28. En nu is het genoeg.....spijkers met koppen!

Vanochtend, na weer een onrustige nacht met bizarre dromen, open ik direct bij aankomst op mijn werk, de agenda voor de komende weken. Ik merk dat ik heel erg tegen het volle ISO/TS audit programma aanhik wat vanaf volgende week weer plaats moet gaan vinden. Als ik kijk bij welke audite's ik ben ingedeeld, zakt de moed me helemaal in de schoenen; al onze Italiaanse managers staan op mijn lijst en dat betekent dat zowel de audit als de verslaglegging daarvan, volledig in het Engels moet. In normale doen al een pittige klus, maar in mijn huidige toestand lijkt me dat opeens een onmogelijkheid. Ik besluit zuchtend om deze koe maar meteen bij de horens te vatten en loop het kantoor van mijn 2e leidinggevende, Enrico, binnen. Gelukkig had hij even tijd voor me en deed ik sumier (ik ken die man nauwelijks) en in het Engels, verslag van mijn gemoedstoestand. In tegenstelling tot hetgeen ik vreesde, reageerde hij erg warm en meelevend, wat bij mij die verdomde tranenstroom weer op gang bracht.

Enige tijd later liep ik opgelucht dat ik tot nader order uit het auditprogramma was geschrapt, maar toch ook bezwaard dat de anderen het gat maar moesten zien te dichten, terug naar mijn kantoor om aan de dagelijkse urenklus te beginnen. Geleerd van de ervaring van afgelopen Vrijdag, checkte ik eerst of de juiste dag was gegenereerd en ook dit keer had het systeem een foutje gemaakt. Terwijl ik wachtte tot IT het programma had gereset, voelde ik naast de snel groeiende boosheid ook een onverklaarbaar gevoel van onrust over me komen alsof er opeens een dringende reden bestond om naar huis te gaan. In tegenstelling tot afgelopen Vrijdag, begon ik dit keer niet te schelden, maar pakte in plaats daarvan de twee stressballen uit mijn la en begon hiermee te jongleren tot IT eindelijk klaar was. Mijn boosheid was gezakt, maar de onverklaarbare onrust niet...

Alsof de duvel me op de hielen zat, werkte ik me haastig door de stapel heen en nadat ik rond half elf, de klus had geklaard, was de onrust zover gestegen dat ik het niet meer kon negeren. Ik sloot de computer af, krabbelde iets op een briefje voor Theo, die later zou komen en haastte me naar huis. Toen ik de straat inliep zag ik onze auto voor de deur staan en dat betekende dat mijn man dus niet naar zijn werk was gegaan. Omdat dit onverwachte thuisblijven zelden voorkomt, wist ik dat er iets ernstigs met hem aan de hand moest zijn en met trillende vingers opende ik de deur. Ik trof een verraste, maar tevens ook totaal ontredderde echtgenoot die het overduidelijk niet meer trok...

Om een lang verhaal drastisch in te korten; rond half twee vanmiddag liepen we samen over het bijna onbevolkte strand van Hoek van Holland en kwam ook bij hem alle weggestopte emoties eruit. Als twee bange kinderen hielden we elkaar stevig vast, meegesleurd door alle heftige emoties en alle gevoel voor richting te zijn kwijtgeraakt. Lange tijd later, toen de storm van emoties was geluwd, zaten we hand in hand op een duintop herinneringen op te halen uit ruim 37 huwelijksjaren en in een opwelling vroeg ik hem wat hij nu, op dit moment het meeste miste in mij.

'Ik mis vooral dat onvoorwaardelijke, haast kinderlijke vertrouwen dat je ondanks alles in het leven en in ons samen hebt gehad. Dat malle, optimistische kind dat in alles een wonder zag, een wonder dat ontdekt en beleefd moest worden. Je zag ons huwelijk als een grote ontdekkingstocht waarin we samen op pad gingen. Maar nu, zuchtte hij moedeloos, heb ik het idee dat we ieder afzonderljjk een andere reis maken en verdomme, dat wil ik niet!' Hij was opgestaan, trok me overeind en keek me vastbesloten aan toen hij zei 'hoe moeilijk deze reis ook is en misschien nog moeilijker gaat worden, ik wil die reis samen blijven maken!' Voor we naar huis gingen en onze gezamenlijke ontdekkingsreis gingen vervolgen, moest eerst de inwendige mens versterkt worden. Hij chocolademelk met slagroom en een stuk appeltaart en ik een kopje koffie, want hij groeit er niet van, maar ik dus wel....

Zometeen trekken we ons terug in onze denktank, ik op de stoel en hij op een krukje en vervolgen we onze ontdekkingsreis op zoek naar alles wat in onze hoofden rondspookt. De gezamenlijke buit wordt ook dit keer weer volgens beproefd recept van de Byron Katie methode losgelaten in de verf en dit gezamenlijke kunstwerk wordt ook dit keer uit handen gegeven aan de afvalcontainer. We hebben elkaar weer gevonden, mijn maatje en ik gaan weer samen op reis en dat we niet weten wat we onderweg tegen zullen komen, tja, dat hoort nu eenmaal bij een ontdekkingsreis...

https://www.kanker.nl/rita1958/blog