21. Als je iets wil loslaten, moet je het even vastpakken...........

Gisteren kreeg ik een berichtje van iemand die reageerde op een foto die ik had geplaatst op mijn instagram pagina zips_reis_naar_overwinning en ze stuurde mij dat ze mij altijd ziet lachen op foto's, maar zich afvraagt wat er achter dat masker schuil gaat. Die kwam wel even binnen want ik begreep precies wat ze bedoelde. Ik ben echt wel die positieve vrouw die zich door de behandelingen heen worstelt, de vrouw die probeert het beste ervan te maken wat er van te maken valt,  maar diep van binnen zit er echt wel veel pijn en verdriet, onzekerheid over de toekomst, angst voor wat er nog gaat komen maar probeer hier niet teveel stil te blijven staan. Blijkbaar werkt deze coping nu even voor mij en weet ik dat de klap echt nog wel gaat komen als alle behandelingen achter de rug zijn en ik mezelf weer moet gaan hervinden in het leven. 
In mijn leven heb ik veel vormen van rouw gekend en beleeft, trauma's ervaren die door de jaren heen steeds meer naar de achtergrond verdwenen maar door mijn ziekte weer omhoog zijn gekomen en blijkbaar weer de aandacht verdienen om deze goed aan te kijken en ermee aan het werk te gaan. Er was een Zip voor de kanker, er is een Zip tijdens de kanker en er is een Zip na de kanker en hoeveel narigheid deze kloteziekte ook met zich meebrengt, deze ziekte brengt mij ook veel inzichten over wie ik was voor mijn ziekte, wie ik nu ben tijdens mijn ziekte maar ook over de vrouw die ik straks wil zijn als alles achter de rug is. Om dingen los te kunnen laten moet je ze even vastpakken en aankijken, accepteren dat dingen gaan zoals ze gaan en er dan ook vrede mee te hebben.

Ik probeer mij regelmatig voor te stellen hoe mijn leven er straks zal uitzien zonder borsten, hoe zal kleding gaan vallen, waar moet je op letten bij het kopen van kleding, kan ik nog wel naar de sauna gaan straks, wat voor bikini's zijn er voor platte vrouwen of moet ik nu badpakken gaan dragen...... praktische vragen met een behoorlijke emotionele impact, maar ook daar zal ik mijn weg wel in gaan vinden. Belangrijkste is dat ik hier heelhuids uit zal gaan komen met wat minder gewicht aan de voorkant maar ook minder gewicht op mijn schouders. 

Gisteren heb ik mijn 3e Taxol en Carbo kuur gehad, gelukkig minder bijwerkingen als de AC kuur ook kan ik gewoon alles eten en drinken zonder misselijk te zijn. Koffie kon ik niet verdragen maar gelukkig heb ik daar nu geen last van als koffie junkie,  al krijg ik door de cafeïne wel veel last van opvliegers. Wel ben ik ongelooflijk moe, energieloos, futloos en slaap ik veel. Het prikken van het infuus probeer ik elke week om en om te doen zodat mijn hand een week rust heeft. Ik heb ervaren dat het infuus in mijn rechterhand niet echt lekker gaat, ik ervaar veel kramp en pijn tijdens het toedienen van de chemo, links heb ik dit niet. Ook het bloedprikken doet mij steeds meer pijn omdat ik littekenweefsel krijg op mijn aders. Ik kijk het nog even aan, moet nog 9 kuren en waarschijnlijk daarna nog MRI en Petscan maar ik zit wel aan een eventuele pic-lijn te denken, die brengen ze dan in zodat je niet elke keer geprikt hoeft te worden, bloed kan afgenomen worden, maar ook het infuus kan erop aangesloten worden. Enige nadeel is verhoogde kans op trombose, iets wat mij tot nu toe wel heeft tegen gehouden. 

Morgen mag ik weer bloedprikken dit gebeurt nu om de 3 weken om mijn bloedwaardes te bepalen, ik ben erg benieuwd aangezien mijn vermoeidheid niet vermindert. Maandag heb ik een afspraak met de oncoloog om de uitslag van het bloed te bespreken dus we wachten het maar weer af. 
Gelukkig krijgen we een klein beetje zomer de komende dagen, dan ziet de wereld er een stuk gezelliger uit.