27. De eerste voorzichtige stappen omhoog...

Wat vooraf ging....

Afgelopen zaterdagmiddag sleurde mijn man me in de auto om te gaan winkelen in Barendrecht.Hij had dringend nieuwe kleding nodig en was het, overigens heel begrijpelijk, even helemaal beu om de hele middag met een 'stemmige' vrouw opgescheept te zitten. Terwijl hij de geselecteerde kleding paste, was ik stiekem toch wel trots op het feit dat hij er gezien zijn leeftijd van bijna 64, nog zo ontzettend goed uitzag. Dit gevoel verdween echter op slag toen ik mezelf in de spiegel zag; hoofd vol rimpels, uitgezakt lijf, dikke kont en dito benen.... Manlief was klaar met passen en terwijl we stonden te wachten tot alles was ingepakt, zag ik vanuit mijn ooghoek een beeldig jasje hangen. Ik troonde mijn man mee naar het jasje en hij spoorde me aan om het te passen. Het paste perfect, was precies mijn kleur en was nog afgeprijsd ook. Manlief enthousiast, ik blij totdat ik mezelf in de spiegel zag en walgde van de aanblik. Ik trok het fraaie jasje onmiddellijk uit en hing het resoluut terug in het rek met de mededeling dat ik het niet wilde hebben. Mijn man was stomverbaasd, je vond het zo mooi, het stond je fantastisch, waarom wil je het nou opeens niet meer? Nou, gewoon omdat ik er niet uitzie en ik vind het zonde van het geld want misschien ben ik binnenkort wel dood en dan hangt het er maar, flapte ik eruit. Zonder iets te zeggen, griste hij het jasje uit het rek en beende naar de kassa. Zo, zei hij nadat we weer naar buiten liepen, nu gaan we eerst koffie drinken en ik neem er een lekker gebakje bij want we hebben iets te vieren en hield de tassen met kleding omhoog....

Die avond in mijn denktank wist ik dat het hoog tijd was om mezelf eens stevig onder handen te nemen. Ik pakte pen en papier, zocht mijn verfspullen bij elkaar en zette de kookwekker op een uur. In no time had ik een vel volgeschreven met alle doemgedachten die al dagen door mijn hoofd spookten. Daarna pakte ik de 'vier vragen methode ontwikkeld door Byron Katie en paste die toe op elke gedachte die ik had opgeschreven. Op elke gedachte met als antwoord een absoluut 'nee' pakte ik mijn penseel en liet die gedachte los in de verf. Toen de kookwekker afging restte mij nog een vraag waarop ik geen nee kon invullen;
+ gedachte ik ga dood...
- vraag; weet je zeker dat dit waar is?
+ antwoord; ja
- vraag; weet je absluut zeker dat dit waar is?
+antwoord; ja
- vraag; hoe reageer je op die gedachte?
+antwoord; angstig, bang
-vraag; wie zou je zijn zonder die gedachte?
+antwoord; rustig, vrij, gelukkig
en na dit antwoord verdween ook die gedachte uit mijn hoofd en in de verf!

Als ik s'avonds de trap oploop kijk ik naar het fraaie jasje dat aan de kapstok hangt en terwijl ik liefkozend over het zachte leer wrijf en de geur opsnuif, weet ik opeens heel zeker dat ik dat op een dag zal dragen, dat er een dag komt dat ik weer gewoon gelukkig ben met wie ik ben... ik weet alleen nog niet wanneer... Die nacht droom ik dat ik in mijn nieuwe jasje bovenop de rug van een grote vogel vlieg, en zie tot mijn opluchting dat mijn hoofd vol zorgen, op het kussen achterblijft....

De foto laat het schilderij vol losgelaten doemgedachten zien, dat nu op een plaats ligt waar het thuishoort; de afvalcontainer!!!

https://www.kanker.nl/rita1958/blog