21. Als angst je achtervolgt....

Gisteren een heerlijk dagje Amsterdam gehad (je moet het maar durven in die meest gevaarijke stad van Nederland), lekker als vanouds op een winderig terrasje gezeten in het gezelschap van een dierbare vriendin. Die blij was te zien dat het leven weer in me was teruggekeerd. Het is bijzonder fijn om een bevestiging te krijgen van hetgeen ik bij mezelf ook al had waargenomen. Na de koffie op weg naar de bioscoop waar de horrorachtige film Its follows draaide.

Ik weet niet of een van jullie de recensies heeft gelezen, maar ik vond het nogal een bloedstollende film waarin mensen achtervolgd werden door angst, zonder dat duidelijk was en werd waardoor ze nou precies achtervolgd werden. Een ding was wel heel erg goed duidelijk, zodra 'het' op je pad was gekomen dan moest je dat zo snel mogelijk weggeven want anders werd je zelf door 'het' te grazen genomen. In de film gebeurde dat door het hebben van sex met een uitgekozen slachtoffer aan wie je het 'het' wilde doorgeven zodat je er zelf van bevrijdt werd. Dit leidde bij de slachtoffers tot morele afwegingen en werd de klassieke strijd tussen goed en kwaad gestreden. Tot zover de film waarvan het einde niet echt een bevredigend antwoord bood en 'het' als gevolg daarvan, nog lang in het hoofd blijft malen. Dit neveneffect is uiteraard door de makers van de film zo bedacht.

Zojuist, tijdens het wegstrijken van de was, gingen mijn grijze cellen weer aan de slag met het grote raadsel angst en zag ik voor mezelf toch wel enige gelijkenissen met de angst van de hoofdrolspelers in die bizarre film. Vlak nadat ik te horen had gekregen dat ik kanker had, werd ik overspoeld door angst, het achtervolgde me dag en nacht. Ik werd achtervolgd door iets angstaanjagends dat ik niet kende, iets dat het op mijn leven had voorzien. Een onbekend, vraatzuchtig wezen, had mijn organen in bezit genomen, de honger van 'het' leek niet te stillen en mijn doemdenken maakte het onzichtbare 'het' met de minuut angstaanjagender...

Nu weten we allemaal dat angst een functie heeft, het brengt ons in een staat van opperste paraatheid waarin we kunnen vechten of vluchten, maar wat doe je als je niet weet tegen wie je vecht, of voor wie je moet vluchten? Als het gevaar vanuit je zelf komt? Hoe kun je vechten tegen jezelf? Hoe kun je vluchten voor jezelf? Een onmogelijke opgave, maar zonder actie blijft die angst achtervolgen en beheerst het je hele denken en dus ook je leven. In mijn geval zorgde het uitblijven van enige actie op die angstrespons tot verlamming. De angst had mij volledig in de greep en verlamde mijn denken, mijn leven voor langere tijd op een dusdanige wijze dat ik een levende dode werd genoemd.

Op dat moment werd ik me ervan bewust dat ik eigenlijk al langzaam aan het doodgaan was, de angst liet me doen, waar ik zo bang voor was, doodgaan! Ik wist dat ik die angst moest loslaten, ik wist alleen niet hoe.... en op datzelfde moment begon ik met bloggen. Ik begon mijn angst te overdenken, te beschrijven en uiteindelijk te delen met de lotgenoten hier op deze site. Ik vond herkenning in de lotgenoten die net als ik achtervolgd werden door de angst voor 'het' en ik ben me er nu pas van bewust dat ik met het overdenken, beschrijven, delen en herkennen van die angst, de juiste respons op de angst heb gegeven, waardoor het niet langer mijn leven beheerste, niet meer achtervolgde en het leven de kans kreeg om weer terug te keren!

Wat een film allemaal kan losmaken en helaas voor de filmmakers..... ik heb mijn antwoord gevonden!!!

https://www.kanker.nl/rita1958/blog