Maar dat is nog niet losgekoppeld van het verdriet want de tranen stromen over mijn wangen terwijl ik dit type. Laten we vooral hopen dat we nog zo lang mogelijk samen met onze geliefden mogen zijn.
Liefs Sandra
Lieve Sandra,
En voor jou is het dubbel de pijn denk ik. En de pijn die je voor je kind voelt is nog eens heel beladen ook. Je wilt het beste voor hem maar hoe moet dat voelen, de gedachte dat een ander voor je kind zorgt terwijl jij dat het allerliefste zelf zou willen. Het is niet te bevatten en kan je gek maken. En toch geloof ik je als je zegt dat je aan het idee kan gaan wennen . En op andere momenten grijpt het je weer naar de keel.
Het voelde goed je reactie over de lelijke gedachten. Gelukkig, ik ben niet alleen.
Laten we inderdaad hopen allebei zo lang mogelijk bij onze geliefden te zijn.
Liefs, Ingrid
Geen taboe.
Maak van je hart geen moordkuil. Zelf denk ik dat je niet de enige bent die hier bij stil staat.
En dank je dat je ons attent maakt op de mooie uitzending van Dirk de Wachter.
Als ik eerder zou overlijden dan mijn man zou ik het fijn vinden als hij weer een goed levensmaatje krijgt. Al vermoed ik dat de kans kleiner is als je ernstig ziek bent.
Zelf vindt hij het ook fijn voor mij dat er een ander komt. De kans acht ik heel klein. De spoeling dun. Mannen sterven eerder dan vrouwen. Zelf kan ik daar nu niet aan denken.
Je bent nog steeds zo gehecht aan je man en wat jullie samen hebben. En dat is goed. Ik begrijp dat je niet direct aan een andere partner voor hem kan denken. Daar is niets mis mee.
Dankjewel Catalina, ja wat een tegenstrijdige gevoelens kan een mens hebben, zo moeilijk soms. En soms weet je wel diep van binnen dat het niet slecht of verkeerd is om je zo te voelen, toch wil je het ook eens van een ander horen.
Veel sterkte en liefs, Ingrid
Hoi Ingrid,
Heel soms denk ik hier ook aan, wat als ik er niet meer benā¦.Sinds mei 2022 heb ik een lieve man leren kennen en het liefst willen we samen oud worden. Dat hij een andere partner gaat zoeken als ik er niet meer zou zijn, lijkt me heel waarschijnlijk. Dat zegt mijn verstand. Maar op dit moment kan ik de gedachte hieraan nog niet verdragen. Dat is mijn gevoel. Op dit moment, misschien verandert het maar nu voel ik hetzelfde als jij.
Elly
Hoi Elly, ja het is vreselijk moeilijk in gedachten je geliefde met een ander te zien terwijl jullie nu gelukkig zijn. Zoiets knettert gewoon in je hoofd, het klopt niet!
Maar voorlopig zijn wij er lekker nog en genieten we, jullie, en wij ook van de Liefde!
Liefs, Ingrid
Een mooi blog om over na te denken.... Je zet mensen aan het nadenken. Want stiekem denken we er allemaal aan. of je nu wel of niet ziek bent...wat als???
Het is niet dat je je partner niets gunt... integendeel. Maar wat er niet meer is geeft je soms stof tot nadenken over wat je had, wat je niet had, wat je mistte.... ook in een nieuwe relatie heb je toch/ongemerkt gespreken over je vorige relatie. Niet over wat slecht ging maar ook over wat goed ging.
Je denkt na over je eigen sterfelijkheid en die van je naasten. Je wilt het allerbeste voor je naasten en het liefst wil je erbij zijn tot Sint Juttemis... Pas als je zelf weet of hebt ervaren wat het is als iemand er niet meer is, dan weet je wat je nodig hebt en wat je zelf wilt. Eerder weet je dat niet omdat je die ervaring niet/nog niet hebt. Je gunt het ze maar dat kan heus pijn doen; je ervaart het gemis en dat doet zeer.
Niet iedereen wil een nieuwe partner en blijft liever alleen. Een keuze die je met je hart maakt vind ik zelf.
