28. Van cup C naar cup zero........

Het is vandaag een week na de operatie en sta er eigenlijk van versteld hoe mijn herstel verloopt, dus eerder dan ik zelf had verwacht een nieuwe blog. 
Op wat wondvocht vorming en een oncomfortabel compressievest na heb ik eigenlijk geen klachten in iedere geval geen pijn, ik vergeet zelfs mijn paracetamol in te nemen goed teken dus.

Op donderdagochtend 12 september mocht ik mij om 7 uur melden bij afdeling opname. De avond ervoor een slaappil ingenomen waardoor ik goed heb kunnen slapen, om half 6 ging de wekker. Oma zou Lyam naar school brengen, ze was er al vroeg, Lyam vond het ook wel ok om zich gelijk aan te kleden rond dat vroege tijdstip.... normaal was onze wekker nog niet eens gegaan, zelfs de hond was wakker, het heeft impact op iedereen in huis en op wat gezonde spanning na voelde ik mij best ok. Martijn heeft mij naar het ziekenhuis gebracht en de rit naar het ziekenhuis voelde een beetje vreemd..... ik ga met boobs heen en kom zonder weer terug...... het is niet de eerste keer dat ik een deel van mijn borsten heb achtergelaten in het ziekenhuis maar nu werd het definitief..... 
Toen we aankwamen mocht ik direct mijn avondeten uitzoeken om 7 uur 's morgens.... ik kon alles wel omcirkelen was al best een tijd nuchter en had enorme trek in eten. Bloeddruk en temperatuur werden nog even opgemeten en mijn eerste paracetamol ging erin. Om 7.40 werd ik opgehaald om lopend naar de zaal te lopen voor de OK, afscheid genomen van Martijn met een dikke knuffel en daar ging ik, Martijn was zelfs nog op tijd terug om Lyam zelf naar school te brengen. Voor de vorm had ik mijn mooiste BH maar aangetrokken....  save the best for last, haar laaste functie in die hoedanigheid en mijn boobs verdiende gewoon nog even het respect om in stijl te gaan.  Op de zaal kreeg ik het OK jasje aan, met een papieren onderbroek, doorschijnend dat dan weer wel..... Ondertussen kwam de chirurg met een Edding stift om mijn borsten af te tekenen..... puntjes, lijntjes, streepjes.... twee pijlen van boven die naar beneden wijzen zo van die gaan eraf.... het leek wel een schatkaart. Mijn infuus werd ingebracht en om 8.30 werd ik een paar meter verderop naar de OK gereden.... Ik mocht mezelf op het ontzettend smalle operatiebedje schuiven, ging gelukkig goed anders had ik op de schoot van de chirurg gezeten....  en toen voelde ik het wel even..... de tranen, het besef dat het nu echt ging gebeuren....  Mijn rechterarm werd in een armlegger gelegd zodat de chirurg goed bij de poortwachtersklier kon en in mijn linkerarm waren ze bezig om pijnbestrijding toe te dienen. Nog even een check up..... "waarvoor bent u hier?" vroeg de chirurg, "een ablatio beiderzijds en poortwachters procedure" alsof ik een bestelling aan het doorgeven was. Hij vroeg of ik er klaar voor was..... en terwijl ik een kapje op mijn neus gedrukt kreeg zei ik "maak er maar een mooie cup zero van". Ondertussen werd de narcose toegediend (jeetje wat een dik stroperig spul is dat) het deed erg zeer tijdens het toedienen, de aders hebben het flink te voortduren gehad door de chemo’s en terwijl ik auw auw riep viel ik in een diepe slaap.

