Spieren
Al 19 dagen ligt mijn man plat op bed.
Vandaag was ik aanwezig toen hij heel even buiten het ziekenhuisbed mocht staan met fysio. Daar staat hij dan, zijn armen en benen zijn zichtbaar mager geworden. Zie zijn spieren trillen. Zijn handen zijn om het looprek geklemd en langzaam zet hij 1 stap naar voren en weer naar achteren. De hele oefening heeft nog geen 5 minuten geduurd als hij uitgeput weer langzaam op het bed gaat zitten. De ernst van de situatie komt weer binnen denderen.
Morgen komt de fysio weer, dit keer met de ergotherapeut voor een AD kussen verwijzing en om een rolstoel aan te meten. Zitten op een normale stoel lukt hem absoluut niet.
Zal hij ooit nog kunnen lopen?!
7 reacties
Beste!
mijn zoon van 46 wordt vanaf mei behandeld
zowel chemo als immuun therapie
vooral in het begin is het zwaar maar met goede fysio en massages komt het echt goed!
geloof me!
ik ben voor zijn verjaardag bij hem en zijn gezin in Toulouse geweest want daar wonen ze. Dit was in juli hij heeft samen met mij boodschappen gedaan en hele lunch voor 9 man voorbereid!
nu gaat hij zelfs alleen met de auto naar de fysio eerst kwam fysio bij hem. Wat heel belangrijk is is jouw steun en positiviteit. Heb vertrouwen!
xxxLaura
Dank je wel Laura voor je reactie. Dat geeft mij moed.
Vaak lukt het mij ook wel om positief te blijven, vooral ook door zijn eigen wilskracht, maar ik voel mij zo in het diepe gegooid.3 weken geleden had ik nog nooit van deze ziekte gehoord en nu zit hij midden in zijn eerste reeks van 28 dagen VDT.
We zijn gelukkig een hecht stel en we gaan er voor!
Liefs Ingrid
Lieve Ingrid,
probeer elke ochtend tegen jezelf te zeggen
we gaan er voor en we gaan die strijd winnen!
toen ik eind april het hoorde was ik ontredderd. Ik wist dat die vorm van kanker bestond maar verder wist ik niets. Dit was het ergste voor mij dus begon ik speurtocht op medische sites. Ik keek ook welke behandelingen in Nederland beschikbaar zijn daarna ging ik het vergelijken met het behandelplan van Michel - mijn zoon. Het heeft me meer rust gegeven.
en het feit dat Michel erg sterk mentaal is en positief.
ik denk aan jullie!
Laura
Lieve Laura,
Ik heb ook al veel op internet gezeten en weet dat zijn behandeling de zwaarste, maar ook beste is. Alle kracht vooruit tegen de kwaadaardige plasma cellen!
Maar er zijn ook momenten, zoals gisteren dat het heel zwaar is. Dat je beseft dat alles zo onzeker is. Dat ik mijn lijf voel protesteren van al die stress, dat ik de tranen over zijn wangen zie stromen en s avonds na het bezoek met mijn dochter jankend in de verlaten parkeergarage sta.
Met dit vervelende gevoel werd ik net wakker. Jouw berichtje komt op het goede moment.
We gaan er voor en we gaan de strijd winnen!!
Dank je š
Goedemorgen !
Ja, die onzekerheid is allerergste. Zoals jij het vertelt is het zo herkenbaar voor mij. Toen ik in juni in Toulouse was was het aan het begin van het traject. Ik stond weleens midden op straat met mijn schoondochter te huilen. Je voelt je zooo machteloos.
Toen ik in juli weer bij hun was in Frankrijk was het stukken beter ik zag dat de behandelingen Michel goed deden dan krijg je weer moed. Dit hoop ik zooo ook voor jullie.
We gaan gewoon die strijd winnen! Blijf moed houden !
ik denk aan jullie
liefs
Laura
ach lieverds toch wat hebben jullie veel te verwerken in zon korte tijd en 1000 vragen en alleen de tijd leert je wat er wel en niet meer kan ,dat is ook heel erg moeilijk om je lief zo te zien en te zien worstelen en ja tranen horen hier echt bij eigenlijk is het teveel wat jullie meemaken de snelheid waarmee is geen doen ,en ik kan voor jullie alleen maar heel hard duimen en wensen dat de behandeling aanslaat en de fysio ervoor zorgt dar je lief sterker word ,heel veel sterkte en liefs hes xxx
Ik denk even nu bijna 13 jaar geleden. Ik kon niets meer, lƩtterlijk niets, alleen nog krijsen van pijn en narigheid. Met een belachelijk hoge pijngrens kon zelfs ik dit niet meer verdragen. Het maakte me niet uit wat er gebeurde, als ik maar van die pijn af kwam.
Lang verhaal in het heel kort.
MM, ofwel Kahler. Diagnose dag voor kerst 2009. Prognose pakweg 3 Ć 4 jaar met geluk. Met spoed chemo gestart tot aan stamceltransplantatie 31 mei 2010.
Ik was veel te ver heen om echt te beseffen wat er mis was, mijn omgeving des te meer. Zij die me in Maastricht (voor de sct) hebben gezien, waren er van overtuigd dat ik daar niet levend uit zou komen. Ikzelf heb daar nooit aan getwijfeld. En ja, nu zijn we bijna 13 jaar verder sinds de diagnose en prognose...
Het kan!
Het kan, geloof er in dat het kan!
Wens je en jullie veel sterkte, moed, kracht en vertrouwen!
Lieve groetjes Hebe