38. Werk in uitvoering....

Vanmorgen weer de blaaspoeling gehad en aan de bijwerkingen te merken wordt er flink gewerkt in de blaas. Ik was vergeten hoe dit voelde en het was wellicht daaraan te wijten dat ik heel optimistisch besloten had om me dit keer niet ziek te melden, maar de laptop mee naar huis te nemen en vanuit thuis de administratie op orde te houden. Een nobel streven, want op deze manier loop ik geen achterstand op die ik op een later tijdstip zou moeten inhalen. Tussen de heftige blaaskrampen en het veelvuldige toiletbezoek in, is me dat vandaag wonderwel gelukt, maar of ik de volgende keer weer dezelfde keuze zou maken.....?

Als ik vandaag buiten beschouwing laat, gaat het erg goed met me! Ik zit weer lekker in het werkritme en draai zelfs weer volop mee als auditeur in het ISO/TS auditprogramma, heerlijk! Ook het sporten gaat lekker en ik voel dat ik langzaam maar zeker op alle fronten weer functioneer op het niveau van voordat de kanker zijn intrede deed. Er zijn zelfs dagen dat ik me nauwelijks kan voorstellen dat er nog geen jaar geleden een forse tumor met een hoge gradatie in mijn blaas groeide. Zou dat betekenen dat ik de kanker dan eindelijk een plekje heb kunnen geven? Het antwoord is me vooralsnog niet duidelijk, maar wat ik wel weet is dat ik de regie van mijn leven weer zelf in handen lijk te hebben en dat voelt zo ontzettend goed!

Naast mijn werk heb ik sinds kort de functie van wijkcoordinator voor de Nierstichting aanvaard en heb nu zelf aan de lijve ondervonden hoeveel moeite het kost om collectanten voor dit doel te vinden. Mensen die zich een poosje geleden spontaan hadden aangemeld, zien er dan toch maar op het laatste moment van af. Heel begrijpelijk, maar ook heel frustrerend en het heeft me naast de nodige moeite ook heel veel overredingskracht gekost om sommige 'afvalligen' alsnog over de streep te krijgen. Het is me wonderwel gelukt om de meeste straten in mijn wijk bezet te krijgen en die paar overgebleven straten, ach daar ga ik zelf wel collecteren. Nu maar hopen op een goede opbrengst volgende week!

Verder heb ik mijn voornemen om nog eens langs te gaan bij 'Zwaan' (zie mijn vorige blog) uitgevoerd en dat is bij haar en bij mij in zeer goede aarde gevallen. Zo goed, dat ik daar drie keer per week op bezoek ga en de afgelopen twee weken is daar, naast een luisterend oor, ook een praktische taak bijgekomen. Zwaan (haar echte naam mag ik niet noemen hier) heeft twee weken geleden te horen gekregen dat de chemo niet heeft gewerkt en dat ze nu dus in de terminale fase is aangekomen. Haar levensverwachting is hooguit drie maanden en wie denkt dat deze 38 jarige jonge Zwaan met dit bericht in een diepe afgrond is gevallen, zit er flink naast. Ze heeft dit bericht ter kennisgeving aangehoord en ging vervolgens over naar het eerste punt van haar 'things to do list'; haar begrafenis regelen. Nadat ze alles op papier had gezet, was de volgende stap zich aanmelden bij een Hospice om daar verzekerd te zijn van goede zorg en in de nabijheid van haar enige zus, die binnenkort vanuit Canada zal overkomen, hoopt ze daar rustig in te slapen. En nu help ik haar om haar laatste punt van haar lijstje af te kunnen werken, het leeg en schoon achterlaten van haar woning.

Ze wil haar zus niet opzadelen met deze taak en omdat ze lichamelijk heel snel achteruit gaat, help ik haar met het leeghalen van alle kasten. Ze heeft voor alles een goede bestemming gevonden; haar kleding en linnengoed gaan naar Roemenië, de meubels worden na haar dood opgehaald door de kringloopwinkel en haar hondje? Die gaat naar Tim, een buurjongetje die de hond voor haar uitlaat en die dol is op de hond. Terwijl ik deze laatste zinnen teruglees, valt het me op dat deze beschrijving zo kil, zo zakelijk oogt, maar daar is in de praktijk geen sprake van...

Bij ieder kledingstuk dat in de doos gaat, zit een verhaal vast, een herinnering, vaak een onprettige en heel soms een plezierige of ontroerende. Al inpakkende vertelt ze me het intrieste verhaal van haar jonge leven, haar enorme eenzaamheid, de strijd die ze heeft geleverd om simpelweg gelukkig te kunnen worden en die ze helaas op alle fronten heeft verloren. Het gaat me door merg en been, snijdt dwars door mijn ziel en heel vaak ben ik zo met haar begaan dat ik het niet droog houd. Maar dan roept ze me steevast tot de orde met de 'zakelijke' mededeling dat ze niet zielig is, maar gewoon domme pech heeft gehad in haar leven. En toch....zie ik ook bij haar de tranen opwellen en lees ik de onuitgesproken pijn in haar ogen...

30 september staat voor mij de cytoscopy op het programma en in tegenstelling tot de vorige keer, maakt de gedachte daaraan me vooralsnog niet onrustig en ik hoop dat zo te houden. Veel tijd en ruimte om daar al te veel bij stil te staan, gun ik mezelf ook niet want de komende weken staan volgepland met activiteiten, waaronder gelukkig ook hele leuke. Zo gaan we de 26e met alle wijkcoordinatoren de opbrengsten van de collecte tellen en de 27e.....dan ga ik kennismaken met het Team van kanker.nl waarmee ik de berg hoop te beklimmen volgend jaar......ik kijk er naar uit!

https://www.kanker.nl/rita1958/blog