45. Weer een stapje verder en een belangrijke les geleerd...

Vanmorgen stond een controlebezoek aan de uroloog op het programma. Tot mijn grote opluchting werd de katheter verwijderd en drukte de uroloog me op het hart dat het gat in de blaas weliswaar dichtgegroeid was, maar dat het litteken nog uiterst kwetsbaar is. Om die reden is voorzichtigheid nog geboden en moet al te grote belasting van de blaas voorkomen worden. Dat betekend dat ik de eerste drie dagen om de twee uur de blaas moet legen, ook s'nachts en wanneer dit geen problemen geeft, mag ik het schema uitbreiden naar om de drie uur. Sporten zit er voorlopig nog niet in en ik moet me beperken tot een wandeling van maximaal 15 minuten aaneengesloten. Daar zal ik het de komende twee weken mee moeten doen!

Over twee weken staat de volgende controle op het programma en als alles goed is worden de blaasspoelingen ingepland. Het is nog steeds niet duidelijk of die bestaan uit Immucothel (2e keus) of de, bij de hoge gradatie passende, toch iets effectievere BCG. Omdat men bij het laatste toch iets terughoudend is als gevolg van een positieve Mantoux, zal ik dus nog even in het ongewisse moeten blijven. Tot slot kreeg ik het dringende advies mee om vooral iets liever voor mezelf te worden en niet alle lichamelijke signalen te bagatalliseren of te negeren.

Met dit laatste advies ben ik de afgelopen dagen flink aan de slag te gaan. Ik heb met heel veel pijn en moeite het laatste deel van mijn werkzaamheden uit handen gegeven. Het lukte me niet om daar afstand van te doen, zelfs in het ziekenhuis was ik regelmatig aan het werk. Op zich niet verkeerd, want het was een prima tijdsbesteding en een nog veel betere afleiding, maar bij thuiskomst voelde ik dat het roer om moest. Ik heb me de afgelopen dagen, heel egoistisch, volledig beziggehouden met mezelf. Mijn ruimte was beperkt tot huis en tuin en er ging een slot op de buitenwereld. Computer uit, bezoek zeer gereduceerd, TV en kranten ver van mijn bed en slechts een telefoontje van dierbaren, mocht de radiostilte verbreken.

Het deed me goed, dit zelfgekozen isolement waarin ik leek te zweven in een tijdloze wereld. Een wereld die werd gevuld met eten, drinken, slapen, mijmeren, muziek luisteren en schilderen. Een aaneensluitend moment van leven in het hier en nu en alleen maar bezig zijn met dingen die goed voelen. Ik heb voordat ik geopereerd werd, talloze bloemen van klei gemaakt waarin een waxinelichtje geplaatst kan worden. Ik maakte deze bloemen in de eerste plaats om mezelf te dwingen aandacht te geven aan de positieve dingen in het leven. Niet veel later kwam de behoefte om dit voor anderen te maken, een bloemig lichtje in de duisternis voor die momenten dat het even donker is. Inmiddels zijn deze bloemlichtjes beschilderd en worden ze binnenkort verkocht voor een heel goed doel. Hier mee bezig te kunnen zijn, is heilzaam, er is iets positiefs geboren uit een nare periode en dat met anderen te kunnen delen, voelt heel goed!

Samenvattend kan ik dus de conclusie trekken dat de afgelopen weken me ook iets heel waardevols hebben geleerd en ik neem me voor om me vaker terug te trekken in een cocoon van licht, warmte, zachtheid en stilte. Vanmorgen werd dus de radiostilte opgeheven, ik ben weer klaar voor de wereld en dit weekend gaan mijn maatje en ik, ons officieel inschrijven als deelnemers in het team kanker.nl voor de beklimming van de Alpe D'Huez, want opgeven is nog steeds geen optie!

www.kanker.nl/rita1958/blog