29. 'Nieuwe' openheid, machteloosheid, acceptatie en loslaten...

Onze eerste gezamelijke Byron Katie sessie in mijn denktank, kwam niet echt goed van de grond. Zo vond mijn man de ruimte te klein, de opstelling te confronterend en het geklieder met verf was al helemaal niet zijn ding. Hij is een serieuze autospuiter en van hem te verwachten dat hij gaat kliederen met verf is vergelijkbaar met van een dominee te verwachten dat die gaat vloeken in de kerk. Na een half uur zinloos gestuntel dus moeiteloos overgeschakeld naar plan B. Dat betekende voor de tweede keer die dag, opnieuw de wandelschoenen aan en zonder vastgestelde procedure kijken naar de wederzijdse gedachtenspoken...

Al heel snel werd duidelijk dat mijn man niet kon omgaan met het machteloze gevoel, niets voor mij te kunnen doen. Ik reageerde daarop zeer verbaasd want ik ben van mening dat hij juist zo ontzettend veel voor me doet. Dat hij, op zijn plaats daar zeer verbaasd over was, leerde mij dat ik mijn waardering daarover kennelijk niet duidelijk naar hem toe heb gecommuniceerd. Ook bleek dat ik hem te weinig deelgenoot maakte van alle 'kankerspoken' in mijn hoofd en dat hij zich daardoor buitengesloten en afgewezen voelde. Ik weet dat ik moeite heb om mijn zorgen en angsten te delen, ik wil hem niet belasten met al die shit, zijn leven is toch al zo drastisch veranderd door die ziekte en ik wil hem zoveel mogelijk ellendige details besparen.

Het besef is nu geland dat ik met mijn goedbedoelde stilzwijgen de deur als het ware voor hem dicht heb gesmeten en hij dit terecht als een afwijzing opvatte. Nu ik opener ben over mijn gedachten en gevoelens en hem vraag daar samen met mij naar te kijken, houd ik de deur open en heeft hij niet langer het gevoel dat hij een machteloze toeschouwer is. Deze positieve wending in onze relatie en alle hartverwarmende reacties van jullie hier op mijn toestand, hebben me de moed gegeven om ook naar anderen toe meer openheid van zaken te geven. Jullie hebben me het gevoel gegeven dat ik geen zeurpiet ben, als ik even niet zo positief ben, dat al die zorgen en angsten een logisch gevolg zijn van deze ziekte. Daarnaast hebben jullie reacties me tot tranen toe geroerd, heel, heel veel dank daarvoor!!

Het dagelijkse 'uitlaten' van alle kankerspoken hebben ervoor gezorgd dat de nachtmerries uitblijven en ik de hele nacht kan doorslapen. Mijn lontje begint weer te groeien, maar die hinderlijke tranenstroom blijft vooralsnog gewoon doorgaan en die me heel erg onzeker maakte in mijn werkomgeving. Ik schrijf met opzet maakte, want ook hierin ben ik naar collega's toe ook veel opener geworden, waardoor de krampachtige situatie die ontstond bij het waterballet, ook een stuk bespreekbaarder is geworden. Ook hierin talloze hartverwarmende en soms ook hilarische reacties. Want zeg nu zelf, als een hulpvaardige collega op zo'n moment met een lege emmer of een grote handdoekenrol komt aandraven om de stroom in goede banen te leiden, dan kun je toch niet anders dan spontaan in de lach schieten!

Ook heb ik deze week op sommige dagen dat het me echt allemaal te veel werd, een pas op de plaats gemaakt door eerder naar huis te gaan. Afgelopen Donderdagmiddag, na een goed gesprek met een zeer dierbare vriendin, is me eindelijk duidelijk geworden waar die tranen vandaan komen. Ik ben aan het afscheid nemen van mijn oude, vertrouwde leven dat ik had en dat nooit meer terugkomt. Ik zal, samen met mijn maatje, ons oude leven moeten leren loslaten en ons huidige leven moeten accepteren zoals het is en hopelijk zullen we over een poosje dan het onderstaande citaat uit het boek eendagsvlinders van de schrijver Irvin Yalom, dat diezelfde vriendin me mailde, volledig kunnen omarmen....

"Wat ik over kanker heb geleerd: die laat je een dodelijke ziekte zien en spuugt je daarna terug naar de wereld, naar je leven, naar alle plezier en bekoorlijkheid daarvan, die je nu veel sterker ervaart dan ooit tevoren. En dan weet je dat je iets is gegeven en iets is ontnomen".

Tot slot nog even een opmerking over de bijgevoegde afbeelding die ik kreeg toegezonden door een ontzettend lieve, hartverwarmende, grote kleine smurf, wiens naam ik vanwege privacy niet nader wil noemen. Kijkend naar deze afbeelding weet ik dat ik op de 3e trede ben aangekomen; ik kijk weer omhoog!!! En Herman, mocht je toevallig meelezen.... je hebt gelijk, als je die berg in een keer wilt overzien, dan zakt de moed je in de schoenen, door het stapje voor stapje te doen, bereik je de top.....en dat heb jij bewezen!!!

En dat beeldige nieuwe jasje..... dat ga ik pas dragen als ik mijn oude 'jas' volledig heb kunnen loslaten!

https://www.kanker.nl/rita1958/blog