Dank voor je blog en je openheid. liefs Elma
Dankjewel Elma voor je fijne reactie. Ik vind het fijn te ontdekken dat ik niet de enige ben die af en toe worstelt met dit soort emoties. En door erover te praten met jullie begint het beter te voelen.
Dankjewel en liefs, Ingrid
Wat een prachtig gesprek hier. Dankjewel voor je mooie blog, Ingrid, dat leidt tot deze mooie conversatie.
Roberto werd te snel na mij ziek om hier gedachten over gehad te hebben. Wat ik bij jou lees, heeft niet te maken met jaloezie, volgens mij. Ik maak hier uit op dat je simpelweg nog niet klaar bent met het leven, inclusief het leven met je partner. Wat ik inmiddels wel denk is dat er van "vervangen" nooit, maar dan ook nooit sprake zal zijn. Er komt nooit iemand voor jou in de plaats. Een nieuwe relatie van jouw man zal altijd een totaal andere relatie zijn dan die met jou. De liefde voor jou zal altijd blijven. Die zit in het hart, net als het gemis, en dat gaat nooit maar dan ook nooit meer over. Het is een beetje alsof de relatie met jou een recept is, bijvoorbeeld het recept voor een briljante truffelpasta, en een eventuele volgende relatie is niet eens een recept maar is een bouwdoos, of een outfit, of een reis. Wat ik maar wil zeggen: het is niet eens appels met peren vergelijken, want dat zijn altijd nog twee eetbare dingen.
Zelf leef ik nu ruim 1,5 jaar zonder mijn grote liefde en ben ik nog niet klaar voor een nieuwe relatie. Het is ook maar de vraag of dat ooit nog zal gebeuren, want ik weet natuurlijk ook niet precies hoe het met mijn eigen gezondheid gaat lopen. Ern eventuele andere relatie zal niets veranderen aan mijn liefde voor Roberto. Iedere relatie is net zo uniek als je vingerafdruk. Natuurlijk zijn er wel mensen die de ene na de andere partner hebben, maar dat vind ik geen relaties. Niet in de zin van je ziel en zaligheid delen.
Nu moet ik zeggen dat ik net als Willy niet jaloers ben in relaties. Ik dacht altijd: als je liever ergens anders bent, houd ik je niet tegen.
Maar nogmaals, ik denk dat jouw blog minder te maken heeft met jaloezie dan met liefde voor jouw leven.
Liefs, Mirjam
Lieve Mirjam,
Ik ben echt blij dat dit gesprek op gang gekomen is en ik nieuwe inzichten krijg. Het helpt me enorm. Ook met wat jij zegt leer ik weer wat opeens, het is geen jaloezie als in de zin van jaloers zijn omdat je je man niet vertrouwt of zo. Die jaloezie heb ik gelukkig niet, in beide relaties was en is er vertrouwen. Dus jaloezie is eigenlijk niet de emotie die ik voel. Maar het voelt toch als een negatieve emotie. Het gekke is dat ik het nu heb geuit en andere meningen heb gehoord het op z'n plek begint te vallen. En dat voelt goed.
Dankjewel voor het delen van je inzichten. Liefs, Ingrid
Lieve Ingrid,
Hoewel mijn situatie momenteel anders is dan de jouwe, heb ik ook weleens nagedacht over hoe het zou zijn als mijn Lief na mijn dood een andere partner zou krijgen. Die gedachte deed enorm pijnā¦ ik herken jouw gevoelens dus.
Ik heb mezelf afgevraagd waar die pijn uit bestaat en heb ontdekt dat die gevormd wordt door een immens verdriet en zeker gevoel van eenzaamheid. En ja, jaloezie. En daar is volgens mij niets mis mee. Jaloezie is op zich geen verkeerde emotie. Sowieso bestaan er naar mijn idee geen āverkeerdeā emoties. Het gaat erom hoe je ermee omgaat.
Ik heb ook ontdekt dat het geen jaloezie is op ādie anderā, maar op het feit dat ik er dan niet meer bĆ©n. Dat ik geen deel meer uitmaak van mijn fijne en gelukkige leven. Ik ben dus op voorhand jaloers op mijn leven nu. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoelā¦
Praten over dit soort gevoelens is lastig. Daarom vind ik jouw eerlijke blog ook zo mooi.
