18. Tuin Blues 2. Ontluikende Lente en groeiend begrip....

Het is Maart, de regen klettert tegen de ramen en ik staar zonder enige emotie naar de troosteloze tuin en het tuinhuisje waarin ik zoveel tijd heb doorgebracht. Beiden zijn op dit moment bestempeld als een 'no go area'. De tuin omdat het regent en het tuinhuisje omdat dat de plek was waar ik altijd rookte. Vanaf het moment dat ik daarin heel bewust mijn laatste shaggie heb gerookt, heb ik de deur achter me op slot gedraaid en ben er niet meer in geweest. Zowel de tuin als het tuinhuisje moeten dringend een nieuwe invulling gaan krijgen, maar ik weet niet wat, hoe en vooral waarmee...

Mijn anders zo onuitputtelijke brein vol ideeën, lijkt volledig te zijn opgedroogd en deze verontrustende toestand houdt al maanden aan en er lijkt geen kruid tegen gewassen te zijn. Nadat de beslissing van volledige tuinrenovatie was gevallen en we de inventaris hadden opgemaakt van alles wat voor dat doel zou moeten worden geofferd, zonk bij mij de moed volledig in de tuinklompen. De schrale troost dat zowel het bestaande waterornament als de rijen van opgroeiende Buxusstekjes, als een innige omhelzing daaromheen, mochten blijven, was helaas van zeer korte duur. Uit protest tegen de komende geweldvolle periode, gaf de pomp van de waterige schoonheid er, zonder enige waarschuwing vooraf, opeens de brui aan en daarmee stopte niet alleen de kabbelende levensstroom, maar doofde ook het licht omdat beiden door een draad met elkaar verbonden waren.

Of het een met het ander te maken had zullen we nooit weten, maar feit blijft wel dat we middenin een reanimatie poging van de pomp, een schokkende ontdekking deden omtrent de Buxusstekjes; deze zagen er allesbehalve gezond uit. Met angst in het hart staakten we de reanimatie, knipten een paar aangedane takjes van de zieke Buxus en gingen onmiddellijk naar het tuincentrum voor de diagnose en medicijn. De diagnose luidde kort en bondig; een of ander soort schimmel was er de oorzaak van dat de plantjes volledig gingen verdorren en het medicijn; preventief ruimen, liefst zo snel mogelijk om verdere besmetting te voorkomen. Dus gingen we bij thuiskomst direct aan de slag en werden honderden opgroeiende levens, met heel veel pijn in het hart, uit het leven gerukt en vonden hun laatste rustplaats in de groene afvalcontainer. Heel veel tijd om stil te staan bij deze massamoord had ik niet, want slechts een paar dagen later kreeg ik de diagnose; blaaskanker...

Ondertussen zijn we bijna drie maanden verder en begint het toch hoog tijd te worden om met concrete tuinplannen op tafel te komen. Ik pijnig mijn grijze cellen onophoudelijk, maar er komt gewoon geen enkel idee of mogelijkheid boven drijven, ik weet het gewoon niet! Dit blijven 'hangen' in deze toestand van 'niet weten' is niet alleen voor mezelf frustrerend, maar ook voor mijn man, die lijdzaam toe moet zien hoe de tijd verglijdt zonder iets te kunnen doen. Hij wil zo graag verder, zijn handen jeuken om in de tuin aan de slag te gaan, maar zonder gezamenlijk bouwplan, weet ook hij niet waar en hoe te beginnen. Ik zucht hardop, ik wil deze impasse zo graag doorbreken, maar weet niet hoe. Voor de zoveelste keer vraag ik me weer af waarom mijn hersenen zo op slot zitten; heeft het iets te maken met verzet tegen de verandering van de tuin, van mijn leven of kan of wil ik de situatie niet accepteren?

Bij die laatste mogelijkheid voel ik me onrustig worden en als ik naar de 'klerezooi' in de tuin kijk, wordt ik voor het eerst heel erg boos op die lamlendige toestand in mijn hoofd. 'en nou is het klaar met dat passieve ik weet het niet' roep ik gefrustreerd uit en gris de sleutelbos uit de la, loop vastberaden naar mijn tuinhuisje, alias 'denktank' en open driftig de afgesloten deur om die vervolgens direct weer dicht te doen want mijn God, wat een asbakkenlucht komt daar uit. Ik haal een paar keer diep adem, verzamel moed, en stap voor de eerste keer in drie maanden de 'verboden' ruimte in, de deur laat ik op een kier...

Ik plof neer op de enige stoel die deze ruimte rijk is en kijk met dichtgeknepen keel van emotie, om me heen in de zo vertrouwde ruimte waarin alles nog hetzelfde is gebleven. De schilderijen, de vele foto's, de snuisterijen, de asbak, het bijna volle pakje shag... het is nog precies zo als toen ik hier drie maanden geleden voor het laatst was. Voor het eerst voel ik me weer een beetje 'thuiskomen' bij mezelf, voel ik het doodgewaande leven weer een beetje terugkeren en voor ik het tegen kan houden, pak ik het vertrouwde pakje shag, draai als vanouds een shaggie en ben zo blij als een kind, dat ik dat niet heb verleerd. Met het onaangestoken shaggie, als een troffee tussen mijn vingers geklemd, kijk ik vanuit deze vertrouwde ruimte, recht op het tot rampgebied verklaarde stuk tuin en als vanouds beginnen de raderen in mijn hoofd weer te draaien. Ik begin me af te vragen hoe de tuin er straks uit zal zien als alle beplanting er uit zal zijn, wat zou ik er voor in de plaats zetten..... Wat ga ik straks tegen de nieuwe, maar uiterst lege, erfafscheiding hangen, een schilderij of toch...... Nog geen uur later liepen we samen in het tuincentrum om als vanouds violen te kopen en inspiratie op te doen voor de nieuwe tuin.

En nu zit ik buiten in het zonnetje te herstellen van de eerste blaasspoeling en te genieten van de bakken en mandjes gevuld met kleurige violen en geurende hyacinten. Terwijl pal voor mijn neus een merel zijn dagelijkse, spetterende bad neemt, zit ik met mijn vertrouwde, maar niet aangestoken, shaggie tussen mijn vingers, na te denken over wat nou precies de 'break in the wall' heeft veroorzaakt en ik ben er nog niet helemaal uit, maar ik denk dat het met het 'herontdekken' van vertrouwde zaken te maken heeft gehad. Daardoor heb ik kunnen ervaren dat ik weliswaar gestopt ben met roken, maar dat ik toch nog mag en kan genieten van het draaien van een shaggie. Van mijn oude tuin is straks niet veel meer over, het uitzicht vanuit mijn vertrouwde plekje, zal straks volledig anders zijn, maar ik realiseer me nu dat het 'nieuwe uitzicht' ooit weer vertrouwd zal zijn. Datzelfde geldt voor mijn huidige, nu nog op hol geslagen leven vol angsten, vragen en onzekerheden; ooit zal ik ook hierin mijn weg weten te vinden en zal die 'nieuwe' weg ooit weer vertrouwd worden omdat ik die weg stap voor stap heb aangelegd. Met vallen en opstaan uiteraard, maar ook dat is vertrouwd want zo heb ik elke weg tot nu toe afgelegd.

* Dit blogbericht is geheel of gedeeltelijk te lezen in mijn boek; Ontwortelen.

https://www.kanker.nl/rita1958/blog