44. weer thuis...

Het kostte enige overredingskracht van mijn kant, maar na de plechtige belofte om me aan de zeer strenge leefregels te zullen houden, mocht ik dan eindelijk naar huis. Voorzien van een comfortabele beenopvangzak voor de katheter en een vervolgrecept voor nog vijf dagen antibiotica, verliet ik met uiterst kleine stapjes het ziekenhuis.

Het voelde zo ontzettend goed weer thuis te zijn en nadat mijn maatje zich ervan verzekerd had dat alles wat ik nodig zou kunnen hebben, binnen handbereik stond vertrok hij naar zijn werk. Tot mijn grote vreugde scheen de zon en ik vond een plekje in de tuin, uit de wind en in de zon en ik sloot gelukzalig mijn ogen. Mijn God wat was ik moe, niet zo vreemd gezien het feit dat ik nauwelijks heb kunnen slapen in het ziekenhuis. Ik wist dat ik er verstandig aan zou doen om mijn bed op te zoeken, maar het was zo heerlijk om buiten te kunnen zijn, de zon op mijn huid te voelen, de vogels te zien....

Ik schrok wakker door een onaangenaam gevoel dat er iets langs mijn voet stroomde en toen ik verschrikt naar beneden keek, zag ik een flinke plas op de grond. Mijn broekspijp was doornat, mijn sok doorweekt en in mijn schoen stond een plasje... Getver...Met de moed der wanhoop stroopte ik mijn broekspijp op en zag onmidellijk dat een van de drie pluggen van de katheter was losgeschoten. Kennelijk was die door de verpleegkundige die me had aangesloten op de beenzak niet goed bevestigd. Ik bevestigde huilend de plug, strompelde naar de schuur en plakte er voor de zekerheid nog een flinke hoeveelheid ductape op. Op de deurmat van de keuken, stroopte ik de kletsnatte kleding van mijn lijf, smeet die in de gootsteen en strompelde de douche in.

Ik voelde me zo ontzettend klote, eerst dat gat in mijn blaas....foutje, daarna die vreselijke pijn, die ellenlange dagen en slapeloze nachten in dat ziekenhuis, de uitslag van toch weer een hoge gradatie van de verwijderde tumor en als klap op de vuurpijl nu dit weer... Terwijl ik alle ellende eruit huilde, spoelde ik me schoon onder de warme douche en worstelde ik om de vele lagen ductape te verwijderen, ook niet echt een goed idee geweest om dat daarop te plakken. Omdat de beenbanden druipnat waren sloot ik het hele zakie aan op de nachtzak en strompelde dan eindelijk naar bed. Ik had het helemaal gehad, voelde me zwaar klote en vooral zo ontzettend slachtoffer van alles, ik wilde gewoon even niets meer...

Uren later werd ik wakker en het eerste wat mij opviel was de zon in de slaapkamer, het tweede was de heerlijke geur van de buitenlucht die uit mijn warme dekbed opsteeg en toen ik het geluid van de ruziënde mussen bij het voederstation hoorde, kon ik niet anders dan glimlachen.....ik was weer thuis!

www.kanker.nl/rita1958/blog