17. De weg naar acceptatie...........................

Na het schrijven van blog 16, alles even laten bezinken want wat komt er veel op je af zodra je hoort dat je de diagnose borstkanker hebt gekregen. Je wordt zonder echte voorbereiding de achtbaan in getrokken en dat is maar goed ook, want je hebt geen keuze de kanker moet zo snel mogelijk je lichaam uit, alleen de realisatie blijft gewoon nog op het perron achter. Tijdens een ontzettend fijn gesprek met maatschappelijk werk afgelopen maandag gaf ik aan dat ik helemaal geen tijd heb voor deze "onzin" dat ik helemaal geen zin heb in kanker, heb genoeg "kanker" gehad in mijn leven, het heeft mij mijn jeugd afgenomen, het heeft mijn moeder afgenomen, mijn adolescenten jaren beïnvloed die voornamelijk in het teken stond van rouw, depressies en burn-outs. Als het leven je dan eindelijk weer gaat toelachen, de kanker weer ver naar de achtergrond verdwijnt, de scherpe randen overal van af zijn en je zelf moeder wordt van twee prachtige zonen maar dan te horen krijgt dat je zus ongeneeslijk ziek is dan trekt dit wel weer littekens open. Zonder na te denken ben ik gaan handelen, regelen,  zeker ook omdat mijn zus mentaal beperkt was, zij dit proces niet in haar eentje kon doen ben ik naast haar gaan staan tot haar laatste adem en dat in een tijdsbestek van 6 maanden naast een gezinsleven, opleiding en werk, ik voelde dat ik weer richting een burn out aan het hikken was en heb gelukkig de juiste keuze gemaakt om te stoppen met de opleiding nog niet wetende wat mij te wachten stond. Nog maar net bekomen van een intens half jaar waar kanker weer de boventoon voerde met alles erop en eraan, ik nog niet eens heb kunnen rouwen om het verlies van mijn zus, gooit de kanker mijn leven weer overhoop en niet alleen die van mij maar van zoveel mensen om mij heen. Dus dat ik geen tijd heb voor deze "onzin" geen zin heb in deze "onzin" maakte dat ik zeker vanaf mijn diagnose zo snel mogelijk de draad weer wilde oppakken in het "normale" leven, dus snel, alles doen wat moet, even een paar nieuwe borsten kleien van buikweefsel en klaar, wat een illusie hield ik mezelf voor. 

De maatschappelijk werkster hield mij ook even een spiegel voor, waar zorgen voor mij met de paplepel is ingegoten, ik vooral de behoefte voel om voor anderen te zorgen tot in mijn werk aan toe, is het nu de tijd om voor mezelf te gaan zorgen en dat wringt. Maar hey hoe kun je goed voor een ander zorgen als je zelf gesloopt bent en daar zit een kern van waarheid in. Werk aan de winkel dus voor mij en daar ben ik nu dus druk mee bezig. Ik ben nu begonnen met de acceptatie van mijn ziekteproces, ik hoef niet alles snel te doen om mijn "oude" leventje weer terug te krijgen want hoe dan ook die komt niet meer. Aangezien ik nogal haastig door het leven ga, mag ik gaan leren de rust te bewaren in mezelf, rust te voelen en ervaren (hard werken want het zit niet in mijn aard) misschien moest ik echt letterlijk ziek worden om dit te gaan leren en ervaren. Dat kanker voor heel veel ellende heeft gezorgd in mijn leven blijft een feit, en toch laat het mij nu ook mooie dingen zien hoe gek het ook mag klinken. Misschien herkenbaar voor velen, waar ik mij druk kon maken om de meest onnodige energievretende zaken, werk, inkomen, hoge doelen stellen aan mezelf maar ook aan anderen begin ik nu de kleine dingen die altijd vlak voor mijn neus lagen te zien en daar dan ontzettend blij en dankbaar voor te zijn maar er vooral ook van te genieten. 
De warme zon op mijn bijna kalend koppie mogen voelen, de groene bomen, de pulletjes die ik rond zie zwemmen, mijn kinderen waar ik ontzettend trots op ben, Martijn die ontzettend zijn best doet voor ons gezin, de lieve mensen die mij komen opzoeken en hulp aanbieden (aanvaarden wordt nog aan gewerkt :-) ) kortom de kleine dingen die er eigenlijk echt toe doen worden veel belangrijker. 

Ik heb daarom ook een besluit genomen dat ik de reconstructie on hold zet, de amputaties daar kom ik niet onderuit en zal dan denk ik rond half september plaats gaan vinden of iets eerder. In alle rust herstellen van alles wat er in en met mijn lichaam is gebeurt, ik moet het de tijd gaan geven in plaats van overhaaste keuzes te maken. Wie weet ben ik straks wel zover dat ik mijn lichaam kan accepteren zoals die dan is zonder borsten, die gedachte geeft mij nu veel meer rust dan eerst. 
Ik ben bezig met een boek te schrijven, weet nog niet of ik deze ga uitgeven maar schrijven geeft mij wel rust alhoewel er veel geheelde wonden weer open gaan, misschien is het nu gewoon nodig en kan ik straks mijn ervaringen wel delen met mensen.

Zondag is het Moederdag, een commercieel beladen dag die tot het moment dat ik zelf moeder werd altijd als pijnlijk werd gevoeld. Toen ik zelf moeder werd kon ik niet wachten om de zelfgemaakte cadeautjes uit te pakken. Die van mijn oudste heb ik nog altijd bewaard en ook de cadeautjes van Lyam pronken nog altijd in mijn slaapkamer. Mijn overleden zus heeft ook kinderen en kleinkinderen, zij zullen nu hun eerste Moederdag zonder moeder en oma moeten doen, maar ik weet dat ook zij hun weg zullen moeten gaan vinden om dit een plek te gaan geven. 

Nog even een behandelingsupdate, vrijdag mag ik weer bloed prikken ik hoop dat mijn bloedwaardes zonder de neulasta toch nog goed genoeg zijn om volgende week mijn laatste AC kuur te krijgen. Ik zie er als een berg tegenop, dit voelt echt alsof je bijna bij de finish bent, je weet dat de eerste fase van je behandeling er bijna opzit maar die laatste meters wel kilometers lijken. 

"De laatste loodjes wegen het zwaarst".

22 mei heb ik een MRI en 23 mei de Petscan, maandag 27 mei de uitslag van de onderzoeken, een spannende dag want dan hoor ik of de AC kuren goed zijn werk hebben gedaan of dat er alsnog een zwaardere kuur tussendoor komt.

Voor nu een fijne Hemelvaartweekend en tot snel.