103. Blij met grijs...

Toen ik pas hoorde dat ik kanker had, was ik doodsbang dat ik niet oud zou worden. Oud worden lag weliswaar nog ver in de toekomst op dat moment, maar toch maakte de mogelijkheid om betrekkelijk jong te sterven me intens verdrietig. Ik heb altijd met heel veel respect en bewondering naar de 'ouderen' om me heen gekeken. Ik luisterde graag naar hun verhalen, leerde van hun levenswijsheid en bewonderde de witte haren en het lijnenspel in hun gezichten. 

Ik keek vaak met verbazing toe hoe vanzelfsprekend zij het proces van het ouder worden ondergingen en omarmden. Een paar kilo meer, een paar rimpels meer, ach dat was voor hen geen reden om daar wakker van te liggen of zich daar ongemakkelijk over te voelen. Gezond blijven, gelukkig zijn was immers veel belangrijker dan de uiterlijke kenmerken van het ouder worden. In tegenstelling tot ik, moet ik eerlijk bekennen. 

Ik ben altijd heel onzeker over mijn uiterlijk geweest. Ik vond mijn neus te groot, mijn benen te dik, mijn borsten veel te klein en zo kan ik die lijst met 'gebreken' nog eindeloos lang aanvullen. Ik voelde me in gezelschap vaak ongemakkelijk met mijn 'gebrekkige lijf' en probeerde dat vaak te maskeren met stoer gedrag terwijl ik diep van binnen het liefst onzichtbaar wilde zijn.

Toen ik kanker kreeg verdwenen die 'bijkomstigheden' volledig naar de achtergrond. Ik hield me niet meer bezig met mijn uiterlijk. De weg naar genezing was immers veel belangrijker geworden. Toch bleef ik ondanks de kanker nog steeds trouw mijn haren verven, alsof dat nog de enige schakel was die me verbond met het leven van voor de kanker. Het enige zichtbare bewijs dat kanker mijn leven niet volledig had veranderd, dat ik uiterlijk nog steeds 'dezelfde' was.

Een paar maanden voor mijn zestigste verjaardag ontnam een collega me die illusie. Hij vertelde me dat het hem was opgevallen dat ik er 'opeens' zoveel ouder uitzag en ik kon niet anders dan dat feit te beamen. Ik voelde me niet beledigd door zijn opmerking, maar het zette me wel aan het denken. Toen ik een paar maanden later in de spiegel van de kapper keek, wist ik dat het tijd was om mezelf niet langer voor de gek te houden en ik nam de drastische beslissing om mijn haar niet meer te verven. Ik wilde niet meer geloven in de illusie dat ik uiterlijk dezelfde was gebleven. Ik was veranderd! Naast de talrijke lachrimpels, zijn er de afgelopen jaren eveneens talrijke, zorgrimpels bijgekomen en de wallen onder mijn ogen verraden de vaak slapeloze nachten. Nou én! Lekker belangrijk! Niet meer dus!

Het stoppen met verven voelde als een bevrijdende stap en hoewel de weg naar mijn grijze haren wellicht niet de meest flatteuze was, ben ik blij dat ik heb doorgezet! Gisteren keek ik in de spiegel vol bewondering toe hoe de kapster wederom een aanzienlijke hoeveelheid 'illusie' uit mijn haar knipte en lieve mensen wat voelde het goed om me even later als de 'real me' aan de buitenwereld te tonen. Hoe blij kun je zijn met een gebrekkig lijf, een paar kilootjes meer, talrijke rimpels en grijze haren? Superblij, kan ik jullie vertellen! Dus voeg ik vol trots een foto toe van mezelf in vol ornaat, zonder ilussies!