109. Weg ermee!

Het is alweer even geleden sinds de 'bevroren' toestand ongevraagd bezit van me nam. Inmiddels heb ik niet stilgezeten en kan ik melden dat de 'bovenkamer' voorzichtig begint te ontdooien. Voor het zover was moest ik mezelf stevig bij de lurven pakken om de schamele twee werkuren per dag op een goede manier door te komen. Dat viel in eerste instantie nog niet echt mee en dat kwam vooral doordat de enorme stapels achterstallig werk me het zicht volledig ontnam. Op een van de toen nog schaarse heldere momenten zocht en vond ik een lege kast en propte de stapels op de planken. Toen die klus geklaard was gaf ik ze vervolgens een nummer. Hoe groter de stapel, hoe hoger het nummer en uiteindelijk pakte ik het kleinste stapeltje en drappeerde die op mijn bureau. In de wetenschap dat de stapels in de kast voorlopig nog wel even zullen blijven groeien, sloot ik met een bezwaard hart de deur.

Dat was de eerste belangrijke stap om me te kunnen focussen op mijn werk. Een noodzakelijke stap ook want de 'gevaren' bleven onverminderd op de loer liggen. Zo hoorde ik dat de collega die heel wat taken van mij op zijn schouders geworpen kreeg, vrij onverwacht besloten heeft om toch maar eerder met pensioen te gaan. Hij is het plezier in zijn werk volledig kwijt en ook de illusie dat zijn werk ooit nog leuk gaat worden. Vlak daarna gaf onze lieve, hartelijke HR assistente aan dat ze toch maar op zoek ging naar een andere baan die haar wellicht toch meer voldoening zou gaan geven. Als klap op de vuurpijl heeft onze Italiaanse plantmanager toch ook maar besloten om binnen niet al te lange tijd de door hemzelf gecreëerde chaos vaarwel te zeggen en zijn carrière bij een ander bedrijf in Italië voort te zetten pfff!!!

Een dag voor mijn vakantie officieel was aangebroken, moest ik me melden bij de borstenbus. Een onderzoek waar ik heel erg tegenop zag en dat nogal beladen is gezien het feit dat er de vorige keer drie afwijkingen gevonden waren. Gelukkig bleken deze afwijkingen na puncties en biopten cysten te zijn, maar de schrik zat er toch stevig in. Ik zat dus niet echt te wachten op een herhaling van die horrorfilm. Het maken van de foto's bleek een drama te worden en vooral de 45 graden variant moest maar liefst vier keer opnieuw uitgevoerd worden omdat de foto's 'bewogen' waren. Drie keer was het mijn arm die, als gevolg van de onmogelijke houding ,uit de kom gleed en zo de bewogen foto veroorzaakte. Bij de vierde poging moest ik alle mogelijke spierkracht uitoefenen om mijn arm in de kom te houden en goddank lukte dat net lang genoeg om een stilstaand beeld te krijgen. Gebutst, geplet en met een pijnlijke arm kon ik dan eindelijk de 'martelbus' verlaten. Ik heb nu heel duidelijk aangegeven dat dit echt de laatste keer was dat ik mezelf op deze manier zo liet pijnigen. 

De vakantie begon, het weer was stralend en zoals gebruikelijk gooide we de meest noodzakelijke zaken in de koffer en vertrokken met onbekende bestemming. We hebben eerst uitgebreid de Belgische kust verkend en overnacht bij gastvrije particulieren die een bed verhuurden en ons de informatie verschaften waar we de meest rustige stukjes strand konden vinden. Wat hebben we genoten van de zee, de rust en de wandelingen bij zonsondergang. Ik voelde me iedere dag een stukje dichter bij mezelf komen en het was alsof de zee iedere dag een stukje ballast van me af spoelde. Alleen de sluimerende gedachte aan de uitslag van het borstonderzoek was de enige verbinding met de realiteit en ook de enige keren dat ik mijn telefoon checkte.

