46. Het 'draadje' tussen positief en negatief blijkt dunner dan verwacht...

De afgelopen twee weken waren zwaarder dan ik aanvankelijk had ingeschat. De eerste dagen nog heel veel hinder gehad van de bijwerkingen van de antibiotica zoals diarree en een kapotte binnenbekleding van mijn wangen waardoor vooral eten geen aangename bezigheid was. Een paar (welkome) kilo's lichter worstelde ik verder met de gevolgen van de gecompliceerde Turt. Het veelvuldige plassen was als gevolg van het invouwen van de blaas, een uiterst pijnlijk gebeuren, zo pijnlijk dat het me vaak letterlijk even zwart werd voor de ogen. Verder bleef ik voor mijn gevoel veel te lang moe en ging het herstel veel te traag naar mijn zin (ik heb niet zoveel geduld, vrees ik).

De vlag ging dan ook uit, toen ik vanaf woensdag ineens een aanzienlijke verbetering bespeurde. De pijn tijdens het plassen was aanzienlijk afgenomen en ook mijn energiepeil zat duidelijk in de lift. Ineens kon ik langer dan een half uurtje wandelen en ook het staan leverde minder problemen op. Alle reden om blij te zijn totdat.... mijn maatje woensdagavond hoestend en snotterend thuis kwam en jullie raden het al.......!

Naast alle lichamelijk misère, schrok ik vannacht wakker uit een heftige nachtmerrie en vroeg ik me ineens in blinde paniek af of er uit het gat in de blaas behalve spoelvloeistof ook kankercellen in de buikholte waren gelekt. Ik slaagde er niet in om deze gedachten uit te bannen en ben in een nogal paniekerige toestand uit bed gestapt. In een poging afleiding te zoeken heb ik mijn schildersspullen voor de dag gehaald. In het holst van de nacht en flink koud, (lekker handig om de verwarming niet aan te zetten) begon ik mijn gemoedstoestand van me af te schilderen. Het doek kleurde zwart en bleef dat aanvankelijk ook, totdat ik me positieve zaken voor de geest haalde. Pats, daar kwam voorzichtig wat kleur en enige tijd later had ik zowaar een voorzichtige bloem van positieve gedachten bijeen verzameld. Het zwart begon te verdwijnen en aangestoken door de vreugde hierover, pakte ik een nieuw doek en maakte zowaar een boeket van positieve gedachten, maar de vraag of er kankercellen vanuit de blaas in de buikholte waren gelekt, bleef hangen.

Vanmiddag, tijdens de controle bij de uroloog, stelde ik hem dus onmiddellijk deze vraag en hoe reëel deze mogelijkheid was. Tot mijn grote schrik beaamde hij dat deze mogelijkheid zeer reëel was geweest als het gat iets eerder was ontstaan. Op het moment dat het gebeurde was hij net klaar met het verwijderen van het laatste, verdacht uitziende plekje. De tumor was als eerste verwijderd en de blaas was reeds meerdere malen schoongespoeld. Het was dus ook voor hem een enorme opluchting om te horen dat die twee andere verdachte plekjes volkomen onschuldig waren.......pffft!

Ik was zo opgelucht dat ik de cystoscopie niet echt bewust meemaakte, maar wel enorm blij om te horen dat de blaas goed hersteld was en weer 'normaal' belast mag worden. Nee, ik mag voorlopig niet intensief gaan sporten, wandelen is vooralsnog de enige activiteit die ik mag uitvoeren en die moeheid..... die is volkomen normaal na alles wat mijn lichaam te verduren heeft gehad. Tot slot deelde hij me het derde goede nieuws mee. Na intensief overleg met het medische team, is na enige aarzeling het groene licht gegeven voor de BCG spoelingen, die over ruim een week gaan plaatsvinden. Zoveel opluchting, zoveel goed nieuws, als ik niet zo verkouden was geweest, had ik hem spontaan een dikke zoen gegeven!

En nu maar hopen dat de spoelingen hun werk gaan doen en ik niet al te veel bijwerkingen zal ondervinden, want een eventuele volgende Turt zal ik na deze ervaring niet meer zo onbevangen tegemoet kunnen zien..... Soms hangt je geluk aan een zijden draadje en is er niet veel voor nodig om dat draadje te doen breken.....gelukkig heb ik mijn boeketje positieve bloemen binnen handbereik!!!

www.kanker.nl/rita1958/blog