16. De emotionele rollercoaster....... halte twilight zone......

Waar we gisteren nog heerlijk van de zon konden genieten, ziet het er vandaag donker uit, zowel buiten als in mijn hoofd. Woensdag heb ik lekker bijgekletst met mijn collega en heerlijk geluncht. Gisteren mocht ik naar het MST voor een CT scan voor het vinden van de juiste aders voor de reconststructie......... maar toen sloeg de twijfel toe..... wil ik nog wel een reconstructie, wil ik nog zoveel van mijn lichaam vragen die nu al heel hard aan het werk is om te zorgen dat de kanker kleiner wordt, kan ik dit mentaal nog wel volbrengen. 

Een reconstructie van lichaamseigen weefsel is geen kattenpis, je krijgt een giga buikwond naast de wonden die je hebt van de amputaties. Ook kunnen er veel complicaties ontstaan, vetnecrose o.a. en afsterven van weefsel. Meestal ben je er met 1 operatie nog niet en zullen er nog diverse andere operaties volgen ik vraag mezelf steeds meer af of ik dit allemaal nog wel wil. De twijfels blijven maar door mijn hoofd spoken, vandaag maar even op zoek gegaan naar vrouwen die plat door het leven gaan en daarnaast nog heel gelukkig zijn. Op instagram vond ik #ronduitplat en ben een aantal dames gaan volgen die plat en gelukkig door het leven gaan. Ook op Facebook een community gevonden Plat en Prachtig maar dat geeft nog geen voldoening om mezelf ervan te overtuigen. 

Om alles even te ordenen naast de emo achtbaan waar ik in zit heb ik een gesprek aangevraagd bij maatschappelijk werk, maandag mag ik op gesprek komen, hopelijk kan ze samen met mij de boel een beetje ontwarren in mijn hoofd want ik overzie het niet meer. Ik had aangegeven dat ik het liefst de dubbele amputatie en reconstructie in 1 operatie wilde daarom wordt er zo snel gehandeld en heb ik afspraken staan ter voorbereiding van deze operatie omdat er bij de plastisch chirurg een wachtlijst is. 

Ik roep steeds dat ik zo snel mogelijk mijn gewone leven weer terug wil, maar hoe vaker ik het tegen mezelf zeg, hoe meer ik mij realiseer dat mijn gewone leven nooit meer terug komt althans niet zoals het was. 
Er was een leven voor kanker..... en er is een leven na kanker...... momenteel ben ik aan het overleven en omdat kanker toch al de rode draad in mijn leven was zal die rode draad er altijd blijven of ik het nou wil of niet. Ik ben gendraagster, met de behandelingen en operaties zoals mastectomie en het verwijderen van de eierstokken maak ik de kans veel kleiner dat het terug komt, maar ik durf niet te zeggen dat het nooit meer terug komt. Daarnaast mag ik 10 jaar anti hormoontherapie ook niet onderschatten, wat ik er zo over lees zet ook deze vorm van therapie je hele leven op zijn kop. 

Ik heb het gevoel alsof ik in schemergebied ben beland, mijn hoofd en hart zitten even niet op 1 lijn. Hoewel ik normaal altijd af ga op mijn gevoel, durf ik mijn gevoel ook niet altijd meer te volgen omdat ze in alles altijd gelijk krijgt en dat is heel confronterend.

Ondertussen is het nu ruim een week na de 3e chemo en ik moet zeggen dat het ondanks wat ongemakken redelijk goed gaat. Ik heb gesport, gewandeld maar ben nog wel voorzichtig met drukke plekken. Lyam is momenteel ook lekker aan het snotteren en dan vind ik het best lastig, zeker ook omdat hij vakantie heeft. 100 % afschermen lukt nooit maar om je kind niet te knuffelen of kussen voelt niet ok al heeft hij gelukkig niet veel zin in dat geplak van zijn moeder. Voor de rest maar weer even rustig aan doen en proberen alles een beetje los te laten tot maandag, die paar dagen niet nadenken overleef ik ook wel.