22. Hoe trots kun je als moeder zijn............
Sinds de diagnose op 4 maart jl. lijkt de tijd stil te staan, al zie ik aan alles om mij heen dat het leven doorgaat, door raast, voor mijn gevoel sta ik nu al bijna 4 maanden stil al gebeurt er natuurlijk ontzettend veel en is mijn lichaam hard aan het werk, gevoelsmatig ben ik er wel maar ook weer niet, zou dit weer het overlevingsmechanisme zijn? Om de dagen door te komen? De weken door te komen…. Het jaar door te komen….. mijn leven door te komen? Ik herken het vanuit mijn verleden Het lijkt erop dat ik aan sta om “normaal” te functioneren, maar uit sta om het daadwerkelijk te beseffen. Mijn dagen zien er over het algemeen hetzelfde uit, voor een doener niet te doen al is deze doener over het algemeen wel redelijk uitgeschakeld om alles te kunnen doen. De automatische piloot staat aan, stel je een vlucht voor van 10 uur waar je alleen maar in de stoel zit nergens heen kan dan alleen maar in de stoel kan zitten terwijl je benen rusteloos worden, je van alles wilt doen maar enkel de mogelijkheid hebt om de vlucht uit te zitten zodat je na 10 uur kan overstappen naar een volgende vlucht en daar weer hetzelfde riedeltje ervaart. Zo voelen de dagen voor en na de chemo….. op dinsdag net weer genoeg energie om woensdag de kuur te doen en vervolgens weer moe, futloos, energieloos de dagen door te komen. Morgen krijg ik mijn 5e taxol en carbo kuur. De vorige keer waren mijn bloedwaarden niet optimaal maar niet slecht genoeg om de kuur uit te stellen gelukkig maar.
Wel hebben ze de Carbo kuur in dosis verlaagd vanwege neuropathie klachten, die lijken nu wat minder te zijn, in die zin dat ik mijn tenen weer voel dus blijkbaar heeft de verlaging wel effect.
Afgelopen weekend een ontzettend druk maar heel leuk weekend gehad het was het meer dan waard. Ondanks de vermoeidheid heb ik mezelf bij elkaar geraapt om zaterdag naar een zomerbijeenkomst te gaan van mijn werk, het was leuk om mijn collega’s weer even te zien te kletsen over van alles en nog wat maar ook om een soort van tijdelijke afscheid te nemen aangezien mijn contract afloopt en ik niet weet wanneer ik weer terug kom. Het is fijn te weten dat ik weer terug mag komen als ik er klaar voor ben, ik voel mij net Heintje Davids, ik kom en ik ga.
Zondag was voor mij de kers op de taart, oververmoeid, maar vol goede zin reden we naar Zutphen waar het evenement “Gluren bij de buren” werd georganiseerd (meer steden trouwens) waar mijn zoon Levy met zijn gitaar Bessie mocht optreden bij een ontzettend lief stel die hun tuin beschikbaar hadden gesteld. Levy had 3 sets gespeeld en bij de laatste waren we erbij.
Levy speelt al sinds zijn 16e gitaar, heeft wat lessen gevolgd, maar is vooral zelf veel gaan oefenen. Zijn genre wat hij het liefst speelt is folk, country, Bob Dylan, Neil Young, Bruce Springsteen zijn favoriete artiesten van hem.
Als een echte muzikant zat hij daar op zijn kruk, met Bessie in zijn hand en blij verrast was ik toen hij ook nog zijn mondharmonica erbij betrok. Ik had hem wel eens wat horen doen op dat ding, maar de combinatie van gitaar, mondharmonica en ook nog zingen maakte mij nog trotser dan trots, wat is hij muzikaal gegroeid. De mensen die kwamen kijken waren ontzettend enthousiast er werden al om visitekaartjes gevraagd, zijn enthousiasme, jeugdigheid en muzikale talent maar vooral de persoon Levy heeft veel mensen blij gemaakt maar ook hun harten geraakt. Ik hoop dat hij hier meer mee gaat doen want hij kan het!
Voor nu weer even pas op de plaats en de bank opzoeken, het regent buiten, gelukkig is het niet zo heet want de combi hitte en chemo is alles behalve fijn te noemen. Dus heerlijk onder een dekentje mijn rust gaan pakken zodat ik morgen weer fris en fruitig aan het infuus kan hangen.