105. The Passion, gevoelige snaren
Zoals elk jaar stem ik met aanvankelijke weerstand af op de Passion. Weerstand omdat ik weet dat deze uitzending gevoelige snaren gaat raken. Begrijp me goed, ik ben niet opgegroeid met de bijbel en mijn geloof is een samenraapsel van de vele religies die onze wereld rijk is. Pasen is dus voor mij gewoon een lekker lang weekend met hopelijk mooi weer.
Met het eerste liedje is het al meteen raak. Voor mijn netvlies verschijnen ongewild al die mensen die ik ken die op een bepaalde manier eenzaam zijn. Eenzaam omdat ze een partner verloren hebben. Eenzaam omdat ze zich in een relatie niet begrepen voelen. Eenzaam omdat ze zich in de buitenwereld niet begrepen voelen. Eenzaam omdat ze zich niet gezien of gehoord voelen.
Bij het beeld van Jezus die verraden wordt door zijn vrienden zie ik de ontelbare mensen die zich veraden voelen door hun lichaam. Het lichaam waar ze zo blindelings op vertrouwden, liet hen in de steek. Hun veilige thuis bleek een leger vijandige indringers te huisvesten. Ik zie ook de eenzaamheid bij dit verraad, de omstanders die meestal uit onmacht of angst hun hoofden wegdraaien vaak niet beseffend hoe groot de impact van die onbedoelde daad op die ander is.
Ik zie niet langer de kruistocht van Jezus, ik zie de eenzame kruistocht van vele lotgenoten op hun weg naar genezing of verlenging van hun leven. Het kruis, de behandelingen, de bijwerkingen kan niemand anders voor ze dragen en in gedachten zie ik ze worstelen, zwoegen en lijden onder dat vaak veel te zware gewicht van het kruis.
Ik zie ook de enorme strijd van het loslaten. Het loslaten van het leven dat je ooit hebt geleid, van de dingen die je nooit meer kunt doen. Bij de strijd van het loslaten van het leven komen al die mensen voorbij waarbij ik die hartverscheurende strijd in meer of mindere mate heb aanschouwd of meebeleefd en dierbaren die op dit moment die strijd aan het strijden zijn. Het raakt me diep, ook dit keer weer en ik schaam me niet voor de tranen.
Hier op kanker.nl zie ik de kruistocht, de Passion dagelijks terugkeren en met aanvankelijke weerstand open ik dagelijks de vele blogs van lotgenoten die verslag doen van hun kruistocht. Ik weet dat ik niet in staat ben om het kruis van anderen te kunnen (mee) dragen en het enige dat ik kan doen is mijn hoofd niet weg te draaien als jij voorbij komt. Vaak weet ik niet de juiste woorden te vinden, weet ik niet hoe te reageren om uiting te geven aan mijn gevoelens van onmacht of meeleven, maar ik wil dat jij die dit leest, weet dat ik je gezien heb, naar je luister en je alle mogelijke kracht toewens om jouw kruis te kunnen dragen...!
10 reacties
Ik ben er stil van Rita...dank voor dit prachtige blog en je liefde. X
Hallo Rita, ons kruis is de laatste maanden zo zwaar geweest bijna niet te tillen, hij word lichter en hopen dat we hem over poosje weer kunnen dragen. Bedankt voor je lieve woorden
Pie
Dank je wel, Rita. Ieder mens wordt graag gezien, zieke mensen ook.
Het wegkijken heb ik aan den lijve ondervonden en ik vrees velen met mij. Maar er komt ook veel steun en liefde uit onverwachte hoek. Zo ook op deze site, en nu dus van jou. Het is wederzijds, wij zien jou ook.
Fijne paasdagen,
Hanneke
mooi verwoord Rita!
liefs,
Herman
Ik weet het, Rita. We weten het. Dank je wel (ja, ik heb de tissues gepakt)!
Heel veel liefs XXX
Grote klasse Rita hoe je dit blog ongelofelijk mooi hebt geschreven en raak!!!
Liefs Petra🐣
Lieve Rita, wat heb je dit toch weer mooi gezegd. Je bent erg lief en je hebt een GROOT hart.
Liefs Maria
Niet wegkijken maar meekijken met lotgenoten en bevestigen/meeleven in wat ze meemaken dat doe jij als geen ander Rita. En ook woorden geven waar anderen ze niet kunnen vinden en taboes doorbreken.
Mijn kruis vond ik destijds lastig, maar is vrij licht in vergelijking tot anderen omdat ik er gewoon nog steeds ben en veel dingen nog of beperkt kan al heb ik maatschappelijk de boot gemist door de operaties en lukt het me niet meer om een baan te vinden omdat ik niet meer in hetzelfde tempo mee kan en wil.
Gek genoeg is het toch haast onmogelijk om dat kruis van anderen te dragen. Ik loop als buddy van een blinde loper en die is nu onlangs in 2 maanden zijn vrouw verloren aan kanker. Ik loop nog steeds met hem maar ik heb niet het idee dat ik zijn kruis ook maar een centimeter kan optillen en zijn last verlichten. Ik weet dat het hardlopen hem wel helpt om structuur aan zijn dag te geven en buitenlucht in te ademen. Het sterkt misschien wel zijn eigen kracht om dat kruis te dragen.
Een late rectie maar beter laat dan nooit. Jou blog lezend Rita komt het kruis van mijn moeder en deels vader meteen naar voren en ook ons deel in het (mee)dragen van dat kruis. Mijn ouders waren heel gelovige mensen en mijn moeder zei altijd: hoe zwaar je kruis ook is of wordt je krijgt altijd kracht naar kruis. Dat is voor mij al vaak gebleken en ik vind iedere keer troost in dat gezegde en durf om kracht te vragen als het even niet meer lukt. Voor velen zal dit misschien ook gelden en voor velen wordt het bezwijken onder dat kruis. Ik wens iedereen sterkte met het dragen van zijn/haar kruis want we weten: ieder huisje krijgt zijn kruisje. Lieve groet Anne
Mooie metaforen Rita! Heb dit blog net pas gelezen. Het is niet waar dat jij niet mee draagt aan het kruis van hen die je dierbaar zijn of van hen die je minder goed kent, maar toch wilt ondersteunen. Juist door deze woorden doe je dat wel! Het feit dat je er bij stilstaat, dat je meeleeft, dat je begrijpt, dat je aanbiedt, en dat je dat op jouw manier vorm geeft en verwoordt. Dát is een kruis helpen dragen! Dát is wat in onze wereld buiten ónze (hier dus) wereld nog maar zo treurig weinig gebeurt. Mooi dat wij elkaar op deze manier 'vinden'; omdat wij er hier 'gewoon' voor elkaar zijn. Met in gedachten de lezer van onze blogs als we schrijven en daarbij de hoop (en het vertrouwen?) dat ze zich na het lezen op hun eigen manier gesterkt en/of gesteund voelen. Dikke pakkerd voor jou xxxx!