Tompoucen en een twijfelachtige uitslag

Vorig weekend kreeg ik 2 mede bloggers op bezoek, 1 met eega. Dit ter aanleiding van een spontaan ontstaan gesprek over hoe leuk het niet zou zijn elkaar eens in levende lijve ( no pun intended ) te zien. Hoe gingen we zoiets aanpakken, hoeveel mensen, waar, wanneer, enz. Natuurlijk kun je eindeloos mailen maar is het niet veel leuker elkaar eens in de ogen te kijken? Dus zodoende werd er gepland bij mij thuis, soort van in het midden van ons drie. Ook had ik geopperd dat de bijeenkomst eventueel bij mij gehouden kon worden, afijn...

Het is een apart moment als je mensen ontmoet die je nooit eerder hebt ontmoet maar waar je dingen van weet die je van je beste vrienden zelfs niet weet. En die dingen van jou weten die in je andere wereld maar weinig mensen van je weten. Het ijs is snel gebroken en voor je het weet zet je het gesprek op een andere wijze met elkaar voort. 

De mede blogger wiens idee het was ' Kamanido',  ' Kapot maar niet dood', in het leven te roepen , nam tompoucen mee uit Wervershoof, het mag voor vele medelezers geen geheim zijn wiens illustere gezelschap ik op bezoek had. Een evenzo vriendelijke heer van net over de grens die gezellig zijn vrouw had meegenomen was ook van de partij en we hebben het over heel wat onderwerpen gehad. Uiteraard over onze gemene deler, de kanker, maar verder waren we net een gewoon gezelschap :))

Ja, die tompoucen, die worden daar in Andijk verorberd na uitslagen van het ziekenhuis, nu weet ik even niet zeker meer of die alleen bij goede uitslagen werden gekocht of ook als troost bij mindere of  slechte uitslagen ? Want na mijn ronduit rampzalige uitslagen van de allereerste scans en bloeduitslagen bij diagnose vielen alle dubbeltjes wonderwel mijn kant op zoals de oncoloog het uitdrukte. Ik was dan wel palliatief maar de chemo sloeg aan, tumormarkers daalden dramatisch, ook de hormoontherapie deed wat ie doen moest , de oncoloog tevreden, ik was stabiel, hoera. 

Na een ( flinke ) poos begon ik zowaar een klein beetje vertrouwen te krijgen in mijn zeer tijdelijke, zeer onstabiele, zeer onzekere situtie. Ik las over vrouwen die het jarenlang goed deden op Letrozol, en waarom zou dat bij mij ook niet het geval kunnen zijn? Dus hoewel toch een beetje spannend maar redelijk vol vertrouwen liet ik bloed prikken en wachtte ik de uitslag af. Hoewel toch gespannen in de ochtend, schrok ik toen ik te horen kreeg dat de tumormarker was gestegen met 25 %  . Ook omdat ik me redelijk goed voel wil de oncoloog even afwachten en over 2 maanden nog een keer kijken. Niet ongerust nog maar toch waakzaam waren zijn woorden. Hoe herkenbaar voor iedereen en hoe moeilijk om elke keer weer mee te dealen. Tests, scans, wachten, uitslag, hoop, vrees, blijdschap, angst, verdriet, zoveel van die emoties in alle mogelijke combinaties, hoe houdt een mens het uit elke keer weer?

En nu is het toch opeens anders weer de komende 2 maanden. Voorlopig is het even hoop en vrees tegelijk. Maar die tompoucen heb ik alvast in the pocket!

Iedereen alle goeds toegewenst, Ingrid