36. Even een boompje opzetten...de andere kant van kanker....

De vakantie is voorbij en volgende week neemt mijn werkende leventje weer zijn aanvang. Heerlijk, ik kijk er naar uit! Dit betekend dus niet dat ik vakantie vieren geen aangename bezigheid vind, in tegendeel zelfs, ik heb intens genoten van de vakantie, maar sinds de kanker zijn intrede heeft gedaan, geniet ik net zo veel van mijn werk. Goed beschouwd kan ik mijn werkende leventje het beste vergelijken als een voortzetting van mijn vakantie met als enige verschil de vaste werktijden en de regels die nu eenmaal noodzakelijk zijn binnen een organisatie. Voor het overige ben ik als manusje van alles zo vrij als een vogel en doe ik voornamelijk dingen die ik leuk vind. Ik heb een aantal vaste taken, maar daarnaast wordt mijn dag variabel ingevuld of zoals mijn manager dat verwoordt; mijn capaciteiten worden daar waar nodig, variabel ingezet. Eigenlijk heb ik dus een droombaan en het is alleen zo verdomd jammer dat ik kanker moest krijgen om me dat te realiseren.

Tot dat moment voelde ik deze functie min of meer als een 'gedoogfunctie' na hopeloos gefaald te hebben in mijn vorige functie als leidinggevende die ik tot begin 2013 met hart en ziel heb vervuld. Dat ik door mijn enorme inzet letterlijk roofbouw op mijn leven pleegde en werk weken van ruim 60 uur normaal begon te vinden, ach dat vond ik maar een bijkomstigheid. Tot ik als gevolg van een heftige confrontatie met mijn onvermogen, door een burnout even volledig uitgeschakeld was. Op dat moment werd me duidelijk dat ik het onmogelijke van mezelf had geëist. Ieder ander had in het toenmalige klimaat waarin we moesten werken, het bijltje er bij neergelegd en de reden waarom ik zo wanhopig bleef vechten tegen de bekende bierkaai had alles te maken met een diepgeworteld, maar volkomen misplaatst schuld-en verantwoordelijkheidsgevoel.

En weer kwam de doos met pijnlijke herinneringen ter tafel en ging ik op zoek naar de wortel van alle kwaad. Ik was verbijsterd toen het tot me door begon te dringen dat mijn gehele leven in het teken had gestaan van het wegwerken van de lading van een ondoordachte opmerking die mijn moeder in overspannen toestand tegen mij maakte toen ik vijf jaar oud was; ' jij had nooit geboren mogen worden, mijn ellendige leven is jouw schuld, dat ik nu dood wil is jouw schuld'. Nadat ik, uiteraard tevergeefs, geprobeerd had om mezelf dood te maken, (ik wist als vijfjarige absoluut niet hoe dat moest en modderde dus maar wat aan) besloot ik ten einde raad dan maar om er alles aan te doen om ervoor te zorgen dat mijn moeder blij met me werd, dat ze ooit op een dag trots op me zou zijn.

Dat streven werd een hoofddoel in mijn leven, ik moest mijn bestaansrecht gaan verdienen en daar had ik alles voor over. Zowel mijn vader als moeder hadden moeite met het dragen van verantwoordelijkheid voor het gezin dat uit zes kinderen bestond. Geen nood, ik was de een na jongste en moeder natuur had me tenslotte niet voor niets uitgerust met een paar flinke schouders, dus kom maar op met die verantwoordelijkheid, ik had immers iets goed te maken. Zo nam ik ongevraagd de rol van surrogaat moeder op me voor mijn drie jaar jongere broertje en ging ik als verantwoordelijke ouder van 7 jaar, wekenlang bollen pellen om de wintervoorraad kolen te kunnen betalen. Toen ik als 16 jarige van school af moest om te gaan werken, vond ik het dus heel vanzelfsprekend dat ik mijn bestaansrecht als werknemer moest verdienen, dus kom maar op met die verantwoordelijkheid.

