26. The day after..... het zoeken naar balans.

Vrijdag 29 mei:

De reacties op mijn vorige blog hebben me aan het denken gezet, nogmaals dank daarvoor! Na een nacht waarin ik gelukkig niet gekweld werd door monsters, maar wel door vervelende buikkrampen (virus?) stelde ik mezelf de belangrijke vraag; hoe nu verder? Moet ik mijn werk even volledig aan de wilgen hangen, een pas op de plaats te maken en op deze manier de tijd te vinden om fulltime met mezelf aan de slag te gaan? Als een ander in diezelfde situatie zou zitten en mij om advies zou vragen, tja, dan zou ik die optie onmiddellijk hebben voorgesteld, maar ja, het gaat nu om mezelf en dan blijkt de zaak toch even anders te liggen...

Ik ben nogal een complex geval vrees ik, ik heb namelijk grote moeite met het stellen van gezonde grenzen en dan heb ik het vooral over de grenzen op lichamelijk gebied. Geef mij een kwast en verf en ik vergeet in no time alles om me heen en het is dat mijn man me eraan herinnert dat ik een lichaam heb dat vocht, voeding en rust nodig heeft, anders zou ik dat zomaar vergeten. Datzelfde effect treedt op bij activiteiten als sporten, wandelen, tuinieren, lezen, schrijven etc. Het is dat een rugblessure me erop attent maakt dat mijn geest in een nogal gebrekig lichaam zit want anders..... Kort samengevat sta ik nogal ver bij mijn lichaam en de behoeftes van dat lichaam vandaan. Ik weet ook dat deze nogal vreemde eigenschap ooit is geboren uit nood en als hulpmiddel diende om me staande te houden in het nogal gewelddadige klimaat waarbinnen ik moest zien op te groeien. Het is me tot op heden, de vele therapieën ten spijt, niet gelukt dit hulpmiddel uit te schakelen. Structuur en regelmaat zijn dus voor mij bittere noodzaak geworden en mijn werk is daarin een heel belangrijke factor. Zonder die structuur en regelmaat zou ik dus zomaar kunnen verzuipen en al helemaal als ik de hele dag alleen ben. Geen optie dus en terwijl ik onderweg naar mijn werk de eventuele alternatieven overdenk, wordt ik bijna geschept door een fietser en heb ik het aan de brul van de portier te danken dat ik de poort niet voorbij ben gelopen....

Weer terug in het hier en nu begin ik aan mijn eerste taak van de dag; de urenregistratie van alle productie afdelingen in het systeem te zetten. Een tijdrovende klus waarbij volledige concentratie een must is. Na ongeveer een kwartier loop ik tegen het eerste verstorende element aan; de rinkelende telefoon. In normale toestand onderbreek ik mijn werk, handel de storingsmelding af en ga weer verder waar ik gebleven was. Nu even niet dus en het kost me grote moeite om me ervan te weerhouden de rinkelende etterbak door het raam te smijten. Mijn leidinggevende (1 van de 3) Theo, merkt mijn frustratie op en vraagt wat er aan de hand is...

Enfin, om een lang verhaal kort te houden; de hele kankerzooi in mijn hoofd komt naar buiten en wanneer de bui is overgetrokken, staat Theo op, pakt de telefoon van mijn bureau en plaatst die in de werkplaats met de korte opdracht aan de aanwezige monteurs, dat zij tot nader order de telefoon op moeten nemen. Zo dat obstakel is uit de weg geruimd, als er nog meer is hoor ik dat graag, maar moet nu even naar een vergadering, straks praten we verder, meldt hij nog even voor hij me alleen laat met mijn werk. Zonder onderbreking hervat ik mijn taak en wanneer die veel later dan gewoonlijk klaar is, doe ik nog een laatste check voor ik de uren definitief doorboek en zie dan tot mijn grote ontsteltenis dat het systeem een verkeerde dag heeft gegenereerd. Al mijn werk is voor niets geweest en terwijl ik met de moed der wanhoop de IT bel en gefrustreerd zit te wachten tot het probleem is verholpen, valt mijn blik op de stapel werk die ik nogmaals moet invoeren omdat het systeem gefaald heeft, barst de bom opnieuw en doe ik iets wat ik mezelf niet gauw toesta....ik begin hardop te schelden op dat k.. systeem, die veel te trage computer, die kankerzooi.....en het voelde zo ontzettend goed! Ik zat vol overgave te doen wat ik bij anderen atijd in stilte afkeur.... obstakel 2 is uit de weggeruimd, vanaf nu mag er gewoon gescholden worden, ook door mij dus!

Als Theo terugkomt praten we uitvoerig over mijn nogal turbulente gemoedstoestand en geeft hij schoorvoetend toe, het nogal moeilijk te vinden om hier mee om te kunnen gaan. Zijn vrouw is herstellende van borstkanker (iets wat ik niet wist) en haar gemoedstoestand is vergelijkbaar met die van mij. Hij kan daar maar moeilijk mee omgaan en geeft eerlijk toe dat hij daarvoor op de vlucht slaat en dat dat de reden is dat hij vaker op zijn werk is dan thuis. Voor mij is zijn horkachtige gedrag tegenover anderen, nu ook een stuk begrijpelijker geworden en snap ik ook hoe moeilijk hij het heeft met het feit dat hij nu op zijn werk ook met een 'kankerwijf' zit opgescheept. Ik kijk naar hem en zie dezelfde emoties als die ik bij mijn eigen man zie en vertel hem dat ook. Deze onverwachte wederzijdse herkenning schept een nieuw gevoel van saamhorigheid tussen ons en als ik hem even later hoor foeteren door de telefoon, werp ik hem een blik van verstandhouding toe. Wanneer mijn computer voor de zoveelste keer vastloopt en ik hardop begin te mopperen, moppert Theo gezellig met me mee, want gedeelde frustraties is......

Na het avondeten trek ik me terug in mijn denktank en buig ik me over de vraag, hoe om te gaan met deze turbulente toestand en begint er zowaar een stappenplan voor ogen te komen. Daarover op een later tijdstip meer, voor nu heb ik meer dan genoeg denkwerk verricht. Tijd voor ontspanning en actie, dus jas en wandelschoenen aan en computer en hersenen uit....

https://www.kanker.nl/rita1958/blog