25. Van onzekerheid naar opluchting.........

Normaal gesproken rollen de woorden zo uit mijn vingers om een blog te schrijven, maar ik heb zoveel informatie gekregen deze week, zoveel gedaan ook deze week, veel emoties gevoeld en angst gehad dat mijn hoofd het allemaal nog een beetje moet gaan processen...... 

Laat ik beginnen met dinsdag, de dag van de MRI ik moest mij al vroeg melden en kreeg al snel het infuus ingebracht voor de contrast vloeistof. Na 2 eerdere MRI's ken je het riedeltje wel een beetje en weet je wat je te wachten staat, maar in mijn achterhoofd spookte de gedachte toch stiekem rond..... wat als er nog wat zit, had ik die twee laatste chemo's toch moeten doen, wat als.... wat als...... Ik werd naar binnen geroepen en mocht gaan liggen op de tafel met mijn borsten in de daarvoor bestemde gaten. Het ligt niet echt comfortabel vooral omdat het middenstuk tegen je borstbeen aandrukt. Met in mijn rechterhand de bel gedrukt en met de koptelefoon op mijn oren werd ik de tunnel ingeschoven. Het geluid van de MRI is niet echt prettig, het is zo hard dat het zelfs de radio overstemt, de radio die ze waren vergeten aan te zetten, gelukkig kwam ze er op tijd achter. Radio 538 het foute uur........ met het ritme van de MRI luid erdoorheen vlogen de 20 minuten zo voorbij. "huh ben ik al klaar".

Thuis was ik onrustig..... de hele middag checken of de uitslag al online stond. Veel mensen durven zelf niet de uitslag te bekijken en wachten dit netjes af bij de arts.... ik niet mijn ongeduldige karakter trekt dat niet. Rond 18.00 uur stond de uitslag online...... een heel verhaal, ik scroll naar de conclusie en lees dat er geen aankleuringen meer te zien zijn en dat de chemo een volledig respons heeft gegeven. Fantastisch nieuws..... maar ik was nog niet zo enthousiast, ik was voorzichtig blij maar de angst dat er toch nog ergens uitzaaiingen zitten overheerste mij, ik denk dat deze angst altijd zal blijven..... het onbezorgde leventje is niet meer..... toch heb ik het nieuws gedeeld op mijn insta pagina zips_reis_naar_overwinning want de eerste scan was goed.

Ik had Sjoukje Geelinck, een fantastische fotografe gevraagd of ze met mij een shoot wilde doen. Een shoot voor de operatie en straks als alles achter de rug is en de wonden mooi genezen zijn een na shoot. Woensdag stond deze gepland, mooie afleiding tussen de scans door. By Thirsa heb ik gevraagd of ze mijn make up wilde doen voor de shoot. Tijdens de shoot enorm gelachen, ik  ben geen geboren foto model maar met de ervaring van Sjoukje, haar manier van werken voelde het totaal niet ongemakkelijk. De foto's zijn echt prachtig geworden en zullen mij gaan helpen bij het verwerken van dit behoorlijk heftige trauma..... want dat is het, afscheid nemen van iets wat je vrouwelijkheid maakt, maatschappelijk ook zo hoort te zijn is er straks niet meer..... ik kan dan met een gerust hart zeggen, "gelukkig hebben we de foto's nog". 