Om 11 uur werd ik wakker..... klaarwakker uit de narcose en dacht “huh nu al klaar?” de verpleegkundige kwam met wat water en vroeg hoe ik mij voelde en of ik misselijk was…. gelukkig is dat bespaard gebleven. Ze wilde even de wond controleren en vroeg of ik het wilde zien, ik stemde in “dan hebben we dat maar gehad” dacht ik. Direct na de operatie hebben ze het compressievest aangetrokken…. Knap staaltje werk hoe ze zo’n strak ding rondom een slapend slap iemand hebben kunnen krijgen. Het vest ging los, verband ging af wat er tussen was geschoven….. mijn eerste aanblik met mijn nieuwe lichaam. Waarschijnlijk hebben de maandenlange voorbereidingen, facebook groepen voor platte mensen, gesprekken met lotgenoten, ervaringsverhalen en mijn praktijkervaringen tijdens mijn werk toch zijn vruchten afgeworpen, ik was in iedere geval mentaal goed voorbereid en niet in schock. De wond zag er netjes uit, in een eerdere gesprek met de chirurg heb ik hem gevraagd voor een esthetische operatie en hij heeft echt zijn woord gehouden voor zover ik het nu kon zien. Al vrij rap mocht ik terug naar de afdeling, gelukkig had ik een kamer voor mij alleen, tijdens een eerdere opname flink wakker gelegen van snurkende dames, nu weet ik dat ik er zelf ook wel wat van kan maar even alleen zijn voelde toch wel erg fijn. In de middag kwamen Martijn, Levy en Lyam langs…. Ik had voor Lyam een cadeautje meegenomen naar het ziekenhuis om de zwaarte van het hele gebeuren een beetje te ondervangen, hij wist wat er ging gebeuren en waarom het moest gebeuren… maar een beetje lucht en licht in zo’n omgeving als het ziekenhuis met een positieve benadering kon geen kwaad dacht ik, de drie heren waren druk met het in elkaar zetten van de lego, ’s avonds kreeg ik ook visite en daarna had ik de knollen op. Ik kreeg nog pijnmedicatie en had gelijk om een slaappil gevraagd zodat ik de nacht een beetje door kon komen, ’s nachts om 3 uur werd ik klaarwakker van de maagpijn….naast paracetamol kreeg ik ook nog naproxen en daar kon mijn maag niet zo goed tegen, wat een helse pijn was dat. 
De nacht verpleegkundige had mij een drankje gegeven, het zakte wel iets af maar echt lekker slapen lukte niet ondanks de slaapmedicatie. 
In de ochtend aangegeven geen naproxen meer te willen en het alleen te doen met paracetamol. De dagdienst vroeg ik of mezelf wilde wassen of dat ik hulp nodig had. Ik wilde het graag zelf proberen en ze bracht mij verwarmde wegwerp washandjes en dat ging prima ook het aankleden ging wel goed. Ik was er klaar voor om huis te gaan, ik moest alleen nog wachten op de arts. Rond 10 uur mocht ik opgehaald worden, kreeg de ontslagbrief mee en de leefregels. 

De dagen erna liep ook wel voorspoedig, zaterdag al begonnen met een wandelingetje buiten om mijn conditie weer even op te krikken en echt pijn had en heb ik niet. Martijn had zorgverlof opgenomen om voor mij te zorgen, douchen e.d. kon ik niet alleen en ook zware dingen kan en mag ik nog niet doen. Wel vreemde gewaarwording als je zelf in de zorg werkt en dan ineens zelf hulpbehoevend wordt en fysieke zorg nodig hebt, ik kan mij nu nog beter indenken hoe het voor de cliënten voelt en dan is Martijn geen vreemde voor mij. Dinsdag voelde ik toch meer druk op mijn compressievest waardoor het ging snijden… ook had ik last van klotsende oksels vol met wondvocht. Oedeemtherapie vond het te pril zo na de operatie om het weg te masseren maar had mij wel een verbandje meegegeven met bobbels erin om het vocht beter te verdelen. Het helpt wel iets, vest snijd in iedere geval minder. 

Momenteel ben ik alleen, Martijn is weer lekker aan het werk gegaan vandaag en ik heb vanmorgen wandelend Lyam naar school gebracht. Ik krijg veel verbaasde blikken van mensen die niet snappen dat ik zo snel weer op de been ben… ik had het zelf ook niet helemaal verwacht maar iedere stap vooruit is er weer eentje vooruit en daar houd ik mij aan vast. 

Ik krijg berichten van mensen hoe dapper ze mij vinden…ik voel mezelf niet dapper maar wil mezelf ook geen patiënt meer voelen heb de afgelopen maanden in standje overleven gestaan met alles wat er op mijn bord terecht is gekomen ik moest ermee dealen omdat ik geen keuze had, nu ik wel weer een beetje de keuze heb kies ik ervoor om te gaan werken aan mijn herstel en dat begint allemaal met een positieve mindset, de dagelijkse routine die het leven geeft al zit het in de kleine dingen, samen naar school lopen met Lyam, wandelingetje of gewoon even niks hoeven of moeten. Het is net of ik na mijn operatie een jasje heb uitgedaan waar kankerpatiënt op stond en nu dat jasje uit is hoef ik en wil ik mij niet meer zo voelen. Mijn pad is nog niet klaar, heb nog wat afspraken en behandelingen te gaan maar de grootste stappen zijn gezet.

24 september krijg ik de uitslag van de poortwachtersklier en of de snijranden schoon waren en krijg ik het vervolg te horen van mijn traject. Voor nu genieten van alle overwinningen die tot nu toe zijn behaald en tussendoor nog even rust pakken.