Deze schijnvertoning duurde voort en zo halverwege mijn 35e levensjaar werd ik voor de eerste keer geconfronteerd met het feit dat ik gefaald had in mijn missie om een goede surrogaat moeder voor mijn broertje te zijn. Zijn leven was een dusdanige puinhoop dat het zelfs voor mij onmogelijk was om de scherven weer aan elkaar te lijmen. Natuurlijk was dit alles mijn schuld, want ik had gewoon niet goed genoeg mijn best gedaan. De conclusie dat ik het als echte moeder niet veel beter zou doen, had ik jaren eerder voorzichtigheidshalve al getrokken zodat het falen op dit gebied mij en de eventuele nakomelingen, bespaard zou blijven. Dit falen als surrogaat moeder bezorgde me een flinke deuk in mijn gevoel van eigenwaarde, maar dit was nog niets in vergelijking met wat er gebeurde toen mijn moeder jaren later overleed, zonder de woorden uit te spreken waarop ik al die jaren zo had gewacht. Weer had ik gefaald, ik zou nooit weten of ze blij met me was of stiekem af en toe een ietsie pietsie trots op me was.

Met twee flinke deuken in mijn eigenwaarde besloot ik dus maar om de schade beperkt te houden en stortte me vol overgave op dat andere bestaansrecht als werknemer met een burnout als gevolg. Weer het gevoel gefaald te hebben, eerst ten opzichte van mijn broer, later mijn moeder en weer later ten opzichte van mijn werk en net toen ik de scherven van mijn eigenwaarde weer een beetje aan elkaar had gelijmd, sloeg de kanker toe...

Mijn geplakte eigenwaarde had niet veel nodig om in het niets te verdwijnen toen ik me realiseerde dat ik voor de vierde keer op rij ernstig gefaald had en nu ten opzichte van mezelf. Het laatste restje eigenwaarde brandde tot de grond toe af en dat bleek achteraf bezien een Godsgeschenk te zijn want in de smeulende as is heel langzaam mijn volkomen misplaatste schuldgevoel en dito verantwoordelijkheidsgevoel in rook opgegaan.

Nu 8 maanden later kijk ik genietend naar mijn nieuwe tuin waarin alle overheersende elementen met de grond gelijk zijn gemaakt. De balans is terug, evenals de rust en de harmonie en dat vervult me met enorme blijdschap en dankbaarheid. En zoals ik nu naar de tuin kijk, zo heb ik geleerd naar mezelf te kijken. Ik hoef mijn bestaansrecht niet langer te verdienen, ik mag er zijn van mezelf, met al mijn fouten mag ik er gewoon zijn. Ik hoef niet meer wanhopig te proberen iets of iemand te worden, ik hoef alleen maar te zijn wie ik ben, wie ik altijd ben geweest en geloof me, dit besef is zo enorm bevrijdend!

Ik had de kanker nodig om de laatste resten van mijn oude ik te verbranden en wat ik nog niet zolang geleden als falen bestempelde, zie ik nu als bevrijding van irreële gedachten en doelen. Ik begin mezelf steeds aardiger te vinden en heel stiekem begin ik zo nu en dan van dit complexe mens te houden, maar trots? Nee, dat woord heb ik uit mijn woordenboek geschrapt, ik heb een te hoge prijs moeten betalen om dit 'goedje' te willen bemachtigen. Trots betekend voor mij het moeten voldoen aan een pakket vol eisen en verwachtingen die je in een emotionele wurggreep kunnen houden. Ik hecht meer waarde aan houden van, want echte liefde vraagt niets, verwacht niets, eist niets en dat wil ik nastreven.

Het krijgen van kanker is in bepaald opzicht helend voor mij geweest, al had ik deze les duizendmaal liever op een andere manier geleerd, laat dat heel duidelijk zijn....

https://www.kanker.nl/rita1958/blog