110. Mis je

Lieve Kiki,

Je kaarsje brandt. Om 10 over 10, het tijdstip van jouw overlijden, heb ik het kaarsje aangestoken. Ik heb de afgelopen dagen jouw blogs, berichtjes en appjes herlezen en voel dat het gemis nog pijnlijk voelbaar is. Ik zit op dezelfde plek als vorig jaar toen ik het bericht kreeg dat je was overleden. Mijn God meis, wat was ik boos en opstandig. Ik vond het zo verdomd oneerlijk dat juist jij, mijn maatje, steun en toeverlaat, van het eerste uur hier op kanker.nl, niet verder mocht leven. Ik kon het niet snappen, wílde het ook niet snappen en verzette me met hand en tand tegen de realiteit dat je er niet meer was. Nooit meer zou zijn. Toch kwam die realiteit binnen en mijn verzet daartegen brokkelde langzaam af. De eindeloze stroom vragen droogde bij gebrek aan antwoorden langzaam op en maakte plaats voor, een eveneens eindeloze, stroom verdriet. Zelfs nu, precies een jaar later houd ik het niet droog.

Op de dag dat jij overleed stond mijn leven en wereld stil en ik weet niet meer precies wanneer de wereld weer ging draaien, wanneer mijn leven weer 'gewoon' verder ging en er momenten kwamen dat ik even niet aan je dacht. Die momenten werden langer en zo kon het gebeuren dat ik zomaar een paar dagen niet aan je dacht. Toch was je nooit echt ver weg, je bleef altijd sluimerend op de achtergrond aanwezig. Tot deze week. 

Het zal vast toeval zijn dat ik uitgerekend in deze week dagelijks werd geconfronteerd met de aanwezigheid van Zonnebloemen. Onze directiesecretaresse had het nodig gevonden om op diverse plaatsen in het kantoor grote vazen met zonnebloemen neer te zetten. Elke keer als ik er een blik op wierp kwam jij tot leven en daarmee ook het pijnlijke gemis.Ik noemde je Zonnebloem in mijn boek. Ik vond die naam zo passend bij jou. Net als een Zonnebloem keerde jij jouw gezicht naar de zon. Na elke nieuwe tegenslag, na ieder slecht bericht, richtte jij je op en keerde jij jouw gezicht opnieuw naar de zon. In jouw grote 'bloemenhart' was plaats voor velen en aan even zovelen heb jij ontelbare zaadjes nagelaten. Ik zou er met gemak een plantage mee kunnen vullen. Je voelde je vereerd dat je in mijn boek verder mocht leven, maar drong er wel op aan dat ik jouw rol bescheiden zou houden. Ik heb geen idee of ik daar in geslaagd ben. Je hebt het niet meer kunnen lezen. Helaas.

Ik wil graag geloven dat je verder leeft. Dat je op een plek bent waar je gelukkig bent. Ik kan niet bevatten dat je dood bent. In mijn hart en gedachten ben je immers nog springlevend aanwezig. Hoor ik je 'toi,toi,toi, aan de vooravond van de cystoscopie en je 'superbe, geniet ervan' bij een goede uitslag. Als ik pieker over toekomstige zaken, klinkt het steevast in mijn oor 'leef nu, geniet nu, zorgen veranderen niets aan later'. Zo kan ik nog eindeloos veel dingen noemen waarin jij verder leeft en desondanks mis ik je.

Ik had vandaag jouw graf willen bezoeken,  je een bos Zonnenbloemen willen brengen, maar Frankrijk ligt nu eenmaal niet naast de deur en ik heb toch het vreemde gevoel dat jij daar niet meer bent. Je leeft immers hier in mijn hart, in mijn gedachten en in de harten van de velen voor wie jij zo dierbaar was. Ik heb geen idee of je dit berichtje kan lezen, geen idee of daar internet is, maar ik wilde dit berichtje versturen naar kanker nl, de plek waar ik jou heb leren kennen. Ik kwam vandaag deze foto tegen op Facebook en denkend aan de herinneringsboom die voor jou op Champeaux is geplant, vond ik dit een passende afbeelding op deze intrieste, zeer speciale dag.

Dag lieverd, tot ooit en tot die tijd mis ik je!