Jaloezie en afgunst worden weleens in Ć©Ć©n adem genoemd. Maar afgunst is in mijn optiek wat anders dan jaloezie. Bij afgunst gĆŗn je een ander iets niet. Om wat voor reden dan ook. Maar jij (en ik) gunnen onze partner een mooi en gelukkig leven ā ook als we er niet meer mochten zijn. Maar dat neemt niet weg dat je zo ontzĆ©ttend graag jouw leven wilt blijven leven, mĆ©t die partner. Jij en niemand anders. Omdat het zoān mooi en goed leven is.
Het is absoluut niet verkeerd om te erkennen dat het feit dat misschien ooit iemand anders naast jouw partner komt te leven, immens pijn doet. Niet omdat je hem dat niet gunt, maar omdat het zo onnoemelijk zeer doet omdat het betekent dat jij jouw plek in jouw gelukkige leven hebt moeten opgeven. Dit gevoel ontkennen of bagatelliseren heeft geen zin. Groter maken ook niet.
Erken dat het er is en probeer daarna te relativeren.
Het is volgens mij het beste om, zoals dat zo mooi heet, āin het nuā te blijven leven. Samen met je Lief. En ik hoop dat dat jullie nog tot in lengte van dagen gegund is!
Heel veel sterkte, Ingrid!
Liefs,
Carolina X
Dat heb je uitstekend verwoord.
Lieve Carolina,
Dankjewel voor je uitgebreide antwoord. Ik ben zo ontzettend blij dat ik het blog over dit onderwerp heb gepost, Het heeft mij enorm geholpen in hoe ik hiernaar kijk, ik ben echt vooruit gekomen in mijn gevoel.
Jouw woorden hebben daar ook enorm bij geholpen, prachtig hoe je alles omschrijft, precies zoals ik het voel. En door de herkenning voelde ik dat het niet iets 'slechts' is wat ik voel. Maar het luistert zo nauw met zo'n gevoelig onderwerp. Vooral als je veelal van anderen hoort dat die dit zere punt niet kennen of daar kennelijk overheen kunnen stappen.
Maar bij jouw woorden dat het gevoel bij jou bestond uit diep verdriet en eenzaamheid dacht ik, ja, dat is het! Dat is het gevoel dat erachter zit! En het is ook het gevoel van jaloezie naar het leven zelf , dat stuk toekomst waarvan ik dacht dat het nog veel ruimer zou zijn.
Dankjewel nogmaals, en hoop dat je ondanks dat het zo goed met je gaat en je hier niet teveel zou moeten toeven, je toch spoedig weer een mooie blog schrijft waar ik altijd weer nieuwe inzichten uit haal.
Liefs, Ingrid
Dag Ingrid,
Wat zeg je dat prachtig, dat je "vooruitgekomen bent in je gevoel". Jij nogmaals bedankt voor je openheid en het delen van een stukje 'jou'! Dat is voor mij ook heel waardevol!
Lieve groet,
Carolina X
Wauw, zo herkenbaar. Ik weet pas paar weken dat mn kanker terug is en helaas ik ook palliatief ben. Maar deze gedachte is ook door mijn hoofd geschoten. Als eerste ik hoop dat mn man gelukkig word zonder mij... maar daarna ook een jaloers gevoel. En zelfs even een jaloers gevoel toen hij met een vrijgezelle vriendin afleiding ging zoeken omdat ik in het ziekenhuis lag. Gedachte; wie weet word dat iets als ik er niet meer ben... Ik gooi het op alle emoties die nu op me af komen. Heb echt de meest lieve man ooit en is echt mn steun en toeverlaat. En hij zou het nooit in zn hoofd halen nu ik ziek ben iets te doen. Maar hij is 33 (ik 36) dus dat hij iemand gaat vinden is bijna een gegeven. En daar voel ik me dan dankbaar voor, maar ook als ik er aan denk jaloers. Fijn dat je deze blog hebt geschreven, want zegt dat dit normaal is en ik me niet bezwaard hier om hoef te voelen. Want ik gun hem echt alle geluk van de wereld! Maar dat kleine gevoel steekt ergens, omdat dit betekent dat onze toekomst samen weg is...
