1. in de wachtkamer

Mijn eerste blogbericht... Het voelt nog een beetje onwennig, een beetje bloot ook, nu ik mezelf als het ware dwing om mijn beschermende harnas te laten zakken. Met dit blog dwing ik mezelf ook om onder ogen te zien dat ik kanker heb, blaaskanker om precies te zijn. Ik weet dat op 5 januari de tumor volledig is verwijderd, maar ook dat er twijfel is over de gradatie en dat ik medio februari een 2e Turt moet ondergaan om duidelijkheid daarover te krijgen.

Verder weet ik dus niets en dit niets weten is natuurlijk een goede voedingsbodem voor mijn geneigdheid "te doen alsof er niets met me aan de hand is". Waarschijnlijk is het ook aan die geneigdheid te danken dat ik, veel te lang gewacht heb om naar de dokter te gaan. De eerste symptomen kreeg ik immers al in juli; beetje bloedverlies bij het plassen, niets om je druk over te maken toch....? In september een scherpe pijn in mijn blaasstreek, maar ik moest naar een bruiloft en de vreemde pijn was na een half uurtje weer weg, niets aan de hand toch....? Na iedere intensieve fitnesstraining de volgende dag een spoortje bloed in de urine, niets aan de hand.....toch?

Tot half november het spoortje bloed veranderde in kleine druppeltjes en voor het eerst alle alarmbellen gingen rinkelen. Urine onderzocht bij de huisarts en nog geen week later een echo bij de uroloog, die tot mijn grote opluchting niets verontrustends liet zien. Niets aan de hand dus! Uroloog stelde toch voor alle zekerheid een blaasonderzoek voor en dat vond 3 dagen na mijn verjaardag plaats. Vanaf dat moment heel veel aan de hand dus....

In de dagen na de diagnose voelde ik voor het eerst SPIJT, dat ik mijn lichaam zo geminacht heb, zoveel geweld heb aangedaan, het willens en wetens vergiftigd heb met mijn rookgedrag en dat jarenlang. Ik heb mezelf serieus afgevraagd of ik wel een tweede kans verdiende. Nog voel ik die diepe pijn van dat enorme zelfverwijt en mijn enige wens is nu dat ik een tweede kans krijg. Voor het eerst in pakweg 56 jaar ben ik me bewust van de waarde van mijn lichaam. Hoe is het toch in Godsnaam mogelijk, om zo onverschillig met je gezondheid om te gaan? Enfin, ben meteen gestopt met roken, eet gezonder, drink voldoende water en koester heel bewust iedere centimeter van mijn lijf en zeg talloze keren op een dag SORRY tegen mijn "mishandelde" blaas...

https://www.kanker.nl/rita1958/blog