35. Slechts vier weken na de diagnose....

  • Openbaar blog
  • donderdag 20 december 2018
  • 2828 x gelezen

Vandaag bereikte mij het intens droevige bericht dat slechts vier weken na de diagnose kanker, de vrouw van mijn naaste collega is overleden. Ze was slechts 56 jaar, net zo oud als ik dus... Hoewel het snel bergafwaarts ging en de levensverwachting slechts enkele weken was, had ik toch niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Dit bericht overschaduwd mijn, tot dat moment, zorgeloze vakantiestemming, maar dat is een peuleschilletje in vergelijking met wat haar man, haar dochter en de overige familie en vrienden moeten doormaken.

Ik herinner me ineens het filmpje van Mark Bos waarin gesteld wordt dat er wereldwijd elke drie seconde iemand overlijdt aan de gevolgen van kanker. Elke drie seconde iemand die deel uitmaakte van een gezin, een familie, een vriendenkring....elke drie seconde een boodschap van inmens verdriet en onvoorstelbaar gemis. Zo onvoorstelbaar wreed...

Ik merk dat dit gegeven me op dit moment niet alleen intens verdrietig maakt, maar ook intens boos. Verdrietig om het leed van mijn collega en boos over de onvoorspelbaarheid van kanker. Aan de andere kant realiseer ik me ook dat ik van geluk mag spreken dat ik op dit moment nog in de categorie 'behandelbaar' val, maar dat gelukkige gegeven neemt mijn heftige gevoelens over deze uiterst wrede 'loterij' niet weg.....integendeel, de wetenschap dat er elke drie seconde, ergens op de wereld iemand een verkeerd lot in handen krijgt is onaanvaardbaar!

Vrijdagmiddag wordt ze begraven en natuurlijk zal ik er zijn om mijn collega te steunen, maar daarnaast ben ik ook bang voor mijn eigen heftige emoties, die nu, op dit moment weer opvlammen, maar ook nu realiseer ik me hoe onvoorstelbaar gelukkig ik ben met het feit dat ik daar Vrijdagmiddag niet alleen hoef te staan, dat ik de warme, vertrouwde hand van mijn maatje mag voelen....

Hoe dubbel toch, al deze gevoelens en hoe fijn dit even hier van me af te kunnen schrijven.....zucht.

https://www.kanker.nl/rita1958/blog

Reageren
Volgend blogbericht

12 reacties

Sjonge Rita, wat heftig toch. Inderdaad: zo bizar. Een maand, te wreed, te kort om goed afscheid te nemen. Wat een afschuwelijke rotziekte toch. En je hebt gelijk, het is een loterij en dat maakt het zo eng. Sterkte ermee en vooral je collega met zijn gezin natuurlijk. En toch nog een prettige vakantie gewenst, je hebt het meer dan verdiend hoor! Liefs Maria
Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51
Reageren
Men zegt vaak,ja maar het leven gaat door,waarop ik dan zeg,ja maar ik sta ook stil bij de dood,die is onvermijdelijk en zijn er in vele vormen,..Ik kijk anders naar de dood,omdat ik die allang geleden heb geaccepteerd en die bij het leven hoort,..ooit gaan we allemaal terug naar "huis"daar waar we allemaal vandaan komen en elkaar weer treffen,..we zijn naar de aarde gestuurd om onze lessen te leren en ons zelf Liefde te leren geven om door te geven,maar dat wil niet zeggen dat het ook heel verdrietig is,..Ik wens je alle sterkte toe lieverd,...Terry
Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51
Reageren
Rita, als je er inderdaad goed over nadenk dat er elke 3 SEC iemand aan kanker sterft wereldwijd........ongelooflijk.
Maar ik ben het met Terry eens, ook ik denk dat we hier op aarde zijn om te leren, niet alleen onszelf maar ook de ander lief te hebben. We hebben nog een heel lange weg te gaan. 
Veel liefs Juffie
Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51
Reageren
Hoi juffie,

Ik deel het gedachtegoed van jou en Terry, alleen....heeft mijn collega, zijn dochter en de overige nabestaanden daar zo weinig aan op dit moment. Zij blijven achter in de wetenschap dat ze nog boordevol plannen zat en voor haar gevoel nog absoluut niet klaar was met haar leven...het is juist die wetenschap die het, afgezien haar leeftijd, zo ontzettend schrijnend maakt. Ik weet dat je het goed bedoeld, dat je me probeert een hart onder de riem te steken en dat waardeer ik en dat sterkt me ook! Dank je wel en heel veel liefs, Rita.
Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51
Reageren
Telkens al ik hoor dat iemand overleden is aan kanker voel ik mezelf heel klein worden. We houden de moed erin, maar als je dit dan hoort dan vraag ik me af wanneer ik aan de beurt ben. Ik ben niet bang om dood te gaan, ben overtuigd van een vervolg in een andere dimensie. Maar ik wil hier nog blijven, bij mijn familie en lieve vrienden. Wil mijn kleinkinderen op zien groeien. En, als ik jouw verhaal dan lees voel ik me bevoorrecht dat ik hier nog ben en haal ik daar alles uit wat erin zit. 
Lieve groet, Doortje
Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51
Reageren
Lieve Doortje, ook ik ben al heel lang overtuigd van een leven na de dood en net als jij wil ik nog heel lang hier blijven. Het is nu op dit moment niet alleen de confrontatie met de eigen sterfelijkheid die het voor mij nu zo emotioneel maakt, maar vooral haar strijd om het leven los te moeten laten. Ik heb meerdere mensen in mijn omgeving verloren aan kanker en dat was heftig,  maar op de een of andere manier waren die mensen 'klaar' om te sterven, hoe jong ze ook waren, ze hadden er vrede mee en dat maakte voor mij dat ik er ook anders in stond. Nu heb ik zelf kanker en dat gegeven zal ongetwijfeld meespelen, nu ben ik verdrietig en boos, maar straks als ik na de begrafenis naar huis ga, weet ik zeker dat dankbaarheid over mijn eigen situatie zal overheersen, een dankbaarheid die door deze nare situatie alleen maar nog intenser is geworden. Dank voor je reactie en weer ben ik zo ontzettend blij met deze site, waar je begrepen en gesteund wordt door lotgenoten. Lieve groeten terug.
Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51
Reageren