Lieve Kitty,
Wat ontzettend verdrietig te lezen dat bij jou de kanker terug is en je nu ook palliatief bent, rotwoord is dat ook. Maar een ander woord vinden we waarschijnlijk net zo erg, het gaat om wat het woord zegt en waar het voor staat en dat is vreselijk.
Snap het zo dat jaloerse gevoel toen je in het ziekenhuis lag en je man afleiding zocht met iemand. Het erge is dan dat je jezelf gelijk ook zo naar voelt om die gevoelens die je dan ervaart. Maar het is net wat Carolina hieronder ook schrijft, die gevoelens mogen er ook zijn en het is heel normaal dat je dat voelt.
Voor mij voelde het als iets onwenselijks, deze gedachten. Door het hier te delen en te lezen dat veel andere mensen dit ook zo ervaren, heeft het er bij mij de scherpe kantjes afgehaald. Jij ook heel erg bedankt voor het delen van je verhaal.
Ik wens jou en je man heel veel sterkte toe, en moed om alles aan te gaan , en natuurlijk hoop!
Liefs, Ingrid
Lieve Ingrid,
Wat een mooi thema heb je aangestipt. Heel herkenbaar voor mij.
Ook ik heb ooit aan mijn man gevraagd of hij ertegenop zag om alleen over te blijven. āOh nee hoor, helemaal nietā was zijn iets te spontane reactie. Hij schrok er zelf van en legde meteen uit, dat hij ermee wilde zeggen dat ik me over hem vooral geen zorgen moest maken. Hij kon prima tegen alleen zijn. We moesten er allebei om lachen.
Toch dacht ik wel weer even aan L., een vriendin van hem. Jaren geleden was die vriendschap een iets tƩ goeie vriendschap geworden, wat hij uiteindelijk weer heeft teruggedraaid. We hadden het uitgepraat en achter ons gelaten. Maar ik merkte, dat ik er kennelijk toch een gevoelige snaar was geraakt. Want ik vond het helemaal niet moeilijk om me voor te stellen dat hij, als ik er niet meer ben, een nieuwe relatie zou krijgen, als het maar niet met hƔƔr is.
Het is nu ruim een jaar geleden dat hij heel plotseling en totaal onverwacht is overleden. Niet Ćk ging eerst maar hij. En het heeft me zeker een jaar gekost om weer uit overtuiging te kunnen zeggen: āWe hadden een goed huwelijk.ā Zijn relatie met L. bleef maar door mijn kop spoken. Waarom kon hij haar niet loslaten, wat had het met mij te maken, was het echt wel over? Gek werd ik er van.
Met mijn verstand haalde ik alle mooie, leuke, waardevolle en grappige herinneringen terug aan dingen die we samen beleefd hebben, maar ik kreeg de onrust er niet onder. Waarom was dot zo gegaan met L? Was het echt wel over? Gevoel en verstand gingen elk hun eigen weg en de discussie tussen die twee hield maar niet op. Inmiddels is het rustiger geworden in mijn hoofd. Het had zijn tijd nodig. Ik kan alles weer in de juiste proporties zien en terugkijken op bijna 50 goeie jaren samen.
Ik gun jou ook nog heel veel tijd. En ondertussen een klein adviesje: veroordeel jezelf niet om je gevoel. Het leven is niet alleen verstand.
Liefs, Margriet
Lieve Margriet,
Dankjewel voor het delen van dit persoonlijke verhaal. En een heel onverwachte draai , jouw man kwam onverwacht eerder dan jij te overlijden, dat kan inderdaad ook. Maar ik kan me zo goed jouw gevoel daarover voorstellen, ik zou het ook zo voelen.
Maar het is net zoals je zegt, tijd heelt niet alleen veel wonden maar laat je ook weer op een andere manier naar de dingen kijken. Maar dan moet het wel gezakt zijn allemaal, de heftige gevoelens.
Veel sterkte en liefs!