30. Big Brother is watching me... of toch maar liever de onzekerheid?

Vanmorgen heb ik (voorlopig??) de laatste blaasspoeling gehad en urine ingeleverd voor een cystologie; een onderzoek waaruit zal blijken of er nog onrustige cellen in de urine aanwezig zijn. Een belangrijke indicator voor de uroloog als hij op 2 juli de inwendige toestand van de blaas gaat bekijken. Een spannend gebeuren, want wat gaat hij aantreffen? Is mijn blaas schoon of hebben zich toch weer nieuwe tumoren ontwikkeld? Op die momenten, waarop ik zo vreselijk aan het worstelen ben met die zenuwslopende onzekerheid, verzucht ik steevast hoe handig het zou zijn als er een camera in mijn blaas geïnstalleerd was. Zo zou ik op elk gewenst moment op de hoogte zijn van de interne toestand. Gewoon een kwestie van de geheugenkaart op de computer aansluiten, de beelden bekijken en je hebt meteen de zekerheid of alles goed is of niet....

Aan de ene kant een bijzonder aantrekkelijke gedachte want dat zou me heel veel onnodig gepieker besparen. Aan de andere kant zou mijn zekerheid dan alleen beperkt blijven tot de toestand in mijn blaas. Wat als de boosdoener besloten heeft om zijn leefgebied uit te breiden naar gebieden waar ik dan net geen zicht meer op heb, wat ga ik daar dan weer aan doen? Wellicht is dan een dagelijkse 'Total Bodyscan' een oplossing die me naar de zo fel begeerde zekerheid kan brengen, maar ook dat is niet geheel toereikend en dus zou het wel handig zijn als alle belangrijke functies en waarden continue gemeten en bewaakt zouden worden. Dat daar in een soort crisiscentrum dokter Perfect aan de knoppen zit en me bijvoorbeeld een smsje stuurt met de mededeling; 'nu even geen ijsje eten, de bloedsuiker is aan de hoge kant' of 'vandaag iets meer vezels eten want de ontlasting stagneert'. Dat er dan een groot alarm afgaat wanneer er een paar cellen de intentie hebben om ooit uit te groeien tot heuse kankercellen en dat daarop meteen, dezelfde dag nog, actie ondernomen wordt om die de kop in te drukken.

Een erg aantrekkelijk idee, maar zou ik dan eindelijk de zekerheid hebben waar ik nu, op dit moment, zo naar snak? Want wat als dokter Perfect zijn aandacht even laat verslappen of erger nog, zelf ziek wordt en zijn vervanger die belangrijke taak niet zo nauw neemt? Zelf aan de knoppen zitten is geen optie want ik heb de benodigde kennis niet en zelfs als ik die wel zou hebben dan zou ik geen tijd meer overhouden om iets anders te doen. Zou ik uberhaubt wel een normaal leven kunnen leiden met al die kastjes, elektroden, camera's, toeters en bellen die in en op mijn lijf zitten? Zou mijn leven dan niet volledig beheerst worden door de toestand van mijn lichaam en het opvolgen van de aanwijzingen van dokter Perfect? Zou ik dan eindelijk verlost zijn van die martelende onzekerheid als mijn lichaam 24 uur per dag in de gaten wordt gehouden? Of zou ik dan toch weer gaan twijfelen over de capaciteiten van dokter Perfect, of de apparatuur wel goed zijn gekalibreerd of de batterijen vervangen moeten worden?

Als ik al die zaken op een rijtje zie staan, bekruipt me toch steeds meer het gevoel dat het streven naar zekerheid een onbegonnen, tijdverslindende bezigheid is, die ook weer nieuwe onzekerheden zal oproepen. Ik ben er nu, al filosoferend achter gekomen dat die zekerheid niet bestaat en ook nooit bestaan heeft, het is niets meer of minder een illusie waarin ik voor de kanker zo vanzelfsprekend heb geloofd en die ik na de kanker ben kwijtgeraakt. Dit filosoferen heeft me zojuist nog iets belangrijks gebracht; het heeft ervoor gezorgd dat ik de blaaskrampen als gevolg van de spoeling, al een tijdje niet heb opgemerkt en je moet er toch niet aan denken dat je op zulke momenten een smsje van dokter Perfect zou krijgen met de tekst; alarm, blaas krampt heftig en onnatuurlijk, mogelijk pijn, onmiddellijk melden bij OK...

Ik vrees dus dat ik zal moeten leren leven met de onzekerheid tot de cystoscopy op 2 juli wellicht wat meer duidelijkheid zal geven over de toestand in de blaas en zekerheid??? Ik vrees dat ik die illusie zojuist voorgoed ben kwijtgeraakt.....

https://www.kanker.nl/rita1958/blog