25. Over krokodillentranen en andere bijzaken....

Ik merk het al een aantal dagen; 'er is iets gaande in de donkere catacomben van mijn onderbewustzijn waardoor ik me anders voel, anders denk en vooral waardoor ik anders reageer'. Hoog tijd dus om nu eens de tijd te nemen, een grote zaklamp te pakken en het licht in de donkere ruimte te laten schijnen en zo hopelijk zichtbaar te krijgen wat er nu allemaal gaande is op dit moment...

Om te beginnen zijn daar de, nogal bizarre dromen over de levensgrote tumoren die zich verzameld hebben in mijn slaapkamer en lijken te wachten op een geschikt moment om toe te slaan. In mijn dromen weet ik ze vooralsnog te slim af te zijn, maar de aanblik van zoveel bloeddorstige monsters is nou niet bepaald rustgevend en ik schrik dan ook een aantal keren per nacht, badend in het zweet wakker en duurt het vervolgens weer een poos voor ik de slaap en de dromen kan hervatten.

Als gevolg van deze onderbroken nachten is mijn lontje drastisch ingekort en reageer ik heftiger op zaken waarvoor ik in 'normale' toestand, heel laconiek mijn schouders zou ophalen. Om het minste en geringste schiet ik vol, met een heus tranendal als gevolg en dat leidt op zijn minst weer tot zeer ongemakkelijke situaties bij de getuigen van dit tafereel. Zo kennen ze me niet en omdat ik zelf niet goed raad weet met deze situatie, is het niet zo vreemd dat een ander dat ook niet weet. Wat ik wel weet, is dat deze heftige emoties en de wateroverlast als gevolg daarvan, me heel onzeker maakt en het vertrouwen in mezelf behoorlijk ondermijnd. Het gevolg daar weer van is dat ik me moeilijk kan concentreren op mijn werk en er zo nu en dan slordige foutjes gemaakt worden. Niet wereldschokkend, maar het moet allemaal wel recht gebreid worden en dat kost ook weer zoveel energie, energie die ik toch al zo weinig heb op dit moment als gevolg van de onderbroken nachten.

In deze toestand moest ik me vanmorgen melden voor het 1e gesprek met de bedrijfsarts in het kader van de wet Poortwachter, omdat ik, met het kortdurende ketenverzuim als gevolg van de blaasspoelingen meegerekend, op de kop af zes weken ziekteverzuim er op had zitten. Ik zag daar best wel tegen op want we hebben sinds kort een nieuwe bedrijfsarts en het is maar afwachten hoe deze is. Ook voelt het voor mij een beetje alsof ik op het matje word geroepen omdat ik het gore lef heb gehad om ziek te worden. Slaat helemaal nergens op, dat weet ik ook wel, maar toch voelt het zo. Al die idiote gevoelens waren volstrekt niet nodig want de bedrijfsarts was een uiterst vriendelijke, begripvolle vrouw die me meteen complimenteerde met mijn, gezien de aard van mijn ziekte, zeer geringe ziekteverzuim.

Het re-integratie plan van aanpak was zeer snel opgemaakt want mevrouw, ik dus, werkte volledig en er was alleen sprake van kortdurend ketenverzuim als gevolg van de nabehandelingen. De kans dat ik als gevolg van mijn medische aandoening in de WIA terecht zou komen werd voorlopig dus als 'zeer gering' ingeschat. Na deze kortdurende formele aangelegenheid vroeg ze me zeer meelevend hoe ik met de ziekte omging en dat had ze nou niet moeten doen....! In no time was er weer sprake van ernstige wateroverlast en tussen het gedweil door begon ik de hele kankerzooi in mijn hoofd te spuien en dat dat duurde even! Ze gunde me alle tijd om het lek in de waterleiding te dichten en kwam toen met het verbluffende inzicht; 'je zit nu midden in een verwerkingsproces!'

Nou ben ik zelf nou ook niet bepaald op mijn achterhoofd gevallen en meestal snap ik vrij snel wat er gaande is in mijn bovenkamer, maar nu had ik de plank toch wel aardig misgeslagen met de gedachte dat ik alles inmiddels al verwerkt had. Nou kost het me weinig moeite om mijn inschattingsfouten toe te geven en stond ik dus onmiddellijk open voor dit inzicht. Ik heb de rest van de rampzalige dag maar vrijaf genomen en begin nu te snappen wat er aan de hand is. Na de hectiek van de onderzoeken, operaties, blaasspoelingen etc. heb ik me meteen op de tuinverbouwing gestort en nu alles weer wat rustiger is geworden....

Om een lang verhaal kort te houden; ik heb me vanmiddag teruggetrokken in mijn tuinhuis, de kraan weer open gezet en de nachtelijke tumormonsters voor mijn netvlies gehaald, ze een voor een aangekeken en me gerealiseerd dat ze stuk voor stuk mijn onbewuste angst vertegenwoordigen. Na deze conclusie is de volgende stap mijn angst onder ogen te zien en die vervolgens te accepteren. Dus lieve lezers; ik moet een bekentenis doen, ik ben zojuist van mijn eigen voetstuk gevallen! Ik ben niet de stoere, heldhaftige, onverschrokken heldin op het witte paard dat elk gevecht met open vizier tegemoet ging.... Ik ben gewoon een emotioneel, klein en vooral heel angstig mensenkind dat het allemaal nu even niet zo goed op een rijtje heeft staan......

Hopelijk vannacht een ongestoorde slaap zonder monsters en omdat ik het ondanks alles toch niet kan laten.....
http://www.top40.nl/andre-van-duin/andre-van-duin-als-je-huilt-bim-bam_…

https://www.kanker.nl/rita1958/blog