23. Als de koek echt op is.............

Het is twee weken geleden dat ik mijn laatste blog schreef, dus weer tijd voor een nieuwe update waar ik sta en wat er speelt.

Laat ik met het leukste beginnen, vandaag is Levy jarig, mijn oudste mag alweer 22 kaarsjes uitblazen vandaag en wat ben ik trots op hem, het is een echte man aan het worden en ik ben dankbaar dat ik zijn moeder mag zijn. Als je net moeder wordt gun je je kinderen het allerbeste van de wereld, ondanks dat hij het niet altijd makkelijk heeft gehad in zijn leven, heeft hij altijd weer de spirit gevonden om dingen om te zetten, te reflecteren, maar ook door andere keuzes te maken, maar bovenal te allen tijde bij zichzelf te blijven. Vanuit een intrinsieke motivatie opnieuw naar situaties te kijken, doelen te stellen, doelen bij te stellen en dat op 22 jarige leeftijd. Ik wou dat ik dat kon toen ik net zo oud was als hem. Daarom een mega trotse moeder hier.

Nu even wat anders....... ik heb getwijfeld of ik dit in een blog moest gaan verwerken, maar aangezien het een onderdeel is van mijn leven, mijn proces en waar ik doorheen ga kom ik er eigenlijk niet onderuit. 
Sinds de diagnose staat mijn leven stil terwijl er in mijn leven eigenlijk ontzettend veel gebeurd, het klinkt heel paradoxaal maar toch is het zo. 
Kanker heeft veel blootgelegd de afgelopen periode, het heeft mij vele lessen gegeven en mooie inzichten gegeven, inzichten waar ik dankbaar voor ben door meer naar het nu te kijken, in het nu te leven al is dat niet altijd even makkelijk. 
Kanker heeft mij ook veel afgenomen, mijn moeder, mijn zus, mijn onbezorgde leventje is eigenlijk wel zo goed als voorbij al blijf ik positief, de onzekerheid zal nooit meer weggaan. Mijn toekomst hoe die eruit zal gaan zien beangstigd mij enerzijds maar geeft mij anderzijds ook hoop. Je hoort het vaak, dat de diagnose kanker ervoor kan zorgen dat je juist dichter naar elkaar toe groeit waar je elkaar even verloren bent, of dat het juist voor meer afstand zorgt en dat je elkaar niet meer kunt vinden. 
Dat laatste is bij Martijn en mij aan de hand, wat al een poos aan het sluimeren was op de achtergrond is mede door de diagnose meer aan de oppervlakte gekomen en zien wij geen toekomst meer in onze relatie. Een verdrietig gegeven voor iedereen zeker voor onze zoon Lyam, maar ook voor Martijn en mij. Uit elkaar gaan daar is nooit een goed moment voor, het is en blijft een nare situatie, dat kanker het proces heeft versneld is misschien ook bijzonder te noemen....... alleen mentaal brengt het natuurlijk ook veel met zich mee in het proces waar ik eigenlijk bezig moet zijn met beter worden. 
Gelukkig zijn we in goede harmonie al is en blijft de situatie ontzettend lastig, onze prioriteit ligt nu bij dat ik beter ga worden, dat ik door het chemo traject kom, de operaties die eraan gaan komen en mijn herstel...... verhuizen staat onder aan het lijstje, first things first. 
Nu dat eruit is, voel ik meer lucht..... als mij werd gevraagd hoe het met mij gaat, dan ging het eigenlijk over de kanker, chemo en alles wat erbij komt kijken terwijl er nog zoveel meer speelt. Er gebeurt veel in mijn leven..... terwijl mijn leven sinds de diagnose stil staat........

