18. Mijlpalen moet je gewoon vieren 🍾🍾🍾🍾...............

Toen ik de uitnodiging ontving voor de 50e surprise party van mijn vriendin, heb ik geen moment getwijfeld, dit feestje wilde ik niet aan mij voorbij laten gaan, zij die niet zo van feestjes houdt als het haar betreft maar verder ontzettend veel doet voor anderen verdiende het gewoon om in het zonnetje gezet te worden en daar moest en zou ik bij zijn.
"maar hoe ga ik dit doen" dacht ik, op woensdag had ik mijn laatste chemo gepland staan, ik wist dat dit niet haalbaar zou zijn zo kort na de chemo, dus ik dacht "dat ga ik toch even anders doen". Tijdens mijn check up bij de oncoloog voor mijn bloedwaarden heb ik hem vriendelijk doch dringend verzocht de chemo een week te verplaatsen ivm het feest en gelukkig vond hij het geen probleem (maar goed ook).

Zaterdag 11 mei was het dan zover, had al weken ervoor mijn outfit besteld, want ik wilde weten of mijn jurk wel goed matchte met mijn bijna kalend hoofd, want van mijn krullenbos moet ik het nu even niet hebben en dan merk ik wel dat het hebben van haar toch meer met je vrouwelijkheid doet dan ik dacht, maar goed, zolang mijn karakter maar leuk is kan ik een boel maskeren 😜. Samen met Levy (mijn oudste) reden we naar Harderwijk, er werd een beetje bezorgd gereageerd of ik het wel aankon om zover te rijden (anderhalf uur heen maar ook weer terug) maar hey "waar een wil is, is een weg" ik ben kanker aan het overwinnen, dan moet dit zeker wel gaan lukken. Gelukkig ging Levy (mijn oudste) zoon mee en dat vond ik zo ontzettend fijn. Ik maak mij heel vaak druk over mijn jongste zoon vanwege mijn ziekteproces en wat dit met hem doet, maar mag mijn oudste niet vergeten hierin, hij wordt 22 jaar maar heeft ook te dealen met mijn ziek zijn en dat onderschat ik soms nog even juist ook omdat hij zich zo groot houdt. Hoe mooi was het dan ook dat we dit samen konden doen, even eruit, samen genieten en dat hebben we echt gedaan. We hebben gedanst, gezongen, de polonaise gelopen, veel lieve mensen weer terug gezien na jaren, gelachen, gehuild, maar bovenal de mijlpaal van mijn vriendin gevierd. Ontzettend moe, overprikkeld,  maar met een lach op mijn gezicht reden we weer terug naar huis.

Zondag was het Moederdag, ik hecht niet zoveel waarden aan deze commercie, maar door mijn ziekteproces word ik toch weer geconfronteerd met haar afwezigheid iets wat in de loop der jaren wat meer naar de achtergrond verdween, maar nu weer pijn doet omdat ik niks met haar kan delen. Ook mijn zus was moeder, zelfs oma en haar kinderen moeten het nu ook zonder haar doen en dat maakt mij ook verdrietig. 
Gelukkig is daar Lyam die wat meer 'lucht' brengt aan deze dag. 
Lyam had op school heel veel moeite heeft gedaan om een mooi Moederdag cadeau in elkaar te flansen, bij thuiskomst direct verstopt en zodanig verstopt dat hij niet meer weet waar. Halve huis overhoop gehaald, maar nergens te vinden. Ik denk dat hij volgend jaar wel weer ergens boven water komt als ik mijn jaarlijkse opruim woede krijg, dit jaar ben ik nog even te druk met andere dingen.

Vanmorgen de check up gehad bij de specialistisch verpleegkundige, ze vroeg mij of ik last had van bijwerkingen...... vooral of ik tintelende vingers en tenen heb, maar daar is geen sprake van. Waar ik wel veel last van heb zijn de slijmvliezen van de ogen, de tranen blijven continu over mijn wangen rollen, waar het net lijkt of ik blijvend in emotionele staat verkeer, maar gelukkig het lachen is mij nog lang niet vergaan. Het is een vervelende bijwerking waar weinig aan te doen is, diverse druppels neptranen geprobeerd maar het heeft weinig effect, enige wat ik kan doen is blijven deppen met zakdoekjes (de Kruidvat zal blij zijn met mij). Volgende bijwerking is mijn brein, waar hij mij overdag wel eens in de steek laat, vergeetachtigheid, niet meer op eenvoudige woorden kunnen komen, mij laat vergeten waar ik mijn huissleutels nu weer heb gelaten, zorgt mijn brein er voor op het moment dat ik wil gaan rusten dat de uitknop niet meer werkt. Nu wil ik niet alles wegschuiven op de chemo, het is ook wel een beetje het aard van het beestje, maar als zelfs Michael Pilarczyk mij niet meer kan helpen in slaap te komen dan moeten er toch zwaarder geschut komen. 
Zelf ben ik geen voorstander van slaapmedicatie, maar heb er nu toch maar even om gevraagd, dat mocht ik na 2 uur plafonddienst te hebben gedraaid nog niet in slaap zijn gekomen dan kan ik in iedere geval daar een beroep op doen al hoop ik dat het in huis hebben van die pillen al voldoende is en ik ze niet in hoef te nemen. 

Met de uitslag van mijn bloedwaarden voor de laatste AC kuur woensdag was ze nog niet helemaal tevreden. De waarden van mijn witte bloedlichaampjes moeten boven de 1 uitkomen. Afgelopen vrijdag heb ik bloed laten prikken, de uitslag is dan ook van vrijdag en die stond op 0,7. Ze gaf aan dat dit toch komt doordat ik de Neulasta injectie niet heb genomen, deze overigens ontzettende dure injectie zorgt ervoor dat het witte goud uit je ruggenmerg geperst wordt. Voor aankomende kuur toch weer bedankt, dan maar een week langer rust en een week later beginnen met fase twee van mijn behandeling. Daarnaast besefte ze ook wel dat er vijf dagen tussen zitten tussen het bloed prikken en de nieuwe kuur, dus zullen er intussen vast wel weer nieuwe witte bloedlichaampjes geboren zijn. Ik heb gevraagd of er iets is wat ik zelf nog kan doen om het witte goud in overvloed uit mijn ruggenmerg te laten stromen, marathon rennen ofzo, kilo spinazie wegwerken, rauw vlees eten, op mijn kop gaan staan, maar nee, ik kan niet overal controle op uitoefenen maar ze ging gelukkig wel akkoord met de laatste AC kuur.

Ik zie er nu al erg tegenop, ik voel mij net een beetje "Rocky Balboa" je weet dat dit de laatste ronde is van de eerste wedstrijd, je kan de overwinning al een klein beetje proeven, maar je moet toch weer die ring in om de laatste klappen nog even op te vangen. Wat een aanslag weer op lichaam en geest nee chemo is echt geen pretje, maar hey het is "for the greater good" dus nog even afzien, maar ik zet vast de Champagne (kinderversie dan) koud want als de laatste AC kuur door mijn lichaam stroomt, dan heb ik de eerste mijlpaal bereikt en dat moet je gewoon vieren 🍾🍾🍾🍾🥳🥳🥳🥳🥳🥳 

NB: 

Moederdagcadeau is boven water, nu alleen nog mijn Huissleutels 🙄