De druppel
Het is zondagmorgen, bijna 3 weken duurt onze nachtmerrie nu. De hele wereld staat stil voor ons terwijl tegelijkertijd alles doorgaat.
Ik heb al afgewassen, wassen gedraaid enz om maar bezig te zijn. In deze vroege ochtenduren voel ik mij het beste de laatste weken. Even niet denkend aan kanker, dood en pijn.
Ik kijk naar buiten, het zonnetje schijnt een beetje en zie hoe hoog het gras staat. Het lukt mij niet om de grasmaaier aan te trekken en ik zoek naar het elektrische apparaat voor de kantjes.
Waar ik ook zoek, ik kan het niet vinden..
Zie dat het al 12 uur is inmiddels en roep naar mijn dochter of ze al wakker is. We moeten om 13.00 uur weer naar het ziekenhuis.
Ik laat de hond uit en voel mij steeds bozer worden. Tranen zitten hoog.
Mijn dochter (die enorm behulpzaam is en super lief) vraagt of zij moet rijden, dan kan ik lekker bij haar vriend in de auto waar verwarmde stoelen in zitten.
Boos zeg ik dat ik wel rijd, dat ik toch alles zelf moet doen. Ze ziet mijn tranen. En ze zegt dat zij rijdt, dat dat beter is. En voordat ik het weet heb ik ruzie en gooit zij ook de deur dicht van de auto en rijden ze weg.
Ik kan alleen maar keihard huilen. Al mijn verdriet komt er uit. Zoals ik nog nooit heb gehuild. Ik besef ook hoe onredelijk ik tegen mijn dochter ben geweest. Tegen die lieverd die elke dag voor mij klaar staat. Met mij mee gaat naar het ziekenhuis. Doordat ik de elektrische grasmaaier niet kon vinden, besefte ik hoeveel ik mijn man mis, hoeveel hij normaal doet en hoe KUT alles nu is.
Als ik weer opkijk, jankend, zittend in de auto op de parkeerplaats bij ons huis, zie ik haar staan. Ik stap uit en pak haar beet terwijl ik stamel dat het mij spijt en dat ik juist zo blij met haar ben.
Zij pakt mijn sleutels en ik ga naast haar zitten. We praten er nog wat erover, maar beseffen ook dat het de harde waarheid is, alles gaat anders worden.
Gelukkig duurt de rit 35 minuten naar het ziekenhuis en zijn mijn tranen gedroogd. Die enorme uitbarsting heeft lucht gegeven, mijn emmertje kan weer gevuld worden en ik stap samen met dochter en schoonzoon het ziekenhuis binnen.
12 reacties
Wat verdrietig, ik snap je onmacht...wel volhouden hoor!
Ga ik zeker doen Donna. “Gelukkig” weet ik uit ervaring dat alles went en dat dat liefde enorm veel kracht kan geven.
ik kan je goed begrijpen de onmacht die je voelt ,ik ben zelf na 8 goede jaren terug begonnen met heel het circus van de kanker die terug is :nog een paar onderzoeken en dan weet ik waar ik voor sta , maar we geven nog niet op dus wens ik je veel moed voor het geen je doormaakt.
Groetjes van Fluwijntje.
Inderdaad Fluwijntje, nooit opgeven! Gewoon weer opstaan na een val.
Niet elke dag is een goede dag, maar probeer het goede in iedere dag te zien.
Oh lieve schat wat herkenbaaris dit en oh zo begrijpelijk ,ik snap m helemaal en is niet vreemd he dat je emmertje overliep van naar het liet aanzien niks aan de hand in de totale complete chaos terecht komen ,tis een vreselijke wereld de kanker wereld en je gaat maar door en door en ja dan is het klaar en komt de welbekende uutbarsting en huilbui ,en je kind was in de buurt dus ja ,bjj mij was het mijn man zelf tegen wie ik uitbarste toen mn emmer overliep .
Ik hoop dat juliie zeer binnenkort in een wat rustiger periode komen maar in de tussentijd wees een beetje lief voor jezelf .
Dikke knuffel liefs hes🍀🌻😘
Hi Hes,
Ja, waarschijnlijk komt hij eind deze week thuis. Wel met thuiszorg en fysio die nog geregeld moet worden.
Dan krijgen we vast ook nieuwe uitdagingen, maar zijn we tenminste wel samen.
Zo is dat lekker samen en met goede hulp en zorg
Leek me toepasselijk.
Sterkte
Prachtig Willy, dank je wel 🙏🏼
Knapperd.
Je bent een mens lieve Ingrid!
En jouw lieve dochter weet dat en staat er voor je. Veel woorden zijn niet nodig als liefde voor elkaar zo groot is.
Lieve groetjes Hebe
Stuk geluk
Soms is ons leven zó onwerkelijk
ongelofelijk en verschrikkelijk
Zó leef je op het toppunt van geluk
een seconde later is alles stuk
zie je alles uiteen spatten
kun je helemaal niet bevatten
dat dit allemaal echt gebeurt
je hart en leven zomaar in stukken scheurt
Zó onwenselijk maar waar
steeds staat de volgende dag weer klaar
om te worden beleefd
omdat je nog steeds verder leeft
Het is een loodzware gang
toch voel je ook die drang
om samen te overleven
dat is in je genen meegegeven
ergens is dat bovenmenselijk werk
samen sta je oppermenselijk sterk
Opstaan en weer vallen
kan je leven vergallen
vallen en weer opstaan
is een manier om verder te gaan
weet dat je dat samen kunt
ook als het leven onaangenaam stunt
geloof het niet omdat je dat hier kunt lezen
maar omdat je wéét en het al hebt bewezen
Wens ik sterkte, kracht en moed
emmers geloof dat je het goed doet
versierd met knuffels een belangrijk part
want die komen recht uit mijn hart
Ja, elke dag opnieuw ga ik er weer voor. En René ook. Samen hebben we veel meegemaakt en ook nu zal ik er voor hem zijn.Elke dag weer.