Vervolg beetje balen, het viel wel mee...
Vorige week voor de uitslag van de scan naar de oncoloog. Nou ja, daar zit je dan weer, toch weer op van de zenuwen hoezeer je jezelf ook wijs maakt dat het niet zo is.. De verlossende woorden; situatie stabiel , geen nieuwe uitzaaiingen te zien dus mag voorlopig door met de Letrozol. Wel over 6 weken toch nog een keer bloed prikken om weer de tumormarker te meten.
Natuurlijk eerst grote opluchting en blijdschap. Toch merkte ik de dagen erna de anticlimax, vast bekend bij velen van jullie. Het stemmetje in m'n hoofd dat zich niet stil liet krijgen. Tumormarker ruim verdubbeld, waarom dan? Kan soms gebeuren was het verhaal. Toch een onderliggend virusje of zo, hoewel ik kiplekker was de dag van het bloedprikken. En als de tumormarker niet leidend is zoals de oncoloog steeds vertelt ( scan wijst niets geks uit en ik voel me uitstekend ) waarom dan toch voor de zekerheid weer bloed prikken over 6 weken wat toch weer onrust veroorzaakt. Want wat gebeurt er als de tumormarker nog steeds stijgende is maar er net een scan gemaakt is?
En opeens was ik het helemaal zat. Ik wil niet gaan zitten tobben nu terwijl ik me zo goed voel, wat zonde van m'n tijd! Ik ben even zo helemaal klaar met dat gezeur over die kanker :)) Ik laat het voor nu los en ga lekker verder met mijn leven. Ik dacht er zelfs over om dat bloedprikken af te zeggen maar ja, dat is natuurlijk ook niet verstandig.
Opnieuw nog een keer het onvolprezen blog ' Zalig zijn de onwetenden' van Mimpie gelezen en dat deed me goed.
Wil ook de woorden leven die ik in een eerder blog tenslotte zelf schreef, ' Dum vivimus vivamus' , laat ons leven zolang we leven. En dat wil ik!
11 reacties
En anders is er altijd nog een kamanido š
Ik wil er de volgende keer weer bij zijn, ik mis jullie! Misschien weer eens in Heerjansdam?
Roep maar!
Ik kom er heel snel op terug!
met zn allen op de dijk
Onder aan de dijk š¤
Wijze woorden om je blog mee af te sluiten. Hoewel het soms lastig is, die mindset kan je wel helpen.
Ik ga voor je duimen dat de tumormarker de volgende keer weer is gedaald. š
Lieve Ingrid,
Die tumormarker blijft een raar ding. Bij mij was hij net zo laag als hij al 1,5 jaar is en toch groeit er weer kwaadaardigheid in mijn borst dat vrijdag operatief verwijderd wordt. Tegenstrijdig voelt het als er geen nieuwe tumor wordt gevonden, maar de marker toch stijgt zoals bij jou. Je doet het beste wat je kan doen in deze situatie: leven zolang je leeft.
Dikke knuffel, Monique
Nou, ik kan me goed voorstellen dat het steeds die spanning geeft, wachten op een uitslag van scan of van bloedonderzoek. Die spanning is al bijzonder moeilijk om mee om te gaan.
Ik wens je goede uitslagen, keer op keer, en het raakt me, je omstandigheden.
Liefs,
Gerhard
Hi Jolanda, wat is dat toch eliever keer een stress, die tumormarkers. Heel herkenbaar.ik bekijk ze tegenwoordig 1 dag voor het gesprek met de onco, zodat ik enigszins voorbereid ben, nou ja voor zover dat kan, voor wat er volgt. Maar ja mijn onco zegt, net als die van mimpie ( zelfde kwaal, ander ziekenhuis, andere fase) : het is de CTscan die telt, niet de makkers. Maar ondertussen blijft die angst-aap wEl op oniet scrossers zitten en duik die op de meest onverwachte momenten weer op. Dus goed voornemen van jou om voorlopig weer ten focussen op het leven ipv op de angst. Eerder schreef ik daar zelf ook eenmaal blogs over ( ik ben bang), maar ook ik ben maar wwn mens haha.
Goeie tip van jou om die blog van Mimpie te herlezen.Dank !
CarpeDiem!
Lieve Yuki
Wat ben je toch een positief mooi mens ,zou niet weten of ik dat ook kon maar mooi om het te kunnen parkeren ,ik ga alvast duimen voor over 6 weken en denk aan je liefs hes xxx