43. Update vanuit het ziekenhuis...

Het is kwart voor acht, het bezoekuur is ten einde en terwijl mijn maatje onderweg naar huis is, zit ik met een dubbel gevoel dit blog te typen op de laptop. Aan de ene kant diep geraakt door de prachtige bloemen die hier op het nachtkastje staan te stralen, de stapels kaarten met leuke, lieve en grappige oppeppertjes en aan de andere kant die vervelende brok in mijn keel die maar niet weg lijkt te gaan. Een brok die vrijdagmiddag in alle hevigheid in mijn keel begon te ontwikkelen op het moment dat mijn bed werd verhuist naar een andere afdeling. De afdeling waar ik tot dan toe was verzorgt was bekend terrein geworden na drie Turts. Ik kende de zusters, de koffiejuffrouw, de schoonmaaksters en dat gaf in alle onzekerheid net dat stukje vertrouwdheid dat ik soms zo nodig had.

Op Vrijdagmiddag sluit deze afdeling en omdat ik nog niet naar huis mocht, moest er voor mij dus een nieuw plekje gevonden worden elders in het ziekenhuis. Na veel heen en weer gebel, werd ik met bed en al verhuist naar de afdeling chirurgie waar nog een plekje over was. Een naargeestig plekje met uitzicht op de parkeergarage en met kamerbewoners die stuk voor stuk niet in de positie waren om een 'gezellig' gesprekje te voeren. Nieuwe zusters, een norse broeder, andere regels en vooral het gevoel dat ik nogal aan mijn lot werd overgelaten en totaal niet gewenst was. Slaat helemaal nergens op, maar zo voelde het wel voor mij en ik moet met schaamrood op mijn kaken bekennen dat ik me in de afgelopen slapeloze nacht, ontelbare keren heel erg zielig heb gevonden.... maar dat was vannacht...

Vanmorgen rond halfnegen kwam de Uroloog me opzoeken met de mededeling dat het gat in de blaas nagenoeg dichtgegroeid was en dat de ontstekingswaarden in mijn bloed weer volkomen normaal waren. Dat betekend dat de antibiotica vanaf morgenavond gestopt zal worden en dat mijn verplichte bedrust weer langzaamaan afgebouwd mag worden. Als alles volgens plan verloopt mag ik maandag in de loop van de ochtend weer naar huis. De vervelende catheter moet tot komende Vrijdag blijven zitten en zal dan poliklinisch verwijderd worden. Tot mijn grote verrassing was hij in alle vroegte nog even aan de slag gegaan om de uitslag van de verdachte plekjes te achterhalen.

Van de drie verdachte plekjes was er slechts 1 kwaadaardig, maar deze had helaas dezelfde hoge gradatie als de vorige, dus weer een type T1 met G3 en dat betekend dus weer een hoge kans op recidieven en de welbekende blaasspoelingen. De uroloog gaat in overleg met collega's proberen om de blaaspoelingen met immucothel geheel of gedeeltelijk te vervangen door BCG, maar daar word ik later nog over geinformeerd.

Al met al heel veel redenen om toch weer positief vooruit te kijken en de naargeestige afdeling? Ach, dat bleek alleen in het begin zo te zijn. Zo halverwege de ochtend ontstonden de eerste leuke contacten met de kamerbewoners en de verplegers....ach er zijn er bij die hun dag niet hebben, maar de rest is best aardig!

https;//www.kanker.nl/rita1958/blog