34. Schip vol ballast en pleidooi voor wederzijds begrip...

Nog slechts 1 dag verwijderd van drie weken welverdiende vakantie, voel ik de behoefte om nog enige "ballast" over boord te gooien. Terugkijkend op de afgelopen 7 maanden heeft me laten zien op welke wijze kanker mijn leven ingrijpend heeft veranderd en dan bedoel ik voornamelijk het psychische aspect daarvan.

In de stilte na de hevige storm werd ik een tijdlang overspoeld door heftige en vooral onbeheersbare emoties die een dusdanige ontwrichtende invloed op mijn dagelijks leven en functioneren had, dat enige beheersbaarheid noodzakelijk was geworden. Om het nogal stuurloze schip weer enigszins op koers te krijgen, ben ik, vaak samen met mijn stuurmaatje, dagelijks de laadruimte ingedoken om de "kanker" lading nader te inspecteren. Als eerste viel ons oog op een aanzienlijke hoeveelheid, vaak prachtig ingepakte, dozen vol boosheid. Boosheid over de onvrijwillige verandering van ons leven. Het "uitpakken" van deze dozen was een confronterende bezigheid, maar vooral het accepteren en het gecontroleerd uiten van deze heftige emoties, was aanzienlijk lastiger. Nadat we deze heftige klus geklaard hadden, lag het dek bezaaid met de nutteloos geworden lading en we besloten unaniem deze onbruikbare lading overboord te kieperen. Zittend op het, nu lege dek, zagen we de boosheid langzaam oplossen in het water dat steeds roder begon te worden. Toen de zon niet veel later begon te schijnen waren we getuigen van het "wonder der natuur". De zon trok de kleurstof uit het water en kleurde daarmee de lucht vlammend rood. De druppels verzamelden zich, smolten samen en groeiden uit tot wolken met grillige bizarre vormen in dezelfde kleur, die vervolgens langzaam maar zeker, oplosten in het hemelse blauw van het universum.

Op deze wijze hebben we in dagelijkse sessies alle overige lading van spijt, schuldgevoelens, onmacht, onzekerheid en verdriet uitgepakt, bekeken, geaccepteerd, verwerkt en eveneens overboord gekieperd. In het laadruim hangt nu een aangename stilte, weliswaar vergezeld van een onuitwisbare herinnering aan de gewichtige lading van kanker. Die herinnering laat zich helaas niet overboord zetten en zal zich op gezette tijden, opnieuw manifesteren in dozen vol emotionele lading, maar we hebben nu geleerd en ervaren hoe we daar mee om moeten gaan. We zullen deze, opnieuw, herleefde emoties dan ook beslist niet in prachtig cadeaupapier verpakken en daarmee een illusie creëren dat het allemaal zo erg niet is en daarnaast worden ze dan ook niet in een onzichtbaar hoekje geschoven. We zijn tenslotte eigenaar en stuurman van deze lading van emoties en houden ze dus in het vervolg goed in de gaten.

Nadat de nutteloze lading overboord was gezet, was de volgende belangrijke stap om ons op de passagiers te richten en dan bedoel ik uiteraard niet de fysieke passagiers over boord te kieperen, maar wel het onbegrip van deze passagiers voor mijn toestand en ons veranderde leven. We hadden de opties om dit onbegrip te accepteren, te negeren, of ons er verdrietig, gekwetst en in de steek gelaten door te voelen, maar geen van deze opties kwam voor mij in aanmerking. Mijn standpunt hierin is nagenoeg onveranderd gebleven; "als ik het belangrijk vind om begrepen te worden, dan geldt dit hoogstwaarschijnlijk ook voor de ander".

Ik leerde al heel snel om aan de geïnteresseerde passagiers, volledige openheid van zaken te geven, ik gaf ze als het ware de "packinglist" van de herinnering aan de emotionele lading mee. Met de 'vluchtgevoelige', bange en niet wetende hoe zich te gedragen medepassagiers, probeerde ik met succes een dialoog op gang te brengen. Ik merkte al heel snel dat als je oprecht belangstellend, open en zonder oordeel naar de beweegredenen van dit ontwijkende gedrag vraagt en er ook nog begrip voor toont, de beschermende muurtjes al heel snel instorten. Het gevolg is dan een wederzijds begrip dat zorgt voor een aangenaam klimaat waarbinnen de zware lading van kanker ineens bespreekbaar is geworden.

Ik heb nu ervaren dat begrip niet zomaar komt aanwaaien en dat je daar best veel moeite voor moet doen, maar als je dit wederzijdse begrip als uitgangspunt gebruikt om een dialoog op gang te brengen, is mijn ervaring dat niemand 'zomaar' ontwijkend gedrag vertoont en dat het de moeite meer dan waard is om daar oprecht naar te informeren. Sinds deze klimaatwijziging om mij heen heeft plaatsgevonden, voel ik me een stuk prettiger bij mijn medepassagiers. Het gevoel van eenzaamheid, er niet meer bij te horen, is daarmee volledig verdwenen en een diep gevoel van respect en saamhorigheid is daar voor in de plaats gekomen.

Sinds een paar weken weet een naaste collega van me dat zijn vrouw kanker heeft. Een zeer agressieve vorm waarin behandeling niet mogelijk is. De vooruitzichten zijn dramatisch, ze heeft nog slechts enkele weken te leven. Onvoorstelbaar, wreed, meedogenloos en het raakt me tot het diepst van mijn ziel wanneer hij deze enorme ellende beschrijft. Aan de andere kant doet het me ook zo ontzettend veel goed als ik zie hoe deze zwaar getroffen collega, op de spaarzame momenten dat hij op de zaak is, wordt omringd en gesteund door dezelfde medepassagiers die nog niet zo heel erg lang geleden verschrikt terug deinsten of op de vlucht sloegen voor mijn zwaar beladen mededeling; 'ik heb kanker'...

Met deze alinea heb ik het laatste restje 'ballast' overboord gezet. Mijn schip vaart weer op koers en het laadruim begint zich nu voorzichtig te vullen met alle positieve ervaringen die ik zonder kanker niet zou hebben gehad. Nu even lekker drie weken vakantie vieren, kanker.nl even uit het zicht en ik wens een ieder die vakantieplannen heeft en nog niet is geweest, een onvergetelijke vakantie toe!!!

Op de foto een drieluik van mijn emotionele lading in de zee.

https://www.kanker.nl/rita1958/blog