De schaarse dagen dat het weer wat minder was brachten we thuis door en ook die dagen stonden in het teken van 'opruimen'. In mijn tuinhuisje puilden de kasten bijna uit van niet waardetoevoegende zaken en het was hoog tijd om daar verandering in aan te brengen. Ik stuitte op volgeschreven agenda's vanaf 2003 en verbaasde me over de ontelbare werkgerelateerde aantekeningen die ik bijna dagelijks maakte. Informatie en bijzonderheden over de medewerkers waar ik toen de leiding over had en vooral de duizendeneen  'things-to-does' om mezelf en het productieproces te kunnen optimaliseren. Ik schrok van die enorme hoeveelheid kennis die ik in die periode vergaarde, maar ik schrok vooral van de nutteloosheid van die kennis in mijn huidige leven. De vuilniszak was snel gevuld en de kasten waren daarna net zo nutteloos als alle kennis die het had gehuisvest. Weg ermee! Het enige dat ik uit die periode bewaarde zijn de foto's van de medewerkers en collega's die hun strijd tegen kanker hebben verloren. Boven op het stapeltje foto's in het laatje van het enig overgebleven kastje, voegde ik een paar dagen later de envelop met daarin de uitslag van van het borstonderzoek; geen afwijkingen gevonden!!! Wat een opluchting, wat een rust en vooral wat een ruimte in mijn hoofd...en in mijn tuinhuisje natuurlijk!

Ook de laatste week van de vakantie brachten we voornamelijk aan de kust door en hebben vele, nagenoeg verlaten stukjes strand ontdekt in eigen land. Toch bleef er een plekje aan de kust over waar ik eigenlijk niet naartoe wilde. Het was te pijnlijk nog, er kleefde teveel herinneringen aan die plek, maar desondanks voelde ik toch de noodzaak om daar naartoe te gaan. Afgelopen donderdag stapte ik met een dubbel gevoel in de auto om naar Vlissingen te gaan. Daar, op de boulevard staat het hotel waar we zo vaak overnacht hebben, waar het geluid van de golven me in slaap wiegde en waar ik eindeloos vanaf het balkon van de zee genoot. Een dierbare plek die nu besmet is met pijnlijke herinneringen aan Thea (Doortje). We hebben elkaar vaak op deze plek ontmoet. Gewandeld door de duinen en onder het genot van een kopje koffie genoten van het uitzicht en van elkaar. We hebben lange en vooral intieme gesprekken gevoerd, angsten en twijfels gedeeld en vooral oneindig veel geleerd van elkaar. 

Het doet pijn op deze plek te zijn in de wetenschap dat Thea er niet meer is. Toen ze nog in Vlissingen woonde kwam ze hier dagelijks met haar hond, het was de plek waar ze van het uitzicht genoot en waar ze rust kon vinden. Ik denk aan haar terwijl ik mijn koffie drink en het beeld van de hulpeloze vrouw in de rolstoel, blijft akelig plakken op mijn net vlies. Ik wil dolgraag weg hier, maar op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik dat niet kan. Vechtend tegen de tranen probeer ik me ergens anders op te focussen en dan zie ik in de verte een vrouw met een hond wandelen. Vanaf die afstand lijkt ze sprekend op Thea. Haar zilveren haren lichten op in het zonlicht en als ze de hond roept hoor ik onmiskenbaar het Zeeuwse dialect. Het beeld van de hulpeloze vrouw in de rolstoel vervaagd en in plaats daarvan zie ik de stralende lach van Thea en voel ik haar bruisende levenslust om en in me stromen. Ik hoor haar lachen, zie haar met stevige pas wandelen over de boulevard en als ze even stilstaat om van het uitzicht te genieten 'hoor' ik haar zeggen; 'wat is het toch prachtig hier'.  En dan draait de dubbelgangster in kwestie zich om en ben ik heel even stomverbaasd als ik zie dat ze, afgezien van haar zilveren haren, totaal niet op Thea lijkt. Ik begin ernstig te twijfelen aan mijn waarnemingsvermogen als opeens ' haar stem' vanuit het niets in mijn oor lijkt te fluisteren; ' zoek me in alles wat leeft en je zult me vinden'. Ik slaak een diepe zucht en een onverklaarbare golf van blijdschap stroomt door me heen. Met nu het beeld van een lachende Thea op mijn netvlies bestel ik nogmaals koffie en geniet als vanouds van het uitzicht.

