Trots

Vorige week maandag is René weer thuis gekomen. De eerste Chemo van de 2e, uitgestelde, aangepaste Chemo was de vrijdag er voor gespoten en gelukkig ging het deze keer goed met zijn longen. 
 

Nu ruim 2 weken geleden heb ik door een stom ongelukje op 2 plaatsen met rechterschouder gebroken. Dit keer lag ik dus in de ambulance. Mijn schouderpijn gaat nog vele weken, maanden aanhouden. Heb vele,zware pijnstillers. Maar het ergste vind ik dat ik bijna niets kan. Vooral dat ik niets kan doen voor René.

Met René gaat het heel wisselend. Afgelopen zondag ging het goed. Hij had met onze dochter (die het water ververst heeft) het aquarium schoon gemaakt en hij had zelf gekookt. Allemaal dingen die hij fijn vindt om te doen en het ook fijn om even bezig te zien met normale dingen die niets met ziekzijn te doen hadden.

Op zondagavond kreeg hij enorme pijn in zijn rug. De nacht naar maandag was verschrikkelijk. Op maandag kon hij nog amper lopen van de pijn. Met veel extra pijnstilling en een dag in bed, lukte het gisteren om naar de afspraak van het pijn team te gaan in het Radboud. 
 

Vele vragen en lichamelijk onderzoek volgde en om uit te sluiten of er iets met een wervel in zijn rug is gebeurd, krijgt hij vrijdag een foto.

s’avonds na het eten en gedoe om medicijnen in de apotheek, werd het mij allemaal even te veel. Ik probeerde iets schoon te maken voor mijn dochter, maar voor de zoveelste keer lukte ook dit niet. Voel mij zo machteloos, zo afhankelijk van anderen, terwijl IK er wil zijn voor hem. Gelukkig lag hij toen te slapen en heb ik mezelf weer bij elkaar geraapt met steun van onze jongste.

Wat ben ik toch trots op haar dat ze dit allemaal kan dragen. Vooral nu ze twee ouders heeft die hulpbehoevend zijn.