20. Tuin Blues 4. De weg die voor ons ligt...

Na het toch wel omvangrijke tuinproject, sloeg de vermoeidheid ongenadig toe en wilde ik eigenlijk maar een ding en dat was uitrusten en genieten van mijn nieuwe paradijsje. Een korte blik op een relatief klein, maar bijzonder dierbaar stukje tuin, noodzaakte me echter om de snoeischaar opnieuw ter hand te nemen en aan de slag te gaan om het 'plekje van ome Cor' weer in model te brengen. De buxussen die de basis van het 'monument' vormen zijn door de regen van de afgelopen tijd dusdanig gegroeid dat een flinke snoeibeurt wel op zijn plaats is. Zo gebeurde het dus dat ik slechts een dag na de oplevering van onze nieuwe tuin, in alle vroegte opnieuw aan de slag ging.

Zoals altijd, wanneer ik op deze 'heilige' plek bezig ben, vergeet ik alles om me heen. Vergeet ik mijn vermoeidheid, mijn pijnlijke rug en worden mijn hart en hoofd volledig gevuld met herinneringen aan deze bijzondere 'wandelende tuinman' en voor ik het weet sta ik weer naast hem op zijn pas gemaaide grasveld en snuif ik genietend de zo kenmerkende geur op. Hij is trots op zijn 'landgoed' en maakt me deelgenoot van alle bijzondere ontwikkelingen in zijn tuin. Vandaag volgen we het glibberige spoor van een slak en komen uit bij de tientallen kroppen sla waaraan duidelijk is te zien dat de slak een flinke maaltijd verorberd heeft. Daarnaast worden ook de ontelbare luizen zichtbaar, maar hij haalt gelaten zijn schouders op als ik hem daarop attent maak. Hij wijst opgetogen naar de talrijke lieveheersbeestjes die zich tegoed doen aan de luizen en niet veel later vinden we ontelbare lege en kapot geslagen slakkenhuizen als bewijs dat zowel de egel als de lijster zijn landgoed hebben bezocht en bewerkt. Mooi, zegt hij aan het einde van de dagelijkse inspectieronde, er wordt goed gewerkt in de tuin dus wij kunnen met een gerust hart aan de koffie!!

Naast ontelbare waardevolle tuinervaringen zijn er, eveneens ontelbare, waardevolle wandelervaringen met deze man. Wat deze wandelingen tot zo'n bijzondere gebeurtenis maakten, was de open, onbevangen en haast kinderlijke blik waarmee hij de wereld en zijn omgeving aanschouwde. Tijdens die wandelingen maakte hij ons deelgenoot van zijn nieuwe ontdekkingen, wees hij ons op de enorme schoonheid, diversiteit en veerkracht van de natuur. Daarnaast leerde hij ons genieten, even stil te staan bij al het mooie om ons heen en zo werd iedere wandeling met hem een spannende ontdekkingsreis van drie volwassen, nieuwsgierige kinderen die na elke bocht weer iets nieuws ontdekten...

Hij zag het leven als een voortdurende, geestelijke, wandeling langs een onbekende weg. Hoewel de route daarvan voor een groot deel uitgestippeld leek, bleef de wandeltocht een grote verrassing waarbij na ieder bocht weer iets nieuws te ontdekken, te ervaren en te genieten viel. Soms had je een poosje geluk, dan liep je over een prachtige weg, de wind in de rug, de zon op je bol, recht op je doel af om daarna je weg te vervolgen onder heel andere omstandigheden. Dan was de weg ineens vol hobbels en kuilen, striemde de regen in je gezicht en gierde de wind zonder genade om je hoofd. Dan was je ineens de weg kwijt, werd het mistig en leek het alsof je het doel nooit zou halen en strompelde je verder met de moed der wanhoop tot de weg opnieuw een bocht maakte. De wind ging liggen, de regen stopte en de zon toverde een prachtige regenboog pal voor je neus. De vogels trakteerde je op een prachtig concert en zo liep je weer genietend verder tot de weg opnieuw een bocht maakte...

Op deze wijze heeft mijn oom zijn leven ervaren en 84 jaren lang zijn weg bewandeld tot hij na die laatste bocht de dood binnenwandelde. Ik voel me een bevoorrecht mens dat ik zoveel jaren met hem mee mocht wandelen en zo ontzettend veel van hem mocht leren. Hij leerde ons hoe belangrijk het was om op de weg van vandaag te blijven, deze te volgen en vooral goed om je heen te kijken wat er vandaag allemaal te ontdekken, te ervaren en te genieten valt. Hij waarschuwde ons ook om niet voorbij de volgende bocht te willen kijken want de zorgen en angst om iets dat later misschien zal komen, brengen je tot stilstand. Het brengt je op een dwaalspoor want door de dikke mist van zorgen en angst zie je de weg van vandaag niet meer. Zie je vandaag niet meer wat je kunt ontdekken, ervaren of genieten. Hij heeft ons zo'n omvangrijke erfenis van liefdevolle, wijze levenslessen nagelaten dat ik mezelf nu in opperste verbazing afvraag hoe het kan, dat ik die erfenis de afgelopen maanden zo uit het oog heb verloren?

Tot ik er dus vandaag, op de kop af, 16 jaar na zijn dood, opnieuw aan herinnerd word. Ik ben klaar met snoeien en voor ik het snoeiafval opruim, neem ik even de tijd om het monument te aanschouwen wat ik direct na zijn dood heb aangelegd en komen flarden van mijn afscheidsrede bovendrijven. ' Lieve oom, steeds als ik aan jou denk, zie ik een grasveld in de zon omringd door prachtige bloemen en een tuinman die zijn landgoed inspecteert. Een wandelende tuinman die royaal de zaadjes van zijn levenswijsheid uitstrooide in de harten van iedere wandelaar die zijn pad kruiste. Hij liet ons echter vrij om die zaadjes te laten ontkiemen, te laten wortelen in ons hart en in ons leven en met liefde, zorg en aandacht, te laten uitgroeien tot krachtige exemplaren'.

Ontroerd kijk ik naar de talloze buxusstekjes waarmee ik het monument heb vormgegeven en die stuk voor stuk zijn uitgegroeid tot krachtige exemplaren. Stekjes, afkomstig uit zijn tuin, met in het midden het beeld van twee kinderen, zittend op een boomstam, de wereld aanschouwen met een open, onbevangen blik. Intens dankbaar veeg ik de oogst van zijn erfenis bijeen en draag het eerbiedig naar de groene afvalcontainer. Ik ben weer op de juiste weg aangekomen, ik zoek niet langer naar wat er na de volgende bocht komt. Ik ga goed om me heen kijken vandaag want wie weet wat ik allemaal vandaag ga ontdekken, ervaren of genieten... Als ik moe maar voldaan op een stoel neerplof klinkt vanuit het niets het 'lijflied' van ome Cor in mijn oren; 'The road ahead van het duo City to City dat in 1999 werd uitgebracht en een hit werd, een paar maanden nadat mijn oom die laatste bocht nam...... toeval???

Bijgaand de link naar dit lijflied dat helaas niet meer rechtstreeks via Youtube te beluisteren is, maar via deze omweg kun je toch de song beluisteren. Het duurt even voor de clip geladen is, maar dan kun je genieten van deze prachtige song...
http://www.top40.nl/city-to-city/city-to-city-the-road-ahead-miles-of-t…

* Dit blogbericht is geheel of gedeeltelijk te lezen in mijn boek; Ontwortelen.

https://www.kanker.nl/rita1958/blog