Donderdag..... de Petscan.... Lyam naar de BSO gebracht, om 10.45 moest ik mij melden...... Lyam en ik maakte van te voren nog grapjes over nucleair zijn, "mama je gaat niet ontploffen straks toch?"  4 uur nuchter zijn en een uur van te voren een liter water drinken, daarnaast had ik het koud, hoop dat ik geen griepje onder de leden krijg..... gelukkig had ik een heeeeeel dik vest mee met capuchon, als een gangster liep ik naar binnen althans qua uiterlijk.... van binnen voelde ik mij leeg, moe en angstig. Infuus werd ingebracht en 10 minuten later het nucleaire spul, podcast in mijn oor en een half uur stil blijven liggen. Na 5 minuten ging mijn telefoon....... "ships, kan hem niet opnemen" Als snel ging mijn podcast weer aan en doezelde ik een beetje weg. Na 30 minuten klopte de verpleegkundige op de deur, ze had de mamma poli aan de telefoon of ik het erg vond dat mijn afspraak die middag met de chirurg een uur eerder zou kunnen, geen probleem.... ik kreeg een bekertje water en mocht weer bewegen.... eerste gang was het toilet want al dat water moest er toch uit die ik van te voren moest drinken.
De scan zelf stelt niet veel voor, geen herrie, alleen zacht gezoem. Na 20 minuten kwam de verpleegkundige terug, ik moest mij even omdraaien voor 5 minuten met mijn borsten in de daarvoor bestemde gaten en daarna was ik klaar. 

Thuis aangekomen ben ik op de bank gaan liggen en heb ik even kunnen slapen. Om 14.45 kwam Martijn's moeder mij ophalen, voor het gesprek met de chirurg. Levy ging ook mee en we zouden elkaar treffen bij het ziekenhuis.
Van te voren had ik vragen opgeschreven, in de loop van tijd heb ik zoveel informatie bij elkaar verzameld over esthetische amputaties, manieren van hechten, compressie vesten, oedeemvorming dat ik goed beslagen ten ijs bij de chirurg wilde verschijnen. Een leuke vent die chirurg, naast zijn goede looks, amicale houding en gevoel voor humor een kundige man die mij in iedere geval het vertrouwen geeft dat hij er wat moois van gaat maken. 
Ik gaf aan dat ik afzie van een reconstructie en dat ik plat door het leven wil gaan. "wat als je er over 10 jaar anders over denkt?" vroeg hij.... nou tegen die tijd ben ik 58 jaar wie weet zit ik dan in een midlife crisis dat ik toch voor siliconen implantaten ga.... maar voor nu heb ik vrede met mijn besluit en sta ik er 100% achter. De opname datum is nog niet bekend, maar zal binnen 4 weken plaatsvinden, waar ik eerst dacht dat het om een dag opname ging, moet ik toch een nachtje blijven ook om te kijken hoe de wondvocht afvoer verloopt. Ook moet ik op zoek gaan naar een compressie vest, deze zal ik 6 weken lang 24 uur moeten dragen om druk te geven op de wond zodat de genezing mooi verloopt. Volgende week donderdag heb ik een afspraak met de mammacare verpleegkundige, zij gaat mij meer uitleggen over de poortwachtersklier procedure, oedeemtherapie na operatie en eventuele borstprotheses die je in je BH kunt doen al weet ik niet of ik daar gebruik van wil gaan maken maar goed informatie vergaren is altijd goed. Dezelfde dag heb ik een afspraak met anesthesie en stiekem hoop ik dan ook een datum te krijgen wanneer de operatie gaat plaatsvinden, vanaf nu gaat het wel snel vind ik en hoe gek het ook klinkt, ik ben echt klaar voor deze fase, je leeft er naartoe en weet dat dit moet gaan gebeuren, al houd ik zeer ernstig rekening met terug slagen......maar ook dat is ok, ik kom hier alleen maar sterker uit, kan ook niet anders. 

En toen............ kwam de uitslag van de petscan online......... en godzijdank gaf die dezelfde uitslag als de MRI, VOLLEDIGE RESPONS OP DE CHEMO, geen bijzonderheden, geen uitzaaiingen fantastisch nieuws gelukkig.... al besef ik mij wel dat ik geen garantie heb..... voor alle mogelijke restcellen moet de anti hormoontherapie het werk gaan doen, ik ben nu 2 weken bezig met het slikken van tamoxifen en ik merk er eigenlijk niet zo heel veel van behalve de opvliegers, slecht kunnen slapen en af en toe kort lontje maar gelukkig niet in extreme vorm waar ik heel bang voor was, het is nog te vroeg om te juichen, maar voor nu ben ik best tevreden en dankbaar met al het goede nieuws.