Hoe gaat het nu met mij t.a.v. de chemo's......... ik vind het zwaar, ondanks dat de taxol/carbo kuur goed te doen zijn moet ik mezelf elke week weer oprapen om toch weer met frisse tegenzin naar de DIG (dagbehandeling Interne Geneeskunde) te gaan. De woensdag na de kuren ben ik moe, alsof ik een marathon heb gelopen..... vanaf vrijdag krijg ik een emo dip, voel mij steeds somber, verdrietig en moedeloos..... de afgelopen keren duurde dat tot zondag en had ik maandag weer een ok dag zoals ik het maar noem. De dinsdag gaat dan ook wel ok en ben ik mij mentaal weer aan het voorbereiden voor de kuur van woensdag en dat elke week. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik zie hoever ik kom...... in theorie ben ik op de helft en krijg ik morgen de 7e kuur van deze reeks, als het lukt ga ik natuurlijk voor de 12, maar heb mezelf de ruimte gegeven om bij chemo 10 te stoppen....... we gaan zien hoever ik kom. Deze week heb ik veel afspraken staan, maandag had ik de uitslag van mijn bloed die eigenlijk wel ok blijft al voelt het soms niet zo. De bloedarmoede is er nog maar binnen de norm, dus eigenlijk ben ik wel heel trots op mijn lichaam dat ze zo goed haar werk blijft doen en mij overeind houd na iedere chemo. Ik heb aan de oncologisch verpleegkundige voorgelegd of het misschien niet toch beter is als ik toch met de anti hormoontherapie ga starten nu, ik kom er toch niet onderuit en aangezien de ergste bijwerkingen na 3 maanden wel verdwijnen dacht ik dat het misschien nu het moment moest zijn om te gaan starten. De verpleegkundige leek het niet zo'n goed plan, omdat ik mentaal niet zo heel erg in balans ben kan de anti hormoontherapie dit versterken, of je vliegt tegen het plafond aan, of je wordt zwaar deprie......  hmmm ik zit inderdaad op beiden niet te wachten op dit moment naast de chemo, dus toch maar wachten tot na de chemo....... al ben ik nooit klaar voor een opvliegende of deprimerende gemoedstoestand, misschien valt het wel mee.... lets hope so dan maar.

Maandag stond ook gesprek met maatschappelijk werkster op het programma, vind het zo fijn dat ik gewoon even kan leeglopen zonder oordeel. Vandaag had ik een intake met de ergotherapeut om te kijken hoe ik mijn energie een beetje kan verdelen over de dag, heb ook huiswerk meegekregen, ik moet per kwartier invullen wat ik allemaal doe.....of het lijstje wordt lang...... of er staat alleen maar Netflix kijken op. 
 

Ook moet ik mezelf dwingen om te eten....... waar ik bij de AC kuren nog enorme trek had in vette rare dingen..... is momenteel niks lekker meer, alles smaakt zout, terwijl ik zelf heel veel van hartig houd, staat het mij nu allemaal tegen. Ze zeggen ook dat de smaakherinnering niet overeenkomt met wat je proeft en dat kan ik wel beamen. Na de kuren gaat dit wel over zeggen ze..... ik hoop het ben nu wel een kilo kwijt moeten er niet meer worden. De neuropathie klachten waren wel iets minder geworden maar merk nu toch weer dat ik op watjes loop. Ook mijn vingertoppen tintelen. De oncologisch verpleegkundige gaf al aan dat ik dit even aan moet kijken en als het woensdagmorgen nog zo is dan moet de taxol verlaagd worden naar 75%. Je hoort ook wel eens dat de neuropathie na de chemo ineens kan opkomen, ik zie daar enorm tegenop ben echt bang dat ik straks niet meer normaal kan lopen of dingen kan vastpakken, ik blijf daarom alert op die nare bijwerking. 

Verder is Lyam zijn vakantie begonnen...... Martijn moet nog werken tot eind juli.... de schermtijd is momenteel maar even afgeschaft, voor Lyam wel feest maar ik ben er niet zo blij mee....... maar ook dat laat ik los.

Waar ik ook steeds meer afscheid van neem zijn mijn boobs..... aan de ene kant kijk ik erg uit naar de operatie, de kankerborst zit er nog...... en die andere tikkende tijdbom voelt ook niet meer als iets wat ik graag wil behouden. Maar zo paradoxaal het hele leven eigenlijk is, zie ik ook weer op tegen het feit dat er straks niks meer zit....... je leest het, het gaat van hoge pieken naar diepe dalen...... en dan krijg je nu maar een klein kijkje hoe het in mijn hoofd werkt :-). Maar goed nog even niet te ver vooruit lopen..... binnenkort eens kijken of ik voor foto's kan laten maken en als alles klaar is na foto's... ze zeggen dat dit kan werken bij de verwerking.