Die avond zoek ik na lange tijd mijn schildersspullen bijeen, trek me terug in mijn opgeruimde tuinhuisje en doe een poging om de herinnering aan het gevoel dat ik vandaag op die plek had, op het doek te krijgen. Tot slot drapeer ik de sjaals die ik ooit bij Thea kocht, maar nooit heb gedragen als een omlijsting om de afbeelding heen en geef ze een bijpassend kleurtje. Als de vernis is opgedroogd en ik mijn 'kunstwerk' bekijk, weet ik dat mijn missie geslaagd is. Die nacht droomde ik dat ik in huisje aan zee woonde. Ik zag mezelf allerlei rotzooi op het strand verzamelen waarmee ik allerlei kunstwerken maakte die ik vervolgens weggaf aan iedere voorbijganger die het wilde hebben. Ik werd zielsgelukkig wakker en de mogelijkheid om ooit een carrièreswitch te gaan maken als strandjutter leek me ineens niet zo'n onmogelijkheid meer.

Maar ja, voor die toekomstige dromen en mogelijkheden is het natuurlijk wel een voorwaarde dat je in leven blijft en dat lag toch wel een extra druk op het halfjaarlijkse blaasonderzoek. Het helpt dan ook niet echt om ontspannen te blijven als de realistische voorspelling van de uroloog dat het niet zozeer de vraag is óf de kanker terugkomt, maar dat het veel meer de vraag is wanneer de kanker terug zal komen, door het hoofd schiet. Onderweg naar het ziekenhuis merkte Fred ineens op dat het wel heel toevallig was dat onze liefde voor de zee pas ontstaan is nadat er bij mij blaaskanker was geconstateerd. Tot aan dat moment waren we verknocht geraakt aan een bosrijke omgeving en droomden we ervan om ooit in een klein huisje middenin het bos te wonen. Ik laat die oude droom in gedachten herleven en merk dat het me nu een benauwd gevoel geeft om in zo'n dichtbegroeide omgeving te moeten leven. Jarenlang vond ik het heerlijk om me te kunnen verstoppen in de bossen, terwijl ik nu juist de weidsheid, de openheid en de ruimte op prijs stel. Wel gek eigenlijk dat deze ziekte niet alleen ons leven zo ingrijpend veranderd heeft, maar tegelijkertijd ook onze voorkeur voor onze leefomgeving.

Het was rustig in de wachtkamer bij de uroloog en ik hoefde dus ook niet lang te wachten voor ik werd geroepen voor het blaasonderzoek. Toch wel gespannen keek ik op het scherm mee naar het blaaslandschap en tot mijn immense opluchting werden er ook dit keer geen vreemde zaken in de blaas aangetroffen. Ik mag weer een half jaar wegblijven!!! We mogen weer verder dromen! Natuurlijk moest deze goede uitslag passend gevierd worden en we koersten direct daarna naar Hoek van Holland waar we in onze, inmiddels vertrouwde strandtent, van een feestelijke lunch genoten. Later, genietend van het uitzicht in Scheveningen, zagen we hoe donkere wolken zich boven onze hoofden samenpakte en uitgroeide tot een forse bui en natuurlijk waren we drijfnat toen we bij de auto aankwamen, maar wat voelde het heerlijk....! Ik begin morgen in ieder geval opgefrist aan mijn eerste werkdag na de vakantie.

Ik heb honderden foto's genomen deze vakantie, maar ik kan er slechts een paar plaatsen hier. Met Thea in gedachten een video die ik vond op YouTube vanaf de boulevard in Vlissingen (zet vooral het geluid aan) en het schilderijtje dat ik s'avonds maakte.