19. Tuin Blues 3. Voltooid verleden tijd...

Vandaag, 27 April, is het Koningsdag en dat woord klinkt na al die jaren Koninginnendag nog steeds een beetje onwennig in de oren, net als de datum overigens. Zoals zoveel nieuwe dingen heeft het tijd nodig om weer vertrouwd te worden. Datzelfde geldt voor mijn vernieuwde tuin en alle nieuwe beplanting die daarin een plekje gaan krijgen. Na drie weken buffelen voor mijn man en verven voor mij, is dit stukje tuin bijna klaar en kunnen we een emotionele periode gaan afsluiten...

We hebben lang gezocht naar een waterornament dat de basis moest worden van waaruit de rest van de tuin vormgegeven moest worden.... en zoals op de foto's te zien is zijn we daarin geslaagd! Vanaf het eerste moment dat ik deze 'waterige' schoonheid ergens in een hoekje in de winkel zag staan, wist ik dat dit het symbool zou worden voor het nieuwe 'thema' in dit centraal gelegen stukje tuin. 'Met het oog op nu' hebben we het fraaie exemplaar genoemd en daarmee was tevens de verdere invulling bepaald. Omdat ik nogal geneigd ben om vast te houden aan vertrouwde zaken en die als uitgangspunt te gebruiken voor toekomstige verwachtingen, moest dit stukje tuin een 'hulpmiddel' worden om mijn aandacht in het hier en nu te krijgen en vooral te houden...

Nu we de basis gevonden hadden, werd het tijd om afscheid te nemen van de weelderige groei en bloei. Een zware, fysieke klus die vooral mijn man voor zijn rekening heeft genomen. Het afscheid nemen viel me niet zo zwaar als ik aanvankelijk had gevreesd en dat had voornamelijk te maken met het feit dat ik het plan had opgevat om de erfafscheiding te beitsen in mijn favoriete kleur Pebbles. Terwijl mijn man zuchtend en steunend mijn werkgebied voor het voetlicht bracht, ging ik aan de slag met kwast en roller en het moet gezegd; ik genoot hier met volle teugen van! Geef mij een kwast en verf en je kunt me niet gelukkiger maken. Terwijl ik fluitend centimeter voor centimeter de erfafscheiding verfraaide, lag manlief aan mijn voeten grond te happen in een poging het wortelgestel van de onthoofde klimop te ontmantelen.

Nadat ruim anderhalve week later bijna alle oude beplanting met wortel en al was verwijderd, keek ik met gemengde gevoelens naar de, weliswaar prachtig gebeitste, maar o zo op de voorgrond tredende erfafscheiding. Ik voelde me gevangen, miste opeens de illusie van een grote open plek achter de struiken van mijn oude tuin. Ik kreeg de onbedwingbare behoefte om ramen in de lange muur te maken, maar zowel mijn man, als de buren, waren niet echt gecharmeerd van mijn idee. Desondanks bleef ik broeden op het idee van een 'raamwerk' omdat ik dit idee met geen mogelijkheid kon loslaten. Dagen later was dit ei uitgebroed en had ik de perfecte oplossing gevonden in een raamwerk van diagonale trellisschermen. Waarom het nou juist de diagonale versie moest worden had twee belangrijke redenen; de eerste reden was dat diagonale lijnen me heel erg aanspreken en de tweede reden heeft te maken dat ik tijdens mijn studie bedrijfspsychologie geleerd heb dat weerstand tegen verandering, gezien het daarbij optredende actie-reactie model, het beste op diagonale wijze doorbroken kan worden.

Het duurde even voor ik mijn wederhelft van dit idee overtuigd had, maar uiteindelijk gaf hij zich gewonnen en kon ik weer de kwast ter hand nemen en beginnen aan een monnikenwerk om mijn idee kleur te geven. Zijn aanvankelijke scepsis verdween op slag toen hij het eerste raamwerk tegen de erfafscheiding bevestigde en werd helemaal enthousiast toen ze alle drie hingen en ik met de aankleding begon. Een aankleding die met het verstrijken van de seizoenen zullen mee veranderen, vandaag twee zilveren bomen en wellicht over een paar maanden weer iets heel anders. Zo heeft ook het element; 'verandering' een passende plek in de tuin gekregen. Zeer noodzakelijk om me daarvan bewust te maken en vooral te houden want de enorme weerstand die ik voelde tegen alle ongewenste veranderingen van de afgelopen maanden, zijn daarvan een pijnlijk voorbeeld.

Het plaatsen van het waterornament was niet alleen een gedenkwaardig moment, maar vooral een gewichtige zaak. De gewichtige dame liet zich niet gemakkelijk op de juiste plek zetten en het kostte heel wat zweetdruppels om de klus te klaren. Daarna begon de zoektocht naar de juiste beplanting en ook dat had nogal wat voeten in de aarde. Zo mocht het vooral niet te groot worden, niet bladverliezend zijn, niet saai en zeker niet te bewerkelijk zijn. Na enig speurwerk is ook dat gelukt en kon ik eindelijk beginnen met het beplanten. Ik gaf de prille nieuwkomers een plekje tussen de oude, nog overgebleven buxussen en om het fragiele geheel iets meer aanzien en body te geven, plaatste ik de keien uit de oude tuin. De uitstraling van het 'oog op nu' werd versterkt in het gehele gebied door de grond eerst te voorzien van worteldoek en daarna bestrooid met grind in de kleur van het waterornament.

En nu is het klaar! Nu is mijn oude, vertrouwde tuin, voltooid verleden tijd geworden, net zoals mijn oude, vertrouwde leven dat is. Een nieuw stukje belevingstuin waarin de elementen; 'verandering' en de 'focus op nu' een prominente plek hebben gekregen, net zoals deze elementen dat in mijn leven hebben gekregen. De prille, beginnende plantjes moeten nog gaan wortelen in de nieuwe grond, zich thuis gaan voelen, voordat ze kunnen groeien. Net zoals al het nieuwe in mijn leven nog moet gaan wortelen, nog 'thuis' moet voelen voordat het kan vergroeien met mijn huidige leven. Ik begin er voorzichtig vertrouwen in te krijgen dat dat met de juiste voeding, aandacht en liefde, wel goed zal komen!

Ik mag dan nu even 'uitgetuind' zijn, er zijn nog altijd een paar stukjes oude tuin die om aandacht vragen, maar daarover in een volgend blog meer...

https://www.kanker.nl